— Jhenja, kion vi faras!
La fratinoj staris sur la teraso.
— Mi ne elektas por vi amikojn — senespere defendis sin Jhenja. — Kiajn? Tre simplajn. Virojn en blanka kostumo. "Ha, kiel bele muzikas via fratino!" Belege! Oni audus shin bele insulti. Jen rigardu! Mi jam pri chio skribas al la pachjo.
— Eugenia! Tiu knabacho estas liuligano kaj vi: stultulino — malvarme parolis Olga, penante esti trankvila. — Se vi volas, skribu al la pachjo, bonvolu, se tamen mi nur unufoje vidos vin kune kun la knabacho, mi samtage lasos la somerdomon kaj ni forveturos al Moskvo. Kaj vi scias, ke mia vorto estas forta.
— Jes… turmentulino! — larmante respondis Jhenja.- Ghuste tion mi scias.
— Kaj nun jen, prenu kaj legu! — Olga metis sur la tablon la nokte ricevitan telegramon, kaj eliris.
Tie estis skribita jeno: "Proksimtempe traveturante mi estos en Moskvo. La daton kaj horon mi telegrafos aldone. Pachjo."
Jhenja vishis la larmojn, almetis la telegramon al la lipoj kaj mallaute balbutis:
— Pachjo, venu rapide! Pachjo! Al mi, al via Jhenja estas tre malfacile.
En la korton, de kie malaperis la kaprino, kaj kiу loghis la oldulino, kiu drashis la energian knabinon Njurka, oni venigis charon da brulligno.
Insultante la senzorgajn charistojn, kiuj faligis la brullignon senorde, ghemante kaj veante, la oldulino komencis kunmeti la brullignon kolone. Sed la laboro ne estis lau shiaj fortoj. Tusante, shi sidighis sur stumpon, reakiris la spiradon, prenis aspergilon kaj iris en la legomghardcnon. En la korto restis nun nur la trijara frateto de Njurka — persono, kiel evidentis, energia kaj laborema, char apenau malaperis la oldulino, li levis bastonon kaj komencis frapi per ghi la benkon kaj la renversitan trogon.
Tiam Sima Simakov, jhus chasanta la fughintan kaprinon, kiu galopis tra arbustoj kaj ravinoj ne malpli bone ol hinda tigro, unu homon li restigis che la arbarrando kaj kun la aliaj li impetis en la korton.
Li shovis al la etulo en la bushon plenmanon da frago kaj en la manon brilantan plumon de monedo, la tuta kvaropo verve komencis kunmeti la brullignon kolone.
Mem Sima Simakov fluge kuris malantau la barilo por deteni dum tiu tempo la oldulinon en la ghardeno. Haltinte che la barilo, apud tiu loko, kie al ghi tushe staris cheriz- kaj pomarboj, Sima rigardis tra fendo.
La olduiino kolektis kukumojn en la juprandon kaj jam intencis iri en la korton.
Tiam Simakov delikate frapis la tabulojn che la barilo. La oldulino strechis la atenton. Tiam Sima levis bastonon kaj movetis per ghi branchojn de pomarbo. Al la avino ekshajnis, ke iu senbrue grimpas trans la barilon por la pomoj. Shi elshutis la kukumojn sur bedon, elshiris grandan faskon da urtiko, shtelvenis kaj embuskis che la barilo.
Sima Simakov denove rigardis en la fendon, sed la avinon nun li ne vidis. Maltrankvilighinte, li saltis, kaptis la barilrandon kaj singarde komencis suprentiri sin.
Sed en la sama tempo la oldulino kun triumfa krio elsaltis el sia embuskejo kaj lerte vipis Siman sur la manojn per la urtiko. Svingante per la brulumitaj manoj, Sima kuregis al la pordego, de kiu jam estis elkuranta la kvaropo, fininta sian laboron.
En la korto denove restis sola la etulo. Li levis de la tero spliton, metis ghin sur la randon de la lignokolono, poste li trenis tien pecon de betulshelo.
Dum tiu okupado lin la avino trovis reveninta el la legom-ghardeno. Malfermeginte la okulojn, shi haltis antau la kunmetita lignokolono kaj demandis:
— Kiu chi tie sen mi laboras?
La etulo, metante la betulshelon, gravmiene respondis:
— Chu vi, avino, ne vidas — mi laboras.
En la korton eniris la laktistino kaj ambau oldulinoj vive komencis pridiskuti la strangajn eventojn pri la akvo kaj brulligno. Ili provis atingi respondon de la etulo, tamen sukcesis nemulton. Li klarigis al ili, ke alkuris el la pordego homoj, shovis al li en la bushon dolchan fragon, donis al li plumon de monedo kaj ankorau promesis kapti por li leporon kun du oreloj kaj kvar piedoj. Poste ili jhetadis la brulshtipojn kaj denove forkuris.
Tra la kortopordo eniris Njurka.
— Njurka — demandis shin la oldulino — chu vi ne vidis, kiu en nian korton venis?
— Mi serchadis la kaprinon — malgajmiene respondis Njurka. — Dum la tuta mateno mi saltadis tra arbaro kaj ravinoj.
— Estas shtelita! — malghoje plendis la oldulino al la laktistino. — Sed kia kaprino shi estis. Nu, kolombo tiu estis, ne kaprino. Kolombo!
— Kolombo! — flankenighante de la avino kolerreplikis Njurka. — Kiam ghi komencas kornpiki, oni ne scias, kien kashi sin. La kolomboj ne havas kornojn.
— Silentu, Njurka! Silentu, klachulino, sensprita! — ekkriis la avino. - Certe, tiu kaprino havis fieran karakteron. Mi volis vendi shin, la kaprineton. Kaj jen, nun mia kolombinjo malestas.
La pordo kun knaro larghe malfermighis. Malaltiginte la kornojn, en la korton engalopis la kaprino kaj direktis sin ghuste al la laktoliverantino, kiu kun jelpo sursaltis la peroneton, kaj la kaprino, frapigante per la kornoj kontrau la muro, haltis.
Tuj chiuj vidis, ke al la kornoj de la kaprino estis firme ligita plakajho, sur kiu grandlitere estis skribite:
Kaj che la angulo, post la barilo ridegis la kontentaj knaboj. Enpikinte bastonon teren, tretante chirkau ghi, dancante, Sima Simakov fiere trakantis:
Kaj kiel hirundo, la knaboj impete kaj senbrue kuris for.
Laboro por hodiau estis multa ankorau, sed chefe necesis verki kaj ekspedi ultimaton al Mishka Kvakin.
Neniu sciis, kiel verki ultimaton, kaj Timur demandis onklon pri tio.
Tiu lasta klarigis al li, ke chiu lando verkas ultimaton lau sia maniero, sed en la fino por ghentileco konvenas alskribi: "Akceptu, sinjoro ministro, certigon pri profunda estimo al vi." Poste la ultimato pere de la akreditita ambasadoro estas enmanigita al la estro de la malamika regno.
Sed la afero nek al Timur nek al lia grupo plachis. Unue, neniun estimon al la huligano Kvakin ili volis montri, due, nek konstantan ambasadoron, nek reprezentanton che la bando ili havis. Do interkonsilighinte, ili decidis sendi ultimaton simplan, lau maniero de la mesagho de la kozakoj al la turka sultano, kiun chiu vidis sur la fama pentrajho, kaj chiu legis pri tio, kiel ili batalis kontrau siaj malamikoj.
Post la griza pordego kun nigre-rugha stelo, en la ombroplena ghardeno de la domo, kiu staris kontrau la vilao, kie loghis Jhenja kaj Olga, lau la sabla aleo iris blondbukla malgranda knabino. Shia patrino, virino juna, bela, sed kun vizagho malgaja kaj laca sidis en balancfotelo apud la fenestro, sur kiu staris richa bukedo da kampaj floroj. Antau shi kushis amaseto da malpakitaj telegramoj kaj leteroj de la amikoj, konatoj kaj nekonatoj. La leteroj kaj telegramoj estis varmaj kaj teneraj. Ili sonis de malproksime, kiel arbara ehho, kiu nenien vokas la iranton, nenien promesas, sed tamen kuraghigas kaj diras, ke iu estas proksime kaj en la malhela arbaro oni ne solas.
Tenante pupon per ties piedoj, tiel ke la lignaj manoj kaj kanabaj haroj trenighis sur la sablo, la blondulineto haltis apud la barilo. De la supro estis descendanta kolora leporo, eltranchita el tavollignajho. Ghi movis la piedetojn, kvazau tirante kordojn de la desegnita balalajko, ghia muzeleto estis malgajete-ridinda.
Ravita de tia neklarigebla miraklo, simila al kiu certe ne estas en la mondo, la knabineto elmanigis la pupon, venis al la barilo, kaj la bona leporo obeeme trafis ghuste en shiajn manojn. Post la leporo aperis la ruzeta kaj kontenta vizagho de Jhenja.
La knabino rigardis al Jhenja kaj demandis:
— Chu vi ludas kun mi?
— Jes, kun vi. Chu vi volas, ke mi al vi saltu?
— Chi tie estas urtiko — penseme avertis la knabino. - Chi tie hierau mi brulvundis la manon.
— Ne gravas — desaltante de la barilo, diris Jhenja — mi ne timas. Montru, kiu urtiko vin bruligis? Cu tiu chi? Jen rigardu: mi ghin elshiris, distretis per la piedoj kaj krachis sur ghin. Ni ludu kune: vi tenu la leporon kaj mi prenos la pupon.
Olga vidis de la peroneto, kiel Jhenja ion faris apud la fremda barilo, sed shi ne volis malhelpi al la fratineto, char shi hodiau matene jam estis ploranta. Sed kiam Jhenja grimpis sur la barilon kaj saltis en la fremdan ghardenon, maltrankviligita Olga eliris el la domo, venis al la pordego kaj malfermis ghin. Jhenja kaj la knabineto staris jam che la fenestro apud la virino, tiu ridetis, kiam la filineto montris al shi, kiel la trista, ridinda leporo muzikas per balalajko.
Lau la maltrankvilighinta vizagho de Jhenja la virino divenis, ke Olga, kiu jhus eniris la ghardenon, estis malkontenta.
— Ne koleru kontrau shi — nelaute diris al Olga la virino. - Shi simple ludas kun mia knabinjo. Nin trafis malfelicho… — La virino silentis iom. — Mi ploras, kaj shi — la virino montris al sia eta filino kaj mallaute aldonis — kaj shi ech ne scias, ke shia patro pereis che la limo antau nelonge.
Nun Olga konfuzighis, kaj Jhenja rigardis shin deflanke amare kaj riproche.
— Mi estas sola — daurigis la virino. - Mia patrino estas en montara tajgo, tre malproksime. La fratoj soldatservas, fratinojn mi ne havas.
Shi tushis la shultron de alveninta Jhenja kaj, montrante la fenestron, demandis: