— Auskultu — proponis Ĵenja. - Georgij nun forveturas. Ni kolektu por adiaŭo la tutan taĉmenton. Ni donu la ĝeneralan voksignalon numero unu. Jen estos tumulto!
— Ne necesas — rifuzis Timur.
— Kial?
— Ne necesas! Ni la aliajn ne tiel.adiaŭis.
— Nu, se ne necesas, do ne necesas — konsentis Ĵenja. — Vi ĉi tie sidu kaj mi iras por trinki akvon.
Ŝi foriris kaj Tanja ekridis.
— Pro kio vi? — ne komprenis Timur.
Tanja ekridis plu laŭte.
— Ho, laŭdinda, ho, ruza estas nia Ĵenja. " Mi iras por trinki"!
— Atenton! — eksonis de la subtegmento sonora, triumfa voĉo de Ĵenja. - Mi donas la ĝeneralan signalon numero unu!
— Freneza! — eksaltis Timur. — Ja tuj ĉi tien alkuros cent homoj! Kion vi faras?
Sed jam ekrotaciis, ekknaris la peza rado, ektremis, ektiriĝis la ŝnuroj: Tri-stop, tri-stop, halto! Kaj ektintis sub la teg-mentoj, en kameroj, en kokejoj signalaj sonoriloj, krakiloj, boteloj, ladskatoloj. Ne cent, sed tamen ne malpli ol kvindek geknaboj rapide kuris je la voko de la konata signalo.
— Olja — pafis sin Ĵenja en la terason — ni iros por adiaŭi ankaŭ! Ni estas multaj. Rigardu tra la fenestro!
— Aha — fortirante la kurtenon, miris Georgij. — Ja via taĉmento estas granda. Vin eblas envagonigi kaj sendi ai la militfronto.
— Estis malpermesite! — suspiris, ripetante la vortojn de Timur, Ĵenja. — Al ĉiuj ĉefoj kaj komandantoj estas rigore ordonite nin vangofrapi kaj resendi. Sed estas domaĝe. Mi ien irus al la batalo, atake. Automatpafiloj prepariĝu! La unua!
— La unua en la mondo vi estas fanfaronulino kaj bandestrino! — mokete imitis ŝin Olga kaj metinte la rimenon de la akordiono trans la ŝultron, ŝi diris: — Nu, kion fari, se adiaŭi, ni adiaŭu kun muziko.
Ili eliris sur la straton. Olga ludis akordionon. Poste ektintis sonoriloj, ladskatoloj, boteloj, bastonoj, antaŭe iris la orkestro kaj eksonis kanto.
Ili iris tra la verdaj stratoj, plimultiĝis adiaŭantoj.
Komence flankaj homoj ne estis komprenantaj: kial oni bruas, tondras, krias? Pri kio kaj pro kio estas la kanto? Sed, kompreninte, ili ridetis kaj pense aŭ voĉe deziris al Georgij feliĉan vojon.
Kiam ili estis alvenantaj al la kajo, preter la stacio, ne haltante, estis pasanta militista vagonaro.
En la unuaj vagonoj estis ruĝarmeanoj. Al ili ĉiuj mansvingis, kriadis.
Poste preteriris sentegmentaj vagonoj kun ĉaroj, sup e r kiuj staris arbaro el verdaj timonoj. Poste estis vagonoj kun ĉevaloj. La ĉevaloj svingis per la muzeloj, maĉis fojnon. Al ili ĉiuj ankaŭ kriis huraon. Fine preterkuris vagono, sur kiu staris io granda, angula, bone kovrita per griza krudtolo. Tie staris gardanta soldato.
Alvenis la trajno de Georgij. Timur adiaŭis la onklon.
Olga paŝis al Georgij.
— Nu, ĝis revido! — ŝi diris. — Kaj eble por longa tempo.
Li balancis la kapon kaj prenis ŝian manon:
— Mi ne scias… Kiel volas la sorto!
Signalo, bruo, tondro de la surdiga orkestro. La trajno forveturis.
Olga enpensiĝis. En la okuloj de Ĵenja estis granda feliĉo, kiun eĉ ŝi ne plene komprenis.
Timur estis emociita, sed li regis sin.
— Do, jen — per iom sanĝiĝinta voĉo li diris — nun ankaŭ mi restis sola. — Sed tuj rektiĝinte li plusis: — Tamen morgaŭ al mi venos la panjo.
— Sed mi! — ekkriis Ĵenja. — Sed ili! — ŝi montris la kamaradojn. — Sed tio ĉi! — kaj ŝi fingromontris la ruĝan stelon.
— Estu trankvila! — forigante la mediton, diris Oiga ai Timur. — Vi pri homoj ĉiam zorgis kaj ili al vi repagos same.
Timur levis la kapon.
— Ho, kaj ĉi tie li ne povis respondi alie, tiu simpla kaj aminda knabo!
Li levis la rigardon al la kamaradoj, ekridetis kaj diris:
— Mi staras… mi rigardas. Al ĉiuj estas bone! Ĉiuj estas trankvilaj. Tio signifas, ke mi ankaŭ estas trankvila!
Variantoj de la antaunomoj:
Eugenia — Ĵenja, Ĵenjka
Olga — Olja, Oljenjka
Timur — Tima, Timka, Timĉjo
Tradukis el la rusa lingvo: E. S. Pervertajlo kaj (la kantojn) R. Grinŝpan