La junaj virsimioj, maturiĝante, do lernis, ke estas pli komforte trovi edzinojn elinter sia tribo, aŭ, kaptinte inon el alia tribo, revenigi tiun por loĝi en la bando de Kerĉak kaj amike vivi kun li, ol provi starigi proprajn novajn grupetojn aŭ batali kontraŭ la preskaŭ nevenkebla Kerĉak por hejmtriba supereco.
Unu pli feroca ol siaj kunuloj foje provis tiun lastan alternativon, sed ĝis nun aperis neniu, kiu povus venki tiun fortan kaj brutecan simiegon.
Tarzan okupis nekutiman lokon en la tribo. Ili ŝajnis opinii lin unu el ili, tamen iel malsama. La pli aĝaj virsimiegoj aŭ entute malatentis lin aŭ tiom terure malamegis lin, ke, manke siajn mirindajn flekseblecon kaj rapidecon kaj la ferocan protektemon de la grandega Kala, li estus junaĝe mortigita.
Plej konsekvence malamikis lin Tublat, sed pere de Tublat, kiam li estis dektrijara, subite ĉesiĝis la persekutado fare de liaj malamikoj, kaj ili entute lasis lin neĝenata, krom okaze de la fojaj amokoj — la strangaj frenezoj, kiuj trafas multajn el la pli ferocaj ĝangalaj bestoj. Tiam, neniu povis esti sekura.
Je la tago, kiam Tarzan akiris siaj rajton de estimo, la tribo grupiĝis en natura amfiteatreto, kiun la ĝangalo lasis libera de la enplektemaj lianoj kaj rubusoj, en kavo inter kelkaj montetoj.
Tiu apertejo estis preskaŭ precize ronda. Ĉiuflanke staris la gigantoj de la netuŝita arbaro; la matiĝinta vepraro tiom kunpuŝiĝis inter la trunkegoj, ke eblis eniri la etan, ebenan arenon nur pere de la supraj branĉoj de la arboj.
Ĉi tie, sekure kontraŭ interrompo, ofte grupiĝis la tribo. Centre de la amfiteatro staris unu el tiuj strangaj elgrundaj tamtamegoj, kiujn la homsimiluloj konstruas por siaj strangaj ritoj, kies sonojn homoj aŭdas en la profundoj de la ĝangalo, sed kiujn neniu iam ajn vidis.
Multaj vojaĝantoj vidis la tamburojn de la simiegoj, kaj kelkaj aŭdis la sonojn de ilia batiĝado kaj la bruon de la sovaĝa kaj stranga festivalado de tiuj unuaj ĝangalaj moŝtoj, sed Tarzan, Lordo Greystoke, sendube estas la unusola homo, kiu iam ajn partoprenis la ferocan, frenezan, ebriigan diboĉon de la DumDumo.
El tiu primitiva funkcio sendube kreskis ĉiuj formoj kaj ceremoniaĵoj de la modernaj eklezio kaj ŝtato, ĉar tra la sennombraj epokoj, de antaŭ la plej praaj remparoj de naskiĝanta homeco, niaj ferocaj, harkovritaj prapatroj dancis la ritojn de la DumDumo je la sono de ilia grunda tamtamego, sub la brila lumo de tropika luno en la profundejo de ĝangalego, kiu staras hodiaŭ neŝanĝita de tiu longe forgesita nokto en la svagaj, nepripenseblaj epokoj de la jam longe mortinta pasinteco, kiam nia unua hirta prapatro alteriĝis de flirtanta branĉo kaj malpeze saltis sur la molan torfon de tiu unua kunvenejo.
Je la tago kiam Tarzan gajnis sian liberiĝon de tiu persekutado, kiu senkompate sekvis lin dum dekdu el liaj dektri jaroj da vivo, la tribo, jam kun cent anoj, silente grupvojaĝis tra la plej malalta teraso de la ĝangala arbaro kaj sensone falis sur la grundon de la amfiteatro.
La ritoj de la DumDumo signis gravajn okazojn en la vivo de la tribo — venkon, kapton, mortigon de iu grandega kaj feroca ĝangalano, morto aŭ estiĝo de reĝo; kaj ili okazis kun konvena ceremonieco.
Hodiaŭ temis pri la mortigo de simiego, ano de alia tribo, kaj kiam la popolo de Kerĉak eniris la arenon, ili vidis du virsimiegojn, kiuj portis inter si la kadavron de la venkito.
Ili kuŝigis la ŝarĝon antaŭ la tamtamego, poste gardkaŭris tie apud ĝi, dum la ceteraj tribanoj faldis sin en herbaj niĉoj por dormi ĝis la lunleviĝo signalos komenciĝon de la sovaĝa orgio.
Dum horoj regnis absolute silenteco en la maldensejeto, krom se temis pri la raŭkaj grakoj de brile plumitaj papagoj, aŭ la kriĉado kaj pepado de la mil ĝangalaj birdetoj, kiuj senĉese saltflugis inter la buntaj orkideoj kaj multkoloraj floroj, kiuj girlandis la milnombrajn, muskozajn branĉojn de la reĝarboj.
Finfine, kiam mallumo volvis la ĝangalon, la simioj komencis vekiĝi, kaj ili baldaŭ faris grandan rondon ĉirkaŭ la tamtamego. La inoj kaj idoj kaŭris laŭ maldika linio ĉirkaŭ la ekstera periferio de tiu rondo, dum ĝuste antaŭ ili rangis la viraj plenkreskuloj. Antaŭ la tamtamego sidis tri maljunulinoj; ĉiu portis nodoplenan branĉon longan je 40–50 centimetroj.
Malrapide, mallaŭte ili komencis frapetadi la resonan supraĵon de la tamtamego dum la unuaj malbrilaj radioj de la leviĝanta luno arĝentis la ĉirkaŭajn arbosuprojn.
Dum pli intensiĝis la lumo en la amfiteatro, la inoj intensigis la oftecon kaj forton de tiuj batoj, ĝis baldaŭ sovaĝa, ritma bruego satplenigis la ĝangalegon kilometrojn je ĉiu direkto. Grandegaj, ferocaj brutoj ĉesis ĉasi, levante la orelojn kaj kapojn, por aŭskulti la malakutan batadon, kiu signis la DumDumon de la simioj.
Iu el tiuj foje levis sian altan krion aŭ tondrecan muĝon kiel respondan defion kontraŭ la sovaĝa bruego de la homsimiluloj, sed neniu alproksimiĝis por rigardi aŭ ataki, ĉar la simiegoj, plennombre kunvenintaj, kreis fortan estimon en la brustoj de siaj ĝangalaj najbaroj.
Dum la bruo de la tamtamego ĝissurdige laŭtiĝis, Kerĉak saltis en la malplenan lokon inter la kaŭrantaj virsimioj kaj la tamtamantinoj.
Rektiĝante, li reklinigis la kapon kaj, kuraĝe rigardante la okulon de la leviĝanta luno, li bategis sian bruston per siaj haraj manegoj kaj eligis sian timigan, muĝan kriĉon.
Unu — du — tri fojojn tiu terura kriego sonoris tra la estaĵoplena soleco de tiu neparoleble viva, tamen neparoleble morta, mondo.
Tiam, kaŭre, Kerĉak sensone glitis ĉirkaŭ la larĝan rondon, zorge evitante la mortinton, kiu kuŝis antaŭ la altaro-tamtamego, sed, preterirante, li fiksis siajn ferocajn, kruelajn, ruĝajn okuletojn ĉe la kadavro.
Tiam alia virbesto saltis en la arenon, kaj, ripetante la hororigajn kriojn de la reĝo, ŝtele postsekvis tiun. Alia kaj ankoraŭ alia sekvis laŭ rapida sinsekvo, ĝis la ĝangalo reverberis por la nun preskaŭ senpaŭzaj sonoroj de iliaj sangavidaj hurloj.
Jen la defio kaj la ĉaso.
Kiam ĉiuj plenkreskaj virsimiloj jam aliĝis tiun maldikan vicon de cirkulantaj dancantoj, komenciĝis la atako.
Kerĉak, kaptinte klabegon el la amaso, kiu tiucele kuŝis apude, furioze ĵetis sin kontraŭ la mortinta simio, bategante la kadavron, samtempe eligante la graŭlojn kaj kriojn de batalo. Nun kreskis la bruo de la tamtamego, kaj ankaŭ la ofteco de la bategoj, kaj la batalantoj, poe alproksimiĝante la viktimon de la ĉaso kaj liverante bategon de la klabo, aliĝis la frenezan peladon de la Danco de Morto.
Tarzan troviĝis meze de tiu sovaĝa, salteganta hordo. Lia bruna, ŝvitanta, muskola korpo, glimanta en la lunlumo, suple kaj gracie brilis inter la malpuraj, mallertaj kaj harkovritaj brutoj ĉirkaŭantaj lin.
Neniu estis pli ŝtelira en la mima ĉaso, neniu pli feroca ol li dum la sovaĝa feroceco de la atako, neniu tiel alte saltis en la aeron dum la Danco de Morto.
Dum la brua kaj rapideco de la tamtambatoj kreskis, la dancantoj verŝajne ebriiĝis pro la sovaĝa ritmo kaj la sovaĝaj hurloj. Plimultiĝis iliaj saltoj kaj saltegoj, salivo gutis de iliaj nudaj dentegoj, kaj ŝaŭmo makulis iliajn lipojn kaj brustojn.
Duonan horon tiu stranga danco daŭris, ĝis, je signalo de Kerĉak, ekĉesiĝis la bruo de la tamtamego kaj la tamtamantinoj rapide forkuris tra la vico de dancantoj ĝis la ekstera rando el kaŭrantaj spektantoj. Tiaj, unuanime, la viroj ĵetis sin kontraŭ la aĵo, kiun iliaj foregaj batoj jam amase pulpigis.
Karno malofte atingis iliajn makzelojn laŭ satigaj kvantoj, do taŭga fino por tiu sovaĝa ceremonio estis la gusto de freŝe mortigita viando, kaj ili nun turnis sian atenton al la vorado de la mortinta malamiko.
Dentegoj puŝiĝis en la kadavron, por forŝiri grandajn amasojn; la plej potencaj simiegoj havigis al si la plej bongustajn pecojn, dum la malpli potencaj devis cirkuli ĉirkaŭ la ekstera rando de la luktado, graŭle atendante okazon trapuŝi sin kaj ekkapti perditan peceton aŭ forŝteli restantan oston antaŭ ol ĉio malaperos.