Ĵenja ĵetis la aŭskultilon, sed estis jam malfrue. Jen kontraŭ la lumo aperis ies kapo: tio estis Gejka, lin sekvis Sima Simakov, Kolja Kolokolĉikov kaj poste grimpis ankoraŭ aliaj knaboj.
— Kiuj vi estas? — retiriĝante de la fenestro, time demandis Ĵenja. — Iru for!… Tio estas nia ĝardeno. Mi vin ĉi tien ne vokis.
Sed ŝultr' al ŝultro, kompaktmure la knaboj silente iris al Ĵenja. Sin trovinte alpremita en angulo, Ĵenja ekkriis.
En la sania momento en la lumstrio preteris ankoraŭ unu ombro. Ĉiuj turnis siajn kapojn kaj disiĝis. Kaj antaŭ Ĵenja ekstaris malhelhara knabo en blua ĉemizo, sur la brusto de kiu estis brodita ruĝa stclo.
— Silenton, Ĵenja! — laŭte diris!i. — Nc endas krii. Neniu vin tuŝos. Mi konas vin. Mi estas Timur.
— Ĉu vi estas Timur? — vaste malfermante plenajn de larmoj la okulojn, nekredeme ekkriis Ĵenja. — Ĉu vi kovris min per litotuko? Ĉu vi lasis al mi la letereton? Ĉu vi sendis al la fronto, al la paĉjo telegramon kaj al mi sendis la ŝlosilon kaj kvitancon? Sed por kio? Pro kio? De kie vi min konas?
Tiam li alvenis al ŝi, prenis ŝian manon kaj respondis:
— Restu kun ni! Sidiĝu kaj aŭskultu, kaj tiam por vi ĉio estos klara.
Sur la pajlo kovrita per sakŝtofo dislokiĝis la knaboj ĉirkaŭ Timur, kiu metis antaŭ si la mapon de la vilaĝo.
Ĉe la fenestro sur ŝnurbalancilon sidiĝis observanto. Sur lia kolo pendis laĉo kun teatra binoklo.
Proksime de Timur sidis Ĵenja kaj streĉatente aŭskultis kaj rigardis ĉion, kio okazis en la kunsido.
— Morgaŭ matene, dum la homoj dormas, mi kaj Kolokolĉikov riparos la ŝnurojn ŝiritajn far ŝi (li montris al Ĵenja).
— Li ne vekiĝos — malbonhumore intermetis la grandkapa, vestita per marista ĉemizo Gejka. — Li ellitiĝas nur por maten- kaj tagmanĝo.
— Kalumnio! — ekstarante kaj balbutante, ekkriis Kolja Kolokolĉikov. — Mi leviĝas kun la unua sunradio.
— Mi ne scias, kiu radio de la suno estas la unua, kiu la dua, sed li nepre ne vekiĝos — obstine daŭrigis Gejka.
Momente balanciĝante sur ŝnuroj, la observanto fajfis, kaj la knaboj eksaltis.
Laŭ la ŝoseo en polvaj nuboj moviĝis ĉevalartileria regimento. Potencaj, jungitaj per rimenoj kaj feraĵoj ĉevaloj rapide tiris post si verdajn obusajn kestojn kaj per griza ŝtofo kovritajn kanonojn.
Harditaj per ventoj, sunbruniĝintaj rajdantoj, ne balanciĝante en la seloj, lertabrave turnis sin ĉe la angulo kaj unu post la alia malaperadis ili en la bosko. La regimento foriris.
— Ili veturas al la stacidomo, por envagoniĝi — grave klarigis Kolja Kolakolĉikov. - Mi vidas laŭ ilia vesto: kiam ili galopas al ekzercado, kiam al parado kaj kiam ien ankoraŭ.
— Vi vidas kaj silentu! — haltigis lin Gejka. — Ni estas mem kun okuloj. Vi sciu, knaboj, tiu babilulo volas forkuri en Ruĝ-armeon.
— Estas malpermesite — intervenis Timur. — Ĉia provo estas senrezulta.
— Kiel malpermesitas? — ruĝiĝinte diris Kolja. — Sed kial antaŭe knaboj al fronto forkuradis?
— Tio estis antaŭe. Kaj nun al ĉiuj ĉefoj kaj komandantoj estas rigore ordonite preni la kolon, kaj peli nin similajn hejmen.
— Kial preni la kolon? — koleriĝis kaj ankoraŭ pliruĝiĝinte ekkriis Kolja Kolokolĉikov. — Ni ja ne estas fremduloj!
— Do, jen! — kaj Timur suspiris. — Ni ja ne estas fremduloj! Kaj nun, knaboj, ek al la afero.
Ĉiuj disiĝis al la lokoj.
— En la ĝardeno de la domo numero kvar en la Kurba strateto nekonataj fiknaboj senfruktigis pomarbon — ofendite informis Kolja Kolokolĉikov. — Ili rompis du branĉojn kaj piedpremis florbedon.
— Kies estas la domo? — kaj Timur enrigardis en la vakstolitan kajeron. — Domo de la ruĝarmeano Krjukov. Kiu estas ĉe ni eksspecialisto pri fremdaj ĝardenoj kaj pomarboj?
— Mi — eksonis konfuzita voĉo.
— Kiu povis tion fari?
— Tie laboris Miŝka Kvakin kaj lia helpanto kun la kromnomo Figura. La pomarbo estas miĉurinaĵo (I. Miĉurin — fama soveta selektisto. E.S.P.), la specio estas ormaturiĝa kaj certe estis zorge elektita.
— Denove kaj denove estas Kvakin! — Timur enpensiĝis. - Gejka, ĉu vi parolis kun li?
— Jes.
— Nu, kaj kio?
— Mi batis sur lian kolon.
— Kaj li?
— Li donis al mi du batojn.
— He, ĉio ĉe vi estas «batis» kaj «batis»… Sed la senco ial mankas. Bone! Pri Kvakin ni okupiĝos aparte. Plu.
— En la domo numero dudek kvin de la olda laktoliverantino soldatiĝis filo al la kavalerio — iu sciigis el la angulo.
— Jen rekonsciiĝis, vi! — kaj Timur riproĉete kapbalancis. — Tie sur la pordego antaŭ tri tagoj nia signo estis pentrita. Kiu pentris? Kolokolĉikov, ĉu vi?
— Mi.
— Do, kial la maldekstra supra radio de la stelo estas kurba kiel hirudo. Se vi entreprenas ion — faru bone. Oni venos — ridos. Plu.
Stariĝis Sima Simakov kaj ekparolis rapide, konvinke, sen haltoj:
— En la domo numero kvindek kvar en strato Puŝkarevkaja malaperis kaprino. Mi iras kaj vidas — oldulino knabinon draŝas. Mi krias: "Onjo, laŭleĝe vi ne rajtas bati!" Ŝi diras: "…La kaprino malaperis. Estu ĝi malbenita!" — 'Kie ĝi malaperis? " — "Jen tie, en la ravino, post la arbareto, formaĉis la ŝnuron kaj malaperis, kvazaŭ ĝin englutus lupoj!"
— Atendu! Al kiu apartcnas la domo?
— La domo estas de la ruĝarmeano Paŭlo Gurjev. La knabino estas lia filino, nome Njurka. Draŝis ŝin ŝia avino. Ŝian nomon mi ne scias. La kaprino estas griza kun nigra dorso, nome Manjka.
— La kaprinon trovu! — severe ordonis Timur. Iros grupo ei kvar homoj. Vi, vi, vi kaj vi. Nu, ĉu estas ĉio, knaboj?
— En la domo numero dudekdu knabino ploras — kvazaŭ sendezire informis Gejka.
— Kial ŝi ploras?
— Mi demandis, ŝi ne respondis.
— Ĉu granda estas la knabino?
— Kvarjara.
— Jen alia malbono. Se estus homo, sed jen kvarjara! Atendu, al kiu apartenas la domo?
— La domo estas de leutenanto Pavlov. De tiu, kiu estis antaŭ nelonge mortigita ĉe la limo.
— Demandis, ne respondis — ĉagrene imitaĉis Gejkan Timur. Li sulkigis la brovojn, pensadis. — Bone… Tion mi mem. Vi tiun aferon ne tuŝu.
— Ĉe la horizonto aperis Miŝka Kvakin! — laŭte raportis la observanto. - Li iras laŭ alia flanko de la strato, manĝaĉas pomon. Timur! Sendu grupon: ili trabatu lin aŭ donu al li kelkajn vangofrapojn!
— Ne endas. Ĉiuj restu sur siaj lokoj. Mi revenos baldaŭ.
Li saltis el la fenestro sur la ŝtupetaron kaj malaperis inter la arbustoj. La observanto informadis plu:
— Ĉe la kortpordo, en mia vido nekonata fraŭlino de bela aspekto, staras kun karafo kaj aĉetas lakton. Tiu estas verŝajne la mastrino de la somerdomo.
— Ĉu tiu estas via fratino? — tirante la manikon de Ĵenja, demandis Kolja Kolokolĉikov. Ne ricevinte respondon, li ofendeme diris: — Vi nur ne volu al ŝi de ĉi tie krii!
— Sidu! — ekŝirante la manikon, mokete diris al li Ĵenja. — He, jen ĉefo troviĝis…
— Ne ekscitu ŝin, ĉar ŝi vin draŝos — incitis Gejka Koljan.
— Ĉu min? — Kolja ofendiĝis. - Kion ŝi havas? Ĉu ungojn? Kaj mi — muskolaron. Jen… la brakoj, kruroj!
— Ŝi draŝos vin kune kun la brakoj kaj kruroj. Knaboj, atenton! Timur alproksimiĝas al Kvakin.
Facile svingante per deŝirita vergo, Timur estis iranta al Kvakin. Rimarkinte tion, Kvakin haltis. La plata vizaĝo montris nek miron, nek timon.
— Saluton, komisaro! — klininte flanken la kapon mallaŭte li diris. — Kien vi rapidas?
— Saluton, bandestro! — samtone respondis Timur. - Renkonten al vi.