„Zaraz.”
„Zrób coś ciekawszego…”
„Później.”
„Skończ już…”
„Zaraz.”
I to już było, niestety, za dużo dla Pożeracza Chmur. Zaczął wymyślać mi wściekle i niezwykle obrazowo. Nic dziwnego, że poniosły mnie nerwy. Sięgnąłem do smoczo-psiego ucha i wbiłem w nie paznokcie! Wolałbym nie pamiętać, co stało się potem. Dość, że jednocześnie usiłowałem: trzymać grubo owiniętą rękę w górze (tak mniej bolało) i wkładać głowę między kolana (gdyż robiło mi się słabo). Nie bardzo dawało się to pogodzić. Płowy zmywał krew z podłogi, od czasu do czasu zaglądając do kociołka, gdzie gotowały się zagięte jak rybie ości igły chirurgiczne. Pożeracz Chmur rozpłaszczył się pod stołem i udawał, że go nie ma.
Całą noc i następny dzień gorączkowałem. Płowy zmuszał mnie do picia okropności, po których większość czasu przespałem. A gdy wreszcie się pozbierałem, Pożeracza Chmur już nie było. Nawet się nie pożegnał. Z Płowego nic nie dało się wyciągnąć, miałem wrażenie, że ułatwił młodemu smokowi decyzję o odejściu. W ten sposób straciłem towarzysza. Przez własną porywczość… i deszcz.
Aż do wiosny ćwiczyłem z uporem to, co zdołałem opanować z pomocą Pożeracza Chmur. Pierwszego dnia cofania się wylewów – gdy wszyscy mieszkańcy wioski wieszali na ścianach wianki uplecione ze świeżych gałązek, a na stół wjeżdżały ciastka z ostatnich zapasów zimowej mąki – Płowy podjął decyzję o mej przyszłości. Wcale nie odbyło się to w uroczysty sposób. Pamiętam dokładnie, że Płowy siedział przy stole, tnąc nożykiem giętkie pędy, oblepione pąkami drobnych kwiatków. Splataliśmy z nich małe kółka, a ja wieszałem gotowe na świeżo wybielonych ścianach. Jeden z gwoździ wbity był krzywo i próbowałem wygiąć go do góry. Drgnięcie podłogi odwróciło mą uwagę od kawałka opornego żelaza. To Płowy tupnął – jak zawsze, chcąc mnie przywołać. Odłożył nóż i zaczął układać palce w mowie rąk:
„Wylewy kończą się. To już Święto Wiosny. Czas stanąć w Kręgu.”
Nie upuściłem wianka. Odwróciłem się i powiesiłem go na ścianie. Krzywo. Usiadłem naprzeciwko Płowego.
„Niewiele umiem.”
„Wystarczy” – odparł.
„Pożeracz Chmur odszedł za wcześnie!” – Gwałtowność przekazu podkreśliłem uderzeniem palców o przedramię.
Płowy poklepał mnie po ręce, gestem dodającym otuchy.
„W obrazach jesteś świetny, dźwięki to sprawa drugiego rzędu. Poza tym każdy z nas uczy się przez całe życie. Egzamin w Kręgu to tylko pewien etap, nic więcej. Chciałbyś od razu zostać Mistrzem? Nie za wiele sobie wyobrażasz?”
Roześmiał się i pogroził mi żartobliwie, a potem spokojnie zabrał się do zwijania ostatniego wianka.
Zamek Magów leży na południu Lengorchii, na jednej z wysepek rzeki Enite, która między Puszczą Oczu a Wzgórzami Kości tworzy rozgałęzioną i bardzo skomplikowaną deltę. Dlatego też dużą część drogi przebyliśmy z Płowym łodzią. Z daleka siedziba Kręgu nie wydawała się imponująca. Wyglądała jak płytka misa odwrócona do góry dnem, nad którą wystawały niewysokie klocki przykryte dzwonkami do gaszenia świec. Ale w miarę zmniejszania się odległości „miska” przybierała niepokojące rozmiary. Okazała się straszliwie wysokim murem otaczającym kompleks wież o spadzistych dachach. Ściana ciągnęła się w obie strony, zaginając łagodnie gdzieś w nieokreślonym punkcie perspektywy. Droga od przystani wiodła wzdłuż niej i nie mogłem powstrzymać się, by nie ciągnąć ręką po idealnie gładkiej powierzchni. Była pokryta czymś w rodzaju glazury i całkowicie pozbawiona spoin.
„To robota Iskier” – objaśnił Płowy, widząc moją fascynację. – „Po wzniesieniu konstrukcji z granitu, wytworzyli tak wysoką temperaturę, że stopili powierzchnię skały.”
Otworzyłem usta z podziwu. Nieźle. Wulkan na życzenie. Słusznie magowie z kasty Iskier nosili na piersiach znak „Słońce”.
Wielka brama zamkowa była zamknięta na głucho, ale nieduże drzwi wykrojone w jej skrzydle – uchylone zachęcająco. W przejściu nie było strażnika, tylko na ławeczce pod ścianą siedział staruszek (zapewne odźwierny) i gryzł pestki. Wyglądał niepozornie, więc zdumiało mnie, że Płowy przywitał go, kłaniając się z widocznym szacunkiem. Starzec uśmiechnął się przyjaźnie. Stałem za plecami Płowego i tylko z kilku nieznacznych gestów ręki domyśliłem się, że coś mówi. Odźwierny uśmiechnął się szerzej, a potem przeniósł wzrok na mnie. Wyraz jego twarzy przeszedł płynnie z „Cieszę się, że cię widzę” na „Kogo my tu mamy?” Wykonał zapraszający gest i wrócił do plucia łupinami. Poszliśmy we wskazanym kierunku. Płowy założył ręce na plecy i ukradkiem pokazał mi dwa znaki: „Krąg” i „Żółwia.” Mag z kasty Strażników Słów?
Przekazywano nas sobie z rąk do rąk, łańcuszkową metodą. Od korytarza do korytarza, od schodów do schodów. Przechodziliśmy przez tyle dziedzińców, galerii i ogrodów, że zastanowiłem się, czy nie obchodzimy całego zamku wkoło. Wreszcie dopłynęliśmy do bezpiecznego portu – niewielkiej komnatki, bardzo czystej i bardzo ascetycznie urządzonej. Ledwo zdążyliśmy rozpakować swoje rzeczy, po Płowego przyszedł jego znajomy i zostałem sam. Próbowałem ćwiczyć, ale szybko straciłem do tego ochotę. Postanowiłem obejrzeć okolicę. Drzwi wychodziły na paropoziomową galerię, która otaczała sześciokątną studnią dziedzińczyk niemożliwie wręcz zapchany różami. Krzewy różane mimo dość wczesnej pory kipiały kwiatami. Pędy roślin nie mieszcząc się w wyznaczonym im miejscu, oplatały balustrady, wiły się dokoła kolumienek, sięgając wyższych pięter zielenią, różem, karminem i ciężką, krwawą purpurą. Spotkania z mistrzami miały się rozpocząć dopiero jutro, ale pośród różanych krzewów kręciło się już kilkunastu chłopców. Z wysokości piętra patrzyłem, jak paru z nich bawiło się w chowanego. Młodziutki Obserwator odnajdywał ukrytych w różach towarzyszy nieomylnie, jak prowadzony niewidzialną nitką. W innym rozpoznałem Wędrowca, gdy zniknął niespodzianie tuż sprzed nosa tropiciela. Dziwna to była zbieranina – chłopak z wybrzeża, o włosach wypłowiałych od słońca i słonego wiatru, obok panicz w ciężkich brokatach, którego poufale klepał po ramieniu młody łowca w skórzanej kurtce. Parę kroków dalej bawiło się dziecko pod opieką guwernera. Pyzaty chłopczyk, na oko sześcioletni, turlał piłkę po ścieżce. Kolorowa kula toczyła się to tu, to tam, za każdym jednak razem wracając do nóg właściciela jak wierny pies. Dzieciak był znudzony. Szurał nogami, wzbijając kurz i brudząc jedwabne pończochy, wrzucał kamyczki do fontanny, stojącej w centrum rozarium i tęsknie spoglądał na starszych chłopców. Czy i ten malec miał być poddany ocenie? Chodziło raczej o oficjalną kwalifikację do jednej z kast oraz ukierunkowanie zdolności rozpieszczonego dzieciaka.
Zszedłem na dół, pomiędzy rozbuchaną obfitość kwiatów. Od razu zrozumiałem, dlaczego adepci z taką swobodą poruszali się w różanej gęstwinie. Nigdzie nie było ani jednego kolca. Czułem się nieswojo w otoczeniu tylu rówieśników. W domu trzymałem się na uboczu, toteż i tutaj nie dołączyłem do roześmianej, dokazującej grupki. Przysiadłem na obrzeżu fontanny. Rozsiewała migotliwe krople. Czułem wilgoć osiadającą na twarzy. Pod wodnym baldachimem mokła figurka chłopczyka, otaczającego ramieniem długą szyję gęsi. Ptak rozpościerał skrzydła, pulchne dziecko zastygło w dziwnej pozie, odchylone w tył. Nie wiadomo, czy artysta się pomylił, czy też efekt był zamierzony, lecz cała scenka wydawała się raczej walką niż zabawą. Ruchliwy sześciolatek tymczasem usiłował złapać jedną z rybek, pływających w fontannie i już zdążył zamoczyć się powyżej łokci. Guwerner patrzył na to z melancholijną rezygnacją.