Pli aktualaj bezonoj instigis lin, ĉar lia sago-provizo jam elĉerpiĝis, kaj necesis, ke li iru al la vilaĝo de la nigruloj por renovigi ĝin.
Frue je la posta mateno li ekiris, kaj, rapide irante, li antaŭtagmeze alvenis ĉe la senarbejo. Li denove situiĝis en la granda arbo, kaj, same kiel antaŭe, li vidis la virinojn sur la kampoj kaj la vilaĝan straton, kaj rekte sub si la kaldronon da bobelanta veneno.
Dum horoj li atendis konvenan momento por nevidate salti malsupren kaj havigi al si la sagojn, por kiuj li venis; sed nenio nun okazis por forvoki la vilaĝanojn de iliaj hejmoj. La tago daŭris, kaj ankoraŭ Tarzan de la Simioj sidis super la nesuspektanta virino ĉe la kaldrono.
La kampolaboristoj baldaŭ revenis. La ĉasintaj batalantoj elarbariĝis, kaj, kiam ĉiujn jam ĉirkaŭis la palisaro, oni fermis kaj baris la pordegojn.
Multaj kuirpotoj nun evidentis tra la vilaĝo. Antaŭ ĉiu ĥato, virino prezidis super bolanta stufaĵo, dum bananujaj kuketoj kaj kasavaj pudingoj ĉie videblis.
Subite aŭdiĝis krio de la limo de la senarbejo.
Tarzan ekrigardis.
Temis pri grupo da ĉasintoj malfrue revenintaj de la nordo, kaj inter si ili duontrenis, duonportis baraktantan beston.
Kiam ili alproksimiĝis al la vilaĝo, oni malfermis la pordegojn por enlasi ilin, kaj tiam, kiam la vilaĝanoj vidis la viktimon de la ĉaso, al la ĉielo hurliĝis sovaĝa krio, ĉar tiu ĉasito estis homo.
Dum li estis trenita, ankoraŭ rezistante, al la vilaĝa strato, la virinoj kaj geknaboj atakis lin per bastonoj kaj ŝtonoj, kaj Tarzan de la Simioj, juna kaj sovaĝa ĝangala besto, scivolis pri la kruela brutaleco de sia propra speco.
Inter la ĝangalanoj, nur Ŝita la leopardo torturis sian predon. La etiko de ĉiu alia besto garantiis rapidan kaj kompatan morton al la viktimoj.
El siaj libroj Tarzan jam lernis nur disajn fragmentojn de homaj kutimoj.
Sekvante Kulongan tra la arbaro, li atendis trovi metropolon kun strangaj surradaj domoj, kiuj elpufadas nubojn de nigra fumo el arbego elstaranta el la tegmento de unu el ili — aŭ maron kovritan de grandegaj flosantaj konstruaĵoj, kiuj, li sciis, portis nomojn kiel "ŝipoj" kaj «boatoj» kaj "vaporŝipoj" kaj "flosaĵoj".
Lin ege seniluziigis la povra vilaĝeto de la nigruloj, kaŝiĝinta en lia ĝangalo, sen unusola domo tiel granda kiel lia propra kabano apud la fora strando.
Evidentis al li, ke tiuj homoj estis pli malbonaj ol liaj simioj, kaj estis same tiel sovaĝaj kaj krueloj kiel Sabor mem. Tarzan komencis malestimi sian propran specon.
Nun ili ligis la povran viktimon ĉe granda fosto apud la vilaĝa centro, rekte antaŭ la ĥato de Mbonga, kaj tie ili starigis dancantan, hurlantan rondon da batalantoj ĉirkaŭ li, pululantan per brilantaj tranĉiloj kaj minacantaj lancoj.
En pli larĝa rondo kaŭris la virinoj, kriantaj kaj tamtamantaj. Tio memorigis al Tarzan pri la DumDumo, kaj tial li sciis, kio okazos. Li scivolis, ĉu ili saltos sur sian predon dum ĝi ankoraŭ vivas. La Simioj ne kondutis tiel.
La rondo da batalantoj ĉirkaŭ la timeganta kaptito pliproksimiĝis al la predo dum ili sovaĝa dancaĉis je la freneziga muziko de la tamtamoj. Post nelonge lanco etendiĝis kaj piketis la viktimon. Jen la signalo por ankoraŭ kvindek.
Okulojn, orelojn, brakojn kaj krurojn oni trapikis; ĉiu centimetro de la povra, tordiĝanta korpo kiu ne kovris vivnecesan organon fariĝis celo de la kruelaj lancistoj.
Ĝoje hurlis la virinoj kaj infanoj.
La batalantoj, anticipante la okazonta festo, lekis siajn hidajn lipojn, kaj konkuris inter si laŭ la sovaĝeco kaj fieco de la kruelaj maldignaĵoj, per kiuj ili torturis la ankoraŭ konscianta kaptito.
Tiam Tarzan de la Simioj rimarkis sian ŝancon. Ĉiuj okuloj jam fiksiĝis al la entuziasmiga spektaklo ĉe la fosto. La taglumo jam cedis antaŭ la mallumo de senluna nokto, kaj nur la fajroj tuj apud la orgio restis brulantaj, ĵetante senripozan briladon sur la senripozan scenon.
La svelta junulo mallaŭte falis sur la molan teron fine de la vilaĝa strato. Li rapide prenis la sagojn — ĉifoje, ĉiujn, ĉar li kunportis plurajn longajn fibrojn por ligi ilin en fasko.
Sen hasto, li sekure volvis ilin, kaj tiam, antaŭ ol li turnis sin por foriri, la diablo de kapricoj eniris lian koron. Li ĉirkaŭserĉis iun sugeston pri sovaĝa ŝerco per kiu celi tiujn strangajn, groteskajn estaĵojn, ke ili ankoraŭfoje rekonu lian ĉeeston inter ili.
Lasante sian sagofaskon piede de la arbo, Tarzan ŝteliris inter la ombroj flanke de la strato ĝis li atingis la saman dometaĉon, kiun li eniris okaze de sia unua vizito.
Interne, ĉie mallumis, sed liaj palpantaj manoj baldaŭ trovis tion, kion li serĉis, kaj sen plua prokrasto li returnis sin al la pordo.
Nur unu paŝon li tamen faris antaŭ ol lia lerta orelo kaptis la sonon de alvenantaj piedoj, ĝuste ekstere. Post momenteto la formo de virino ombris la enirejon de la dometaĉo.
Tarzan silente retiris sin al la kontraŭa muro, kaj lia mano serĉis la longan, akran ĉastranĉilon de sia patro. La virino rapide aliris la centron de la domaĉeto. Tie ŝi momente paŭzis, manpalpante por tio serĉata. Ĝi evidente ne troviĝis en sia kutima loko, ĉar ŝi pluesploradis pli kaj pli proksime al la muro, kie staris Tarzan.
Tiel proksime ŝi nun staris, ke la simio-homo povis senti la varmecon de ŝia nuda korpo. La ĉastranĉilo leviĝis, kaj tiam la virino turnis sin flankan, kaj baldaŭ elgorĝigita "ha!" anoncis la finan sukceson de ŝia serĉo.
Ŝi tuj turnis sin kaj eliris el la dometaĉo, kaj kiam ŝi trairis la pordon, Tarzan vidis, ke ŝi portas en la mano kuirpoton.
Li proksime sekvis ŝin, kaj spionante el la ombroj de la pordo li rimarkis, ke ĉiuj virinoj de la vilaĝo rapidas al kaj el la diversaj dometaĉoj kun potoj kaj kaldronoj. Tiujn ili plenigis per akvo kaj metis super pluraj fajroj apud la paliso, kie la mortanta viktimo pendis, jam inerta kaj sanga amaso da suferado.
Elektante momenton kiam neniu ŝajne proksimis, Tarzan rapidis al sia sagofasko sub la granda arbo fine de la vilaĝa strato. Same kiel antaŭe, li renversis la kaldronegon antaŭ salti, glatkorpa kaj kateca, inter la subajn branĉojn de la ĝangala giganto.
Li silente grimpis ĝis granda alteco, ĝis li trovis lokon de kiu li povis trarigardis folikadran truon al la sceno sub si.
La virinoj nun pretigis la kaptiton por la kuirpotoj, dum la viroj ĉirkaŭstaris, ripozante pro la laceco post sia freneza festivalo. En la vilaĝo regnis relativa kvieteco.
Tarzan levis tion ŝtelitan de la dometaĉo, kaj, uzante celtrafopovon akrigitan de jaroj da ĵetado de fruktoj kaj kokosoj, lanĉis ĝin al la sovaĝularo.
Rekte inter ilin ĝi falis, trafante unu el la batalantoj ĝuste sur la kapo kaj faligante lin teren. Tiam ĝi ruliĝis inter la virinojn kaj haltis apud la duonbuĉitan aĵon, je kiu ili pretiĝis festeni.
Ĉiuj konsternite rigardis ĝin, dum momento, kaj tiam, unuanime, forkuris al siaj dometaĉoj.
Jen de la tero rigardis ilin grimacanta homa kranio. Ĝia falo el la ĉielo estis miraklo, kiu nepre agitos iliajn superstiĉajn timemojn.
Tiel Tarzan de la Simioj lasis ilin, plenigitajn de teruro pro tiu nova manifesto de la apudesto de iu nevidata kaj fantoma malbonintenca potenco kaŝita en la ĉirkaŭvilaĝa arbaro.
Poste, kiam ili eltrovis la renversitan kaldronegon, kaj eksciis, ke ankoraŭfoje ŝteliĝis la sagoj, komencis evidenti al ili, ke ili ofendis iun gravan dion, situigante sian vilaĝon en ĉi tiu parto de la ĝangalo ne kontentiginte lin. Ekde tiam oni ĉiutage metis manĝoferon sub la granda arbo de kie malaperis la sagoj, kiel provo trankviligi la potenculon.
Sed profunde enteriĝis la semo de timo, kaj se li nur scius tion, Tarzan de la Simioj ĵus starigis la fundamenton por multe da estontaj mizeroj por si kaj sia tribo.
Tiun nokton li dormis en la arbaro, nelonge for de la vilaĝo, kaj frumatene li ekiris je sia vojaĝo hejmen, ĉasante dum la irado. Nur kelkaj beroj kaj foja larvo kompensis lian serĉadon, kaj li malsategis kiam, levante la rigardon de falinta trunko, sub kiu li fosis, li vidis Saboron, leoninon, starantan meze de la vojo eĉ ne dudek paŝojn for de li.