Ili rapidigis lin dum la sonoj de la batalo mallaŭtiĝis dum ili foriris de la batalantoj, ĝis subite aperis antaŭ la okuloj de D'Arnot granda senarbejo, ĉe unu flanko de kiu staris pajlotegita kaj palisarhava vilaĝo.
Jam estis krepuske, sed la gardantoj ĉe la enirejo vidis la alvenantan triopon, kaj konstatis, ke unu estas kaptito, antaŭ ol tiuj atingis la enirejon.
Leviĝis krio de interne de la palisaro. Granda amaso da virinoj kaj infanoj elkuris por renkonti la grupon.
Kaj tiam komenciĝis por la franca oficiro la plej terura sperto, kiun homo povas renkonti sur la tero — akcepto de blanka kaptito en vilaĝo de afrikaj hommanĝantoj.
Aldonis al la diableco de ilia kruela sovaĝeco la pika memoro de la eĉ pli kruelaj barbaraĵoj, kiujn praktikadis kontraŭ ili kaj iliaj la blankaj oficiroj de tiu ĉefhipokrito, Leopoldo II de Belgio, pro kies fiagoj ili estis fuĝintaj el la Konga Libera Ŝtato — kompatinda restaĵo de iam potenca tribo.
Ili atakis D'Arnot per dentoj kaj ungoj, batante lin per bastonoj kaj ŝtonoj kaj mane ŝirante lin. Ĉiu vestaĵeto estis ĉifone forprenita de lia korpo, kaj la senkompataj bategoj falis sur lian nudan, tremantan karnon. Sed eĉ ne unu fojon la franco ekkriis pro doloro. Li elspiris silentan preĝon, ke li rapide liveriĝu de sia torturiĝo.
Sed ne tiel facile atingebla estis la preĝata morto. La batalantoj baldaŭ forbatadis la virinojn de sia kaptito. Li estis konservota por pli nobla sporto, kaj, post malkresko de la unua ondo de pasio, ili kontentigis sin kriante insultojn kaj minacojn kaj kraĉante sur lin.
Ili baldaŭ atingis la centron de la vilaĝo. Tie oni sekure ligis D'Arnot al la fostego, de kiu liberiĝis neniu vivanto.
Pluraj virinoj diskuris al siaj ĥatoj por reporti potojn kaj akvon, dum aliaj starigis vicon da fajroj, sur kiuj estos boligitaj porcioj de la festeno dum oni malrapide sekigos la ceteron por estonta manĝado, ĉar ili atendis, ke la ceteraj batalantoj revenos kun multaj kaptitoj. La feston oni prokrastis, atendante la revenon de la batalantoj kiuj restis por lukti kontraŭ la blankuloj, do jam estis tre malfrue kiam ĉiuj estis en la vilaĝo, kaj la mortodanco komencis rondiri ĉirkaŭ la mortigota oficiro.
Duone svenante pro doloro kaj elĉerpiĝo, D'Arnot rigardis de sub duonfermitaj palpebroj tion, kiu ŝajnis nur delira sonĝo aŭ iu hororiga inkubo, el kiu li baldaŭ vekiĝos.
La bestaj vizaĝoj, tuŝitaj de ŝminkokoloroj — la vastaj buŝoj kaj pendantaj lipoj — la flavaj dentoj, fajlitaj ĝis pinteco — la ruliĝantaj, demonaj okuloj — la brilaj, nudaj korpoj — la kruelaj lancoj. Certe ne ekzistas sur la tero tiaj estaĵoj — certe li sonĝas.
La sovaĝaj, rotaciantaj korpoj pliproksimiĝis. Nun elsaltis lanco kaj tuŝis lian brakon. La ekdolorego kaj la sento de varma, gutanta sango komprenigis lin pri la terura realeco de lia senespera situacio.
Lin tuŝis alia lanco, poste alia. Li fermis la okulojn kaj firme kunpremis la dentojn — li ne elkriu.
Li estas soldato de Francio, kaj li montros al tiuj bestoj, kiel mortas oficiro kaj ĝentlemano.
Tarzan de la Simioj ne bezonis interpretiston por traduki la historion de tiuj foraj pafoj. Kun la kisoj de Jane Porter ankoraŭ varmaj sur siaj lipoj, li nekredeble rapide svingiĝis tra la ĝangala arbaro al la vilaĝo de Mbonga.
Lin ne interesis la loko de la batalo, ĉar li supozis, ke ĝi baldaŭ finiĝos. La mortigitojn li ne povos helpi, la eskapintoj ne bezonos lian helpon.
Al tiuj nek mortigitaj nek eskapintaj li rapidis. Kaj li sciis, ke li trovos ilin apud la fostego centre de la vilaĝo de Mbonga.
Multfoje Tarzen vidis la nigrajn predantarojn de Mbonga reveni el la nordo kun kaptitoj, kaj ĉiam la samaj scenoj teatris ĉirkaŭ tiu malafabla fostego, sub la flama lumo de multaj fajroj.
Li ankaŭ sciis, ke malofte pasis multe da tempo antaŭ plenumo de la demona celo de tiuj kaptoj. Li dubis, ke li alvenos sufiĉe frue por fari pli ol venĝi.
Li rapidis antaŭen. Jam noktiĝis, kaj li vojaĝis alte laŭ la supra teraso, kie la belega tropika luno lumigis lian vertiĝigan vojon tra la ondetantaj branĉoj de la arbopintoj.
Li baldaŭ ekvidis la reflekton de fora fajrego. Tiu kuŝis dekstre de lia vojo. Certe temas pri la lumo de la fajro konstruita de la du viroj antaŭ ol ili atakiĝis — Tarzan sciis nenion pri la ekzisto de la maristoj.
Tiel certa estis Tarzan pri sia ĝangalaj scioj, ke li ne deturnis sin de sia vojo, sed preteriris tiun brilon je distanco de kilometro. Ĝi estis la bivakeja fajro de la francoj.
Post ankoraŭ kelkaj minutoj Tarzan svingiĝis en la arbojn super la vilaĝo de Mbonga. Ha, ne tro malfrue li alvenis! Ĉu? Li ne povis distingi. La formo ĉe la fostego estis senmova, tamen la nigra batalantoj nur piketadis ĝin.
Tarzan konis iliajn kutimojn. Ili ankoraŭ ne faris la mortobategon. Li povis konstati, ĝisminute, kiun stadion atingis la danco.
Post momenteto la tranĉilo de Mbonga detranĉos orelon de la viktimo — jen la komenco de la fino, ĉar post nelonge restos nur tordiĝanta amaso da stumpigita viando.
En ĝi ankoraŭ troviĝos vivo, sed tiam ĝi deziros nur karitatan mortigon.
La fostego staris pli ol dek metrojn de la plej proksima arbo. Tarzan volvis sian ŝnuron. Tiam subite aŭdiĝis super la diablaj fikrioj de la dancantaj demonoj la terura defikrio de la simiulo.
La dancantoj ŝtonigite ekhaltis.
La ŝnuro kante zumis alte super la kapoj de la nigruloj. Ĝi estis tute nevidebla en la flama lumo de la fajroj.
D'Arnot malfermis siajn okulojn. Granda nigrulo, kiu staris rekte antaŭ li, eksaltis malantaŭen kvazaŭ lin frapegis nevidebla mano.
Baraktante, ŝrikante, lia korpo, svingiĝante flanken-flanken, rapide moviĝis al la ombroj subarbaj.
La nigruloj sorĉite rigardis dum iliaj okuloj elstaris pro hororo.
Sub la arboj, la korpor leviĝis rekte en la aeron, kaj kiam ĝi malaperis en la superan foliaron, la teruritaj nigruloj, timege kriaĉante, ekkuris en freneze kurkonkurso por atingi la vilaĝan elirejon.
D'Arnot restis sola.
Li estis kuraĝulo, sed li ja sentis la mallongajn harojn hirtiĝi sur la nuko kiam tiu fantomeca krio aŭdiĝis en la aero.
Kiam la tordiĝanta korpo de la nigrulo soris, kvazaŭ pro fantoma potenco, en la densan foliaron de la arbaro, D'Arnot sentis frostan tremon laŭ la spino, kvazaŭ morto leviĝis el senluma tombo kaj tuŝis lian karnon per malvarma kaj malseka fingro.
Dum D'Arnot rigardis la lokon kie la korpo leviĝis al la arbo, li aŭdis tieajn movsonojn.
La branĉoj ondis kvazaŭ sub la pezo de homa korpo — aŭdiĝis bruego, kaj la nigrulo refalis sterniĝe sur la teron — kaj kuŝis tre senmova tie, kie li falis.
Tuj poste falis blankan korpon, sed tiu stare alteriĝis.
D'Arnot vidis purmembran junan giganton elmerĝiĝi de la ombroj en la fajrolumo kaj rapide alveni al li.
Kion signifas tio? Kiu estas tiu? Sendube iu nova estaĵo de torturo kaj detruo.
D'Arnot atendis. Liaj okuloj neniam lasis la vizaĝon de la alproksimiĝanta viro. Kaj la honestaj, klaraj okuloj de tiu alia ne hezitis sub la fiksa rigardo de D'Arnot.
Tio iom trankviligis D'Arnot, sed li ankoraŭ ne havis multan esperon, kvankam li sentis, ke tiu vizaĝo ne povus maski kruelan koron.
Tarzan de la Simioj senvorte tratranĉis la ŝnurojn, kiuj tenis la franco. Malfortika pro suferado kaj sangoperdo, tiu estus falinta se forta brako ne estus kaptinta lin.
Li sentis sin levata de la tero. Li sensis kvazaŭ li flugus, kaj tiam li perdis la konscion.
Ĉapitro 22 La serĉantoj
Kiam la suno aperis super la franca bivakejeto en la ĝangala koro, ĝi trovis malgajan kaj senesperan grupon.
Tuj kiam lumiĝis sufiĉe por vidi la ĉirkaŭaĵojn, Leŭtenanto Charpentier sendis virtriopojn laŭ kelkaj direktoj por trovi la padon, kaj ĝi troviĝis post nura deko da minutoj kaj la ekspedicio ekrapidis al la marbordo.