— Sidu! — ekshirante la manikon, mokete diris al li Jhenja. — He, jen chefo trovighis…
— Ne ekscitu shin, char shi vin drashos — incitis Gejka Koljan.
— Chu min? — Kolja ofendighis. - Kion shi havas? Chu ungojn? Kaj mi — muskolaron. Jen… la brakoj, kruroj!
— Shi drashos vin kune kun la brakoj kaj kruroj. Knaboj, atenton! Timur alproksimighas al Kvakin.
Facile svingante per deshirita vergo, Timur estis iranta al Kvakin. Rimarkinte tion, Kvakin haltis. La plata vizagho montris nek miron, nek timon.
— Saluton, komisaro! — klininte flanken la kapon mallaute li diris. — Kien vi rapidas?
— Saluton, bandestro! — samtone respondis Timur. - Renkonten al vi.
— Mi ghojas pri la gasto, sed regalajho mankas. Eble jen tio? — li shovis la manon en sian sinon kaj etendis al Timur pomon.
— Chu shtelita? — demandis Timur, mordante la pomon.
— Ghuste la sama — klarigis Kvakin. Specio ormaturigha. La sola bedaurindajho estas: mankas vera maturigho.
— Acidachajho! — jhetante la pomon, diris Timur. — Auskultu, chu vi sur la barilo de la domo numero tridek kvar jen tian signon vidis? — Timur montris la stelon, broditan sur la blua chemizo.
— Nu, mi vidis — strechis la atenton Kvakin. Mi, frato, tage kaj nokte chion vidas.
— Do, jen: se vi tage au nokte ankoraufoje la saman signon vidos ie, do kuru de tiu loko, kvazau brogita.
— Ho, komisaro! Kiel impulsema vi estas! — tirante la vortojn, diris Kvakin. — Fino, ni interparolis sufiche!
— Oj, bandestro, kiel obstina vi estas — ne levante la vochon, respondis Timur. — Kaj nun memorfiksu mem kaj transdonu al via bando, ke tiu parolo kun vi estis la lasta.
De iom malproksime neniu povus pensi, ke la parolantoj estis malamikoj, kaj ne du varmaj amikoj. Kaj pro tio Olga, tenanta en la manoj karafon, demandis la laktoliverantinon, kiu estas la knabo, kiu konversacias pri io kun la huligano Kvakin.
— Mi ne scias — elkore diris la laktistino. — Vershajne li estas simila huligano kaj sentaugulo. Li chiame apud via hejmo vagadachas. Vi gardu vin, karulino, ili povas vian fratinon tradrashi.
Maltrankvilo obsedis Olgan. Kun malshato shi rigardis al ambau knaboj, trapasis la terason, metis la karafon, shlosis la pordon kaj eliris straten por serchi Jhenjan, kiu jam dum du horoj ne montris sin hejme.
Reveninte al la subtegmento, Timur rakontis pri sia renkontigho al la knaboj. Estas decidite morgau sendi al la tuta bando skriban ultimaton.
Senbrue descendis la knaboj de la subtegmento, kaj tra truoj en bariloj au senpere trans la bariloj ili diskuradis al la hejmoj diversflanken.
Timur alvenis al Jhenja.
— Do, kio? drmandis li. — Chu nun chio estas klara?
— Chio — respondis Jhenja — nur ankorau ne tre. Vi klarigu al mi pli simple.
— Tiam descendu kaj iru post mi. Via fratino nun ne estas hejme.
Kiam ili alterighis, Timur faligis la shtupetaron.
Jam vesperighis, sed Jhenja konfide iris post lin. Ili haltis che la domo, kie loghis la olda laktoliveristino. Timur chirkaurigardis. Homoj proksime ne estis. Li elposhigis plumban ujeton kun farbo kaj alvenis al la pordego, kie estis pentrita stelo, la supra radio de kiu vere kurbis kiel hirudo. La radiojn li senhezite akrigis kaj rektigis.
— Diru, por kio? — demandis lin Jhenja. — Vi klarigu al mi pli simple: kion tio signifas? ~
Timur shovis la ujon en la poshon. Forshiris folion de lapo, vishis la makulitan fingron kaj, rigardante la vizaghon de Jhenja, diris:
— Tio signifas, ke el tiu chi domo homo foriris en la Rughan Armeon. Kaj ekde tiu tempo tiu chi domo trovighas sub nia gardo kaj protekto. Chu via patro estas en la Armeo?
Jes! — kun agitigho kaj fiero diris Jenja. — Li estas komandanto.
— Tio signifas, ke ankau vi trovighas sub nia gardo kaj protekto.
Ili haltis antau pordego de alia somerdomo. Ankau tie sur la barilo estis desegnita stelo. Sed la rektaj helaj radioj de ghi estis konturitaj per vasta nigra bordero.
— Jen! — diris Timur. ~ Ankau el tiu chi domo homo foriris al la Rugha Armeo. Sed li jam malestas. Tio estas domo de la leutenanto Pavlov, kiu pereis che la limo. Chi tie loghas lia edzino kaj tiu knabineto, de kiu la bona Gejka ne povis ekscii, kial shi ofte ploras. Se vi havos okazon, faru al shi, Jhenja, ion bonan.
Li diris tion tre simple, sed malvarmo trakuris shiajn brakojn kaj bruston, kvankam la vespero estis varma, ech sufoka.
Shi silentis, klininte la kapon. Kaj nur por ion diri shi demandis:
— Sed chu Gejka estas bonkora?
— Jes — respondis Titnur. - Li estas filo de maristo. Li ofte primokas la etulon kaj fanfaronulon Kolokolchikov, sed mem chie kaj chiam defendas lin.
La vokokrio, akra kaj kolera igis ilin turni sin. Proksime staris Olga.
Jhenja tushis la manon de Timur: shi volis konduki lin kaj konatigi al Olga.
— Eugenia! — anhelante kun larmoj en la vocho diris Olga. — Mi malpermesas al vi paroli kun tiu chi fiknabo. Chu al vi estas klare?
— Sed Olga — balbutis Jhenja — kio okazis al vi?
— Mi malpermesas al vi veni al tiu knabacho — firme ripetis Olga. — Vi estas dektri-jara, kaj mi — dekok-jara. Mi estas via fratino… Mi aghas pli. Kaj kiam pachjo estis forveturanta, li al mi ordonis…
— Sed Olja, vi nenion, nenion komprenas! — kun senespero ekkriis Jhenja. Shi estis tremetanta. Shi volis klarigi, pravigi sin. Sed shi ne povis. Shi ne havis rajton. Kaj, svinginte la manon, shi diris al la fratino ech ne unu vorton.
Hejme tuj shi enlitighis, sed longe ne povis endormighi. Tamen, kiam shi ekdormis, shi ne audis, kiel nokte oni frapis la fenestron kaj donis telegramon de la patro.
Matenighis. Trumpetis ligna korno de la pashtisto. La olda laktistino malfermis la pordon kaj pelis la bovinon al la grego. Shi apenau foriris post la angulon, kiam de malantau akaci-arbusto elkuris kvinopo da knaboj kaj jhetis sin al la puto.
— Pumpu!
— Ek!
Prenu!
— Kaptu!
Privershante la nudajn piedojn per malvarma akvo, la knaboj kuregis en la korton, malplenigante la sitelojn en la kverkan barelon kaj, ne haltante, flugis reen al la puto.
Al la shvitmalsekighinta Sima Simakov, kiu sen interrompo movis la levilon de la puta pumpilo, alkuris Timur kaj demandis:
— Chu vi Kolokolchikovon ne vidis chi tie? Chu ne? Tio signifas, ke li ne vekighis. Hastu, rapidu! La oldulino baldau revenos.
Sin trovinte en la gardeno antau la somerdomo de Kolokolchikov, Timur ekstaris apud la arbon kaj fajfis. Ne atinginte respondon, li grimpis la arbonkaj enrigardis la chambron. De la arbo videblis nur duono de lito, movita de la fenestro, kaj piedoj envolvitaj per litkovrilo.
Timur jhetis sur la liton peceton de akvoshelo kaj mallaute vokis:
— Kolja, ekstaru! Koljka!
La dormanto ne movighis. Tiam Timur elposhigis tranchilon, detranchis longan vergon, akrigis chefine hokon, transjhetis la vergon tra la fenestro kaj, krochinte per la hoko la litkovrilon, tiris ghin al si.
La malpeza litkovrilo rampis tra la fenestrobreto. En la chambro eksonis rauketa mirigita ghemkrio. Elorbitiginte la postdormajn okulojn, de la lito desaltis la grizhara ghentlemano en subvestoj kaj, kaptante per la mano la forglitantan litkovrilon, li kuris al la fenestro.
Sin trovinte vid-al-vide kun la respektinda oldulo, Timur dum momento deflugis de la arbo.
Kaj la grizhara ghentlemano jhetinte sur la liton la rekonkeritan litkovrilon, demurigis shire la fusilon, haste surmetis la okulvitrojn, kaj chieleniginte la pafilon, fermis la okulojn kaj elpafis.
Nur apud la puto la timigita Timur haltis. Okazis eraro. Li pensis la dormantan ghentlemanon Kolja, kaj la grizulo pensis lin fripono.
Li ekvidis, ke la olda laktoliverantino kun siteloj kaj vekto eliranta estis el la pordo por akvo. Li muse sin kashis post la akacio kaj kornencis observi. Revenintc de la puto la oldulino levis la sitelon, vershis ghin en la barelon kaj tuj desaltis, char la akvo kun bruo kaj shprucoj elvershighis el la jam ghisrande plenigita barelo.
Senkomprene aha-ante kaj chirkaurigardante la oldulino chirkauiris la barelon. Shi enakvigis la manon kaj alproksimigis ghin al la nazo. Poste shi kuris al la peroneto por kontroli la seruron de la pordo. Finline, ne sciante, kion pensi, shi frapis la fenestron de la najbarino.
Timur ekridis kaj eliris el sia kashejo. Necesis rapidi. Kolja Kolokolchikov ne venis, kaj la shnuroj ne estis riparitaj.
… Trapasante al la kabano, Tirnur rigardis en la malfermitan al la ghardeno fenestron.
Che la apudlita tablo en kalsoneto kaj chemizeto sidis Jhenja kaj senpacience reshovante falintajn sur la frunton harojn, ion skribis.
Ekvidinte Timuron, shi ne ektimis, kaj ech ne miris. Shi nur avertis lin per la fingro, ke li ne veku Olgan, metis la nefinitan leteron en tirkeston kaj piedfingre eliris el la chambro.
Tie, eksciinte de Timur, en kiun malfelichon li falis, shi forgesis chiujn admonojn de Olga, kaj volonte proponis helpi al li ripari la shiritajn far shi shnurojn.
Kiam la laboro estis finita kaj Timur jam estis staranta trans la barilo, Jhenja diris al li:
— Mi ne scias, pro kio, sed mia fratino tre malshatas vin.
— Jen — chagrenite respondis Timur — mia onklo vin same ne shatas.
Li jam estis forironta, sed Jhenja lin haltigis:
— Atendu, kombu vin. Vi hodiau estas tre hirta.
Shi eligis kombilon, etendis ghin al Timur kaj samtempe en la fenestro eksonis indigna ekkrio de Olga: