Jane nie miała jednak racji – członkowie Rady Arktycznej nie byli przyjaciółmi sir Johna. Rada Arktyczna w rzeczywistości nie istniała. Był to raczej określony krąg towarzyski niż prawdziwa instytucja; z drugiej strony jednak był to także najbardziej elitarny klub oldboyów w całej Anglii.
Spotkali się ze sobą na przyjęciu – Franklin, jego najwyżsi oficerowie oraz wysocy, chudzi członkowie legendarnej Rady Arktycznej.
By zostać członkiem rady, trzeba było jedynie dowodzić ekspedycją na daleką arktyczna północ… i przeżyć.
Wicehrabia Melville – pierwsza znakomitość w długim rzędzie osób witających gości – był pierwszym lordem admiralicji i sponsorem ich sponsora, sir Johna Barrowa. Jednak Melville nie był starym arktycznym wygą.
Prawdziwe legendy Rady Arktycznej – których większość miała ponad siedemdziesiąt lat – tego wieczora bardziej przypominały zdenerwowanemu Franklinowi zebrane na sabacie czarownice z Makbeta albo grupkę szarych duchów niż żywych ludzi. Każdy z nich przed Franklinem poszukiwał Przejścia Północno-Zachodniego i wrócił z wyprawy żywy – choć nie całkiem.
Czy ktokolwiek, zastanawiał się Franklin tego wieczoru, naprawdę wracał żywy, spędziwszy zimę w rejonach podbiegunowych?
Sir John Ross, Szkot o twarzy równie kanciastej jak powierzchnia góry lodowej, miał ogromne krzaczaste brwi przypominające kołnierze i pióra pingwinów, które opisał bratanek, sir James Clark Ross, po powrocie z wyprawy na dalekie południe. Głos Rossa brzmiał szorstko, jakby cegiełkę do szorowania przesuwano po pokładzie.
Sir John Barrow, starszy od samego Boga i dwukrotnie potężniejszy. Ojciec poważnych brytyjskich badań w rejonach polarnych. Wszyscy pozostali, obecni tego wieczora na przyjęciu, nawet siwowłosi siedemdziesięciolatkowie, byli chłopcami… chłopcami Barrowa.
Sir William Parry, dżentelmen nad dżentelmenami, nawet wśród członków rodziny królewskiej, próbował odnaleźć Przejście czterokrotnie; ostatnia wyprawa zakończyła się śmiercią jego ludzi i zatonięciem okrętu Fury.
Sir James Clark Ross otrzymał niedawno tytuł szlachecki i ożenił się z kobietą, która kazała mu przysiąc, że nigdy już nie wyruszy na wyprawę polarną. Gdyby tylko chciał, zająłby miejsce Franklina jako dowódca tej ekspedycji, o czym obaj dobrze wiedzieli. Ross i Crozier stali w pewnym oddaleniu od pozostałych, popijając drinki i rozmawiając cicho, niczym konspiratorzy.
Przeklęty sir George Back; Franklin nie mógł pogodzić się z faktem, że dzieli tytuł szlachecki ze zwykłym aspirantem, który niegdyś służył pod jego dowództwem, a do tego kobieciarzem. Tego uroczystego wieczora komandor sir John Franklin niemal żałował, że dwadzieścia pięć lat wcześniej Hepburn wyjął pociski i proch z pistoletów pojedynkujących się mężczyzn. Back był najmłodszym członkiem Rady Arktycznej i wydawał się szczęśliwszy i bardziej zadowolony z siebie niż którykolwiek z pozostałych członków, nawet po dramatycznej wyprawie, która o mały włos nie zakończyła się zatonięciem Terroru.
Komandor sir John Franklin był abstynentem, ale po trzech godzinach picia szampana, wina, brandy, sherry i whisky pozostali goście zaczęli się rozluźniać, ich śmiech rozbrzmiewał coraz głośniej, a rozmowy nabierały luźniejszego charakteru; Franklin uspokoił się wreszcie nieco, uświadomiwszy sobie, że całe to przyjęcie, wszystkie złote guziki, jedwabne fulary, lśniące epolety, wykwintne dania, cygara i uśmiechy przeznaczone były dla niego. Tym razem wszystko kręciło się wokół niego.
Doznał więc niemal szoku, kiedy starszy Ross odciągnął go niespodziewanie na bok i zaczął zasypywać pytaniami.
– Franklin, po jaką cholerę zabierasz ze sobą stu trzydziestu czterech ludzi? – zazgrzytał kamień trący o szorstki pokład.
Komandor sir John Franklin zamrugał gwałtownie.
– To duża wyprawa, sir Johnie.
– Moim zdaniem o wiele za duża. Trudno przeprawić przez lód, wsadzić do łodzi i zawieźć z powrotem do cywilizacji trzydziestu ludzi, gdy coś pójdzie nie tak. Stu trzydziestu czterech… – Stary podróżnik odchrząknął paskudnie, jakby miał ochotę splunąć.
Franklin odpowiedział mu uśmiechem i skinął głową, modląc się w myślach, by Ross zostawił go w spokoju.
– No i ten twój wiek – kontynuował Ross. – Masz sześćdziesiąt lat, na miłość boską.
– Pięćdziesiąt dziewięć – odrzekł Franklin sztywno.
Starszy Ross uśmiechnął się lekko, jednak jego oczy pozostały zimne jak lód.
– Jaką ma wyporność Terror! Trzysta trzydzieści ton? Erebus trzysta siedemdziesiąt?
– Trzysta siedemdziesiąt dwie tony – sprostował Franklin. – Terror trzysta dwadzieścia sześć.
– I zanurzenie dziewiętnaście stóp, zgadza się?
– Tak jest, milordzie.
– To czyste szaleństwo. Nigdy jeszcze okręty o tak dużym zanurzeniu nie brały udziały w wyprawie na Daleką Północ. Z tego, co wiemy o tym rejonie, wynika, że tamtejsze wody są płytkie i że roi się na nich od mielizn, podwodnych skał i gór lodowych. Moja Victory miała tylko półtora sążnia zanurzenia, a i tak nie mogliśmy przepłynąć nad łachą przy przystani, w której spędziliśmy zimę. George Back omal nie rozerwał na kawałki kadłuba twojego Terroru.
– Oba okręty zostały wzmocnione, sir Johnie – odparł Franklin. Czuł, jak strużki potu ściekają mu po żebrach i wydatnym brzuchu. – Teraz można je śmiało nazwać najbardziej wytrzymałymi okrętami na świecie.
– A cóż to za bzdurny pomysł z tymi silnikami parowymi z lokomotyw?
– To wcale nie jest bzdurny pomysł, milordzie. – Franklin starał się zachować spokój, sam jednak słyszał protekcjonalny ton w swym głosie. Nie znał się na silnikach parowych, miał jednak dwóch dobrych mechaników i Fitzjamesa, który służył na parowcach. – To bardzo mocne silniki, sir Johnie. Przewiozą nas przez lód, kiedy zawiodą żagle.
Sir John Ross parsknął głośno.
– To nie są nawet silniki okrętowe, prawda, Franklin?
– Nie, sir Johnie, ale to najlepsze silniki parowe, jakie kolej mogła nam sprzedać. Przystosowane do użycia na statku. Naprawdę potężne bestie.
Ross pociągnął łyk whisky.
– Potężne, jeśli zamierzasz położyć tory wzdłuż Przejścia Północno-Zachodniego i przejechać po nich lokomotywą.
Franklin skwitował tę uwagę chichotem, w rzeczywistości jednak wcale nie uważał jej za zabawną, a wręcz czuł się nią głęboko dotknięty. Często nie potrafił określić, czy ktoś żartuje, czy kpi sobie z niego, sam bowiem nie miał poczucia humoru.
– W rzeczywistości jednak wcale nie są takie silne – kontynuował Ross. – Ważąca półtorej tony maszyna, którą wcisnęli w ładownię twojego Erebusa, ma moc dwudziestu pięciu koni mechanicznych. Silnik Croziera jest jeszcze słabszy… nie więcej niż dwadzieścia koni. Statek, który odholuje was od brzegów Szkocji, Rattler, ma mniejszy silnik, ale jego moc to dwieście dwadzieścia koni. To jest właśnie prawdziwy silnik okrętowy.
Franklin nie wiedział, co odpowiedzieć, uśmiechnął się więc tylko. By wypełnić jakoś krępującą ciszę, przywołał kelnera, który roznosił kieliszki z szampanem. Ponieważ jednak z zasady nie pił alkoholu, jedyne, co mógł zrobić, to trzymać kieliszek w dłoni, zerkać na opadającą pianę i czekać na okazję, która pozwoli mu pozbyć się pozbyć kłopotliwego naczynia.
– Pomyśl tylko, ile prowiantu mógłbyś jeszcze upchnąć w ładowniach obu statków, gdyby nie było tam tych przeklętych silników – nie ustępował Ross.
Franklin rozejrzał się dokoła, jakby szukając ratunku, wszyscy jednak zajęci byli rozmową.