"Tamen!" kriis profesoro Porter. "Ege rimarkinde! Kiu li estis, kaj kial mi sentas en mi, ke Jane estas sekura, nur pro tio, ke li ekserĉis ŝin?"
"Tion mi ne scias, profesoro," sobre diris Clayton, "sed mi ja scias, ke mi havas la saman strangan senton.
"Venu, tamen," li kriis, "ni mem devos eskapi de ĉi tie, alie ni estos kaptitaj," kaj la grupo rapidis al la aŭto de Clayton.
Kiam Jane turnis sin por resekvi siajn paŝojn hejmen, ŝin timigis la rimarko de tio, kiom proksima ŝajnas la fumo de la incendio, kaj kiam ŝi plurapidis, ŝia timo fariĝis preskaŭ paniko kiam ŝi perceptis, ke la alkurantaj flamoj rapide trudas sin inter ŝi kaj la dometo.
Finfine ŝi estis devigata turni sin al la densa arbustaro kaj provi traŝovi sin okcidenten, klopodante ĉirkaŭiri la flamojn por atingi la domon.
Postnelonge evidentiĝis la senutileco de tiu penado, kaj tiam ŝia unusola espero restis ĉe la respurado de siaj paŝoj al la vojo kaj fuĝado por la vivo al la sudo kaj la urbo.
La dudeko da minutoj necesa por reatingi la vojo sufiĉis por ebligi bari tiun reiron tiel efike, kiel antaŭe bariĝis ŝia antaŭeniro.
Mallonga kurado laŭ la vojo kondukis al hororplena halto, ĉar tie antaŭ ŝi montriĝis alia flamomuro. Unu brako de la ĉefa incendio estis elĵetiĝinta kilometron sude de la ĉefa korpo por brakumi tiun mallongan vojparton en sia nerompebla teno.
Jane sciis, ke estos senutile refoje provi puŝiĝi tra la arbustaro.
Unu fojon ŝi jam provis, sensukcese. Ŝi nun komprenis, ke post nuraj minutoj la tuta spaco inter nordo kaj sudo estos bolanta amaso da kirliĝantaj flamegoj.
La junulino trankvile surgenuiĝis sur la polvo de la ŝoseeto kaj preĝis por la fortikeco kuraĝe fronti sian sorton, kaj por la liberigo de siaj patro kaj amikoj de la pereo.
Subite, ŝi aŭdis sian nomon laŭte vokatan tra la arbaro:
"Jane! Jane Porter!" Laŭte kaj klare ĝi sonoris, sed per nekonata voĉo.
"Venu!" ŝi voke respondis. "Venu! Al la ŝoseo!"
Tiam, inter la branĉoj de la arboj ŝi vidis formon, kiu sciurorapide svingiĝis.
Turno de la vento blovis fumonubon ĉirkaŭ ilin, kaj ŝi jam ne povis vidi la viron, kiu rapidis al ŝi, sed subite ŝi sentis ĉirkaŭ si brakegon. Tuj ŝi leviĝis, kaj ŝi sentis la preterfluon de la vento kaj la fojan tuŝon de branĉo dum ŝi estis forportata.
Ŝi malfermis la okulojn.
Longe sube etendiĝis la arbustaro kaj la malmola tero.
Ĉirkaŭ ŝi troviĝis la ondanta foliaro de la arbaro.
De arbo al arbo svingiĝis la giganta formo, kiu portis ŝin, kaj ŝajnis al Jane, ke ŝi revivas en sonĝo la sperton, kiu estis ŝia en tiu fora afrika ĝangalo.
Ho, se nur tiu estus la sama viro, kiu tiel rapide portis ŝin tra la implikitaj verdaĵoj je tiu alia tago! Sed tio ne eblas! Tamen, kiu alia en la mondo havus la fortecon kaj lertecon por fari, kion ĉi tiu viro nun faras?
Ŝi ŝtele rigardis la apudan vizaĝon, kaj tiam timigite anheletis. Tamen estis li!
"Mia arbaro-viro!" ŝi murmuris. "Ne, mi certe deliras!"
"Jes, estas via viro, Jane Porter. Via sovaĝa, praarbara viro, elveninta el la ĝangalo por repreni sian amatinon — la virinon, kiu fuĝis de li," li preskaŭ feroce aldonis.
"Mi ne fuĝis," ŝi flustris. "Mi nur konsentis forveturi kiam ili jam atendis semajnon por via reveno."
Ili jam atingis punkton preter la fajro, kaj li returnis ilin al la senarbejo.
Ili unu apud la alia marŝis al la dometo. La vento denove turnis sin, kaj la fajro reiris al si — post unu tia horo, ĝi estis estingiĝonta.
"Kial vi ne revenis?" ŝi demandis.
"Mi flegis D'Arnot-on. Li estis terure vundita."
"Ha, mi tion sciis!" ŝi eldiris.
"Ili asertis, ke vi reiris por esti kun la nigruloj — ke tiuj estis via popolo."
Li ekridis.
"Sed vi ne kredis je tio, ĉu, Jane?"
"Ne! — kiel mi nomu vin?" ŝi demandis. "Kiu estas via nomo?"
"Kiam vi konatiĝis kun mi, mi estis Tarzan de la Simioj," li diris.
"Tarzan de la Simioj!" ŝi kriis — "kaj ĉu tiu estis via letero, kiun mi respondis antaŭ foriri?"
"Jes. Kies ĝi estis laŭ via supozo?"
"Mi ne sciis; nur ke ĝi ne povis esti via, ĉar Tarzan de la Simioj skribis anglalingve, kaj vi ne povis kompreni eĉ vorton de iu ajn lingvo."
Ankoraŭfoje li ekridis.
"Estas longa historio, sed ĝuste mi skribis tion, kiun mi ne povis paroli — kaj nun D'Arnot plikomplikigis la aferon, instruante al mi la francan anstataŭ la anglan.
"Venu," li adonis, "en mian aŭton, ni devos reatingi vian patron, ili antaŭas nin nur iomete."
Dum ili veturis, li diris:
"Do kiam vi skribis en via letero al Tarzan de la Simioj, ke vi amas alian — eble temis pri mi?"
"Eble," ŝi nur respondis.
"Sed en Baltimoro — ho, kiom mi serĉadis vin — oni diris al mi, ke vi eble estas jam edzino. Ke iu Kanler venis ĉi tien por edzinigi vin. Ĉu vere?"
"Jes."
"Ĉu vi amas lin?"
"Ne."
"Ĉu vi amas min?"
Ŝi kaŝis la vizaĝon en la manoj.
"Mi estas promesita al alia. Mi ne povas respondi vin, Tarzan de la Simioj," ŝi kriis.
"Vi ĵus respondis. Diru do kial vi edziniĝus al iu, kiun vi ne amas."
"Mia patro ŝuldas monon al li."
Subite Tarzen rememoris la leteron, kiun li legis — la nomon Roberto Kanler kaj la sugestitan problemon, kiun li tiam ne povis kompreni.
Li ridetis.
"Se via patro ne estus perdinta la trezoron, vi ne sentus vin devigata plenumi vian promeson al tiu Kanler, ĉu?"
"Mi povus peti, ke li liberigu min."
"Kaj se li rifuzus?"
"Mi promesis."
Li momente silentis. la aŭto danĝere plonĝadis laŭ la neebena ŝoseo, ĉar la fajro minace montriĝis je ilia dekstro, kaj alia ventoŝanĝo povus furioze balai ĝin trans ĉi tiun unusolan eskapovojon.
Finfine ili preteriris la danĝerpunkton, kaj Tarzan malplirapidigis ilin.
"Kaj se mi petus al li?" proponis Tarzan.
"Li certe ne atentus la peton de nekonato," diris la junulino. "Precipe se temus pri iu, kiu mem deziras min."
"Terkoz atentis," senkompate diris Tarzan.
Jane ektremis kaj timeme rigardis la gigantan formon apud si, ĉar ŝi sciis, ke li parolas pri la grandega simiego, kiun li mortigis por defendi ŝin.
"Ĉi tiu ne estas la afrika ĝangalo," ŝi diris. "Vi ne plu estas sovaĝa besto. Vi estas ĝentlemano, kaj ĝentlemanoj ne fridsange mortigas."
"En la koro mi restas sovaĝa besto," li diris mallaŭtvoĉe, kvazaŭ al si.
Denove ili iom silentis.
"Jane," diris la viro, post paso de tempo, "se vi estus libera, ĉu vi edziniĝus kun mi?"
Ŝi ne tuj respondis, sed li pacience atendadis.
La junulino provis ordigi siajn pensojn.
Kion ŝi sciis pri tiu stranga estaĵo ĉe sia flanko? Kion li sciis pri si? Kiu li estis? Kiuj estis liaj gepatroj?
Lia nomo mem eĥis lian misteran devenon kaj lian sovaĝan vivon.
Li ne havis nomon. Ĉu ŝi povus feliĉi kun tiu ĝangala perdito? Ĉu ŝi povus trovi ion komunan kun edzo, kies vivon li pasigis inter la arbopintoj de afrika sovaĝejo, ludante kaj batalante kun la ferocoj hombestoj; ŝirante sian manĝaĵon el la ankoraŭ tremetanta flanko de ĵusmortigita predaĵo, puŝante siajn dentojn en la kurdan karnon, forŝirante sian parton dum ĉirkaŭ li liaj kunuloj graŭlis kaj bataladis por siaj porcioj?
Ĉu li povus iam ajn atingi ŝian socian nivelon? Ĉu ŝi povus toleri fali al la lia? Ĉu iu el ili estus kontenta en tia misgeedzeco?
"Vi ne respondas," li diris. "Ĉu vi volas eviti vundi min?"
"Mi ne scias, kion respondi," malgaje diris Jane. "Mi ne konas mian menson."
"Vi do ne amas min, ĉu?" li ebentone demandis.
"Ne demandu. Vi estos pli kontenta sen mi. Ne konvenos al vi la formalaj limigoj kaj kutimoj de la socio — civilizo fariĝus ĝena por vi, kaj post nelonge vi sopirus la liberecon de via antaŭa vivo — vivo je kiu mi estas same netaŭga, kiel vi je la mia."
"Mi verŝajne komprenas vin," li mallaŭte respondis. "Mi ne insistos, ĉar mi preferus vidi vin feliĉa ol esti mem feliĉa. Mi nun komprenas, ke vi ne povus esti feliĉa kun — simio."
En lia voĉo aŭdeblis nura nuanco de amareco.