— Kaj li ankaŭ benos — diris Idriso. — Diru, kion vi poste faris.
— Jen — daŭrigis la bedueno — kiam ni ĵuris al li, mi diras al la knabo tieclass="underline" „Sed kiu garantios al ni, ĉu vi mem ne apartenas al la rabistoj, kiuj forkuras kun la blankaj infanoj, kaj ĉu oni ne lasis vin ĉi tie, por ke vi haltigu la postkurantojn". Kaj mi ordonis al li ankaŭ ĵuri, kaj li konsentis tion kaj tiom pli li kredis al ni. Ni komencis lin demandi, ĉu alvenis iaj ordonoj de la ŝejkoj tra la kupra fadeno kaj ĉu oni aranĝis postkuradon en la dezerto. Li diris, ke jes, ke oni promesis al ili grandajn mon-premiojn kaj ke ĉiuj „khor"-oj estas gardataj je du vojaĝtagoj de la rivero, kaj tra la rivero iras ĉiam grandaj "baburoj" (vaporŝipoj) kun angloj, kun militistaro…
— Ne helpos "baburoj", nek militistaro kontraŭ la potenco de Allaho kaj la profeto…
— Fariĝu, kiel vi diras!
— Kaj vi diru, kiamaniere vi finis kun la knabo.
La unu-okula bedueno montris al sia kunulo.
— Abu-Anga — li diris — demandis lin ankoraŭ, ĉu ne estas en proksima distanco alia gardisto, kaj kiam li respondis, ke ne, tiam li puŝis la tranĉilon en lian gorĝon tiel subite, ke li eligis neniun sonon. Ni ĵetis lin poste en profundan fendon, kovrante la kadavron per ŝtonrompaĵoj kaj dornoj. En la vilaĝo oni pensos, ke li forkuris al Mahdi, ĉar li diris al ni, ke tio okazas.
— Dio benu tiujn, kiuj forkuras, kiel li benis ankaŭ vin — respondis Idriso.
— Jes, li benis — rediris Abu-Anga — ĉar ni scias nun, ke ni devas teni nin je tri vojaĝtagoj de la rivero, kaj krom tio ni akiris la pafilon, kiu mankis al ni, kaj la laktodonan kamelinon.
— La gurdoj (sakoj) — aldonis la unuokululo — estas akvoplenaj, kaj en la pendsakoj estas sufiĉe da milio, nur da pulvo ni trovis malmulte.
— Ĥamiso kunhavas kelkcent ŝargaĵojn al tiu pafilo de la blanka knabo, el kiu ni ne scipovas pafi. La pulvo ĉiam estas egala kaj taŭgos por nia pafilo.
Dirinte tion, Idriso tamen enpensiĝis kaj la peza zorgo respeguliĝis sur lia malhela vizaĝo, ĉar li ekkomprenis, ke, kiam unufoje kadavro restis post ili, tiam, se ili falus en la manojn de la egipta registaro, la protekto de Staĉjo ne evitigus al ili la juĝon kaj punon.
Staĉjo aŭdis ĉion kun batanta koro kaj streĉita atento. Estis en tiu interparolo aferoj ĝojigaj, nome tio, ke la postkuradon oni aranĝis, ke oni promesis mon-premiojn kaj ke la ŝejkoj de la apudbordaj triboj ricevis ordonojn, ke ili haltigu ĉiujn karavanojn vojaĝantajn al la sudo. Ĝojigis la knabon ankaŭ la sciigo pri vaporŝipoj, plenaj de angla militistaro, kiuj direktiĝis al la supra parto de la rivero. La derviŝoj de Mahdi povis kontraŭstari la egiptan armeon kaj eĉ venki ĝin, sed kun la angloj estis tute alia afero kaj Staĉjo eĉ por momento ne dubis, ke la unua batalo finiĝos per kompleta pereo de la sovaĝa homamaso. Do konsolita iom en la animo li diris al si mem: "Eĉ se oni transportus nin al Mahdi, povas okazi, ke antaŭ ol ni alvenos, estos jam nek Mahdi, nek liaj derviŝoj". Sed tiun konsolon venenis al li la penso, ke tiuokaze atendos ilin ankoraŭ tutaj semajnoj de vojaĝado, kiu fine devas tamen elĉerpi la fortojn de Nel — kaj dum la tuta tempo atendos ilin la societo de friponoj kaj murdintoj. Rememorante tiun junan arabon, kiun la beduenoj buĉis kvazaŭ ŝafon, timo, bedaŭro ekkaptis Staĉjon. Li decidis ne paroli pri tio al Nel, por ne timigi ŝin kaj ne pligrandigi ŝian malĝojon, kiun ŝi tuj sentis post la malapero de la iluzia bildo prezentanta la oazon Fajumo kaj la urbon Medinet. Li vidis antaŭ la alveno al la intermonto, ke malgraŭvole larmoj premiĝis el ŝiaj okuloj; do, kiam li sciiĝis pri ĉio, kion li volis, el la rakontado de la beduenoj, li ŝajnigis, kvazaŭ li vekiĝus kaj proksimiĝis al ŝi. Kaj ŝi sidis en la angulo apud Dinah kaj, manĝante daktilojn, malseketigis ilin per la larmoj. Sed vidinte Staĉjon, ŝi rememoris, ke antaŭnelonge li rekonis ŝian konduton inda al persono almenaŭ dektrijara, do, ne volante montriĝi ree infano, ŝi tutforte kunpremis per siaj dentetoj la kernon de daktilo, por ĉesigi la ploradon.
— Nel, — diris la knabo — Medinet, tio estis nur iluzio, sed mi scias certe, ke oni postkuras nin, do ne ĉagreniĝu kaj ne ploru.
Je tio la knabineto levis al li siajn larmajn pupilojn kaj respondis per intermita voĉo:
— Ne, Staĉjo… mi ne volas plori… nur miaj okuloj… per si mem tiel… ŝvitas…
Sed en la sama momento ŝia mentoneto komencis skuiĝi, el sub la kunpremitaj okulharoj eliĝis grandaj larmoj, kaj fine ŝi ekploris plenlarme. Ke tamen ŝi hontis pro tiuj larmoj kaj atendis de Staĉjo riproĉon por tio, do pro honto kaj iom pro timo, ŝi kaŝmetis sian kapeton sur lian bruston, malsekigante abunde lian veston. Sed li komencis tuj konsoli ŝin:
— Nel ne estu fontano. Ĉu vi vidis, ke ili forprenis de iu arabo la pafilon kaj kamelinon? Kaj ĉu vi scias, kion tio signifas? Tio signifas, ke en la dezerto estas multaj gardistoj. Unufoje tiuj kanajloj sukcesis kapti la gardiston, kaj alifoje ili mem estos kaptitaj. Tra Nilo krozas ankaŭ multaj vaporŝipoj… Vere! Ni revenos, Nel, ni revenos — kaj per vaporŝipo. Ne timu!…
Kaj li estus tiamaniere konsolinta ŝin ankoraŭ pli longe, se ne atentigus lin stranga sono, kiu venis de ekstere de la sablaj montetoj, kiuj formiĝis sur la fundo de la intermonto dum la lasta uragano. Ĝi estis simila al la altsona, metala voĉo de la kana ŝalmo. Staĉjo ĉesis interparoli kaj komencis aŭskulti. Post momento tiaj altsonaj kaj melankoliaj voĉoj aŭdiĝis el multaj flankoj samtempe. La knabon trabrilis la penso, ke tio estas eble la arabaj gardistoj, kiuj ĉirkaŭas la intermonton kaj kunvokas sin reciproke per fajfiloj. La koro denove komencis forte bati en lia brusto. Li rigardis kelkfoje al la sudananoj, esperante, ke sur iliaj vizaĝoj li vidos teruron, sed ne! Idriso, Gebhro kaj la du beduenoj krakmanĝis trankvile la biskvitojn, nur Ĥamiso ŝajnis esti iom mirigita. Kaj la voĉoj ripetiĝis senĉese. Post kelka tempo Idriso ekstaris kaj rigardis el la kaverno, post kio, revenante, li haltis ĉe la infanoj kaj diris:
— La sablo komencis kanti.
Staĉjo estis tiom interesita, ke li forgesis ĉi-momente sian deziron tute ne paroli kun Idriso, kaj demandis:
— La sablo? Kion tio signifas?
— Tio okazas kaj signifas, ke longe ne venos pluvo. Sed la varmego ne suferigos nin, ĉar ĝis Assuano ni veturos nur nokte.
Kaj pli multe oni ne povis ekscii de li. Staĉjo kaj Nel, aŭskultis ankoraŭ longe tiujn kuriozajn sonojn, kiuj daŭris tiel longe, ĝis la suno tute malleviĝis kaj subiris. Post tio baldaŭ noktiĝis kaj la karavano ekiris por daŭrigi sian vojon.
Tage ili kaŝiĝis en sekuraj kaj malfacile troveblaj lokoj meze de rokoj kaj disfalaĵoj, kaj nokte ili kuregis senspire, ĝis ili atingis la unuan katarakton. Kaj kiam la beduenoj ekkonis el la situo kaj formo de la „khor"-oj, ke Assuano restis jam malantaŭ ili, granda ŝarĝo falis de sur la brusto de Idriso. Ĉar ili jam suferis pro manko de akvo, ili alproksimiĝis al la rivero en distanco de duono da vojaĝtago. Tie la sekvan nokton Idriso, kaŝinte la karavanon, sendis la beduenojn kun ĉiuj kameloj al Nilo, por ke tiuj ĉi trinku sufiĉe da akvo por pli longa tempo. La fruktodona zono laŭlonge de Nilo estis jam pli mallarĝa malantaŭ Assuano. En kelkaj lokoj la dezerto atingis preskaŭ la riveron. La vilaĝoj kuŝis unu de la alia en grandaj distancoj. De neniu viditaj, la beduenoj revenis feliĉe kun grandaj akvoprovizoj. Necesis nur pensi pri la nutraĵo, ĉar la bestoj, nesufiĉe nutritaj de post semajno, tre malgrasiĝis. Iliaj koloj plilongiĝis, la ĝiboj kuntiriĝis kaj la piedoj fariĝis malfortaj. La proviantoj povus sufiĉi ankoraŭ por du tagoj. Idriso pensis, ke post du tagoj oni povos alproksimiĝi al la apudriveraj paŝtejoj, se ne dum la tago, do almenaŭ nokte, kaj eble tie oni povos aĉeti biskvitojn kaj daktilojn en iu vilaĝo.