— Ĉu vi fajfis al Saba? Ĝi postkuris vin.
— Ĝi postkuris la bubalon, kiun mi pafvundis, kaj mi estas tre maltrankvila — respondis Staĉjo.
— Ili estas bestoj ege venĝemaj kaj tiel fortaj, ke eĉ leono timas ilin ataki. Saba povas malvenki, se ĝi komencos la batalon kun tia kontraŭulo.
Aŭdinte tion, Nel ege maltrankviliĝis kaj deklaris, ke ŝi ne endormiĝos, ĝis Saba revenos. Staĉjo, vidante ŝian ĉagrenon, estis kolera kontraŭ si, ke li ne prisilentis antaŭ ŝi la danĝeron, kaj li komencis konsoli ŝin.
— Mi postsekvus ilin kun la pafilo — li diris — sed ili devas esti jam tre malproksimaj, kaj baldaŭ fariĝos nokto kaj la spuroj, estos nevideblaj. La bubalo estas grave vundita kaj mi esperas, ke ĝi falos. Ĉiuokaze la sangoperdo malfortigos ĝin kaj, eĉ se ĝi atakos la hundon, tiu sukcesos forkuri… Jes! Ĝi revenos eble nur nokte, sed ĝi revenos certe.
Kaj, dirante tion, li mem ne tro kredis je siaj propraj vortoj, ĉar li memoris, kion li legis pri la nekutima venĝemo de la afrika bubalo, kiu, eĉ grave vundita, ĉirkaŭkuras kaj embuskiĝas ĉe la vojeto, kiun iras la ĉasisto, kaj poste atakas neatendite, kaptas lin per la kornoj kaj suprenĵetas lin. Al Saba povus facile okazi io simila, ne parolante pri aliaj danĝeroj, kiuj minacis ĝin dum la vojo returne — nokte.
Efektive baldaŭ noktiĝis. Kali kaj Mea aranĝis zeribon, ekbruligis la fajron kaj okupiĝis pri la vespermanĝo — Saba ne revenis.
Nel ĉagreniĝis pli kaj pli kaj fine ŝi komencis plori. Staĉjo devigis ŝin enlitiĝi, promesante, ke li atendos Saba kaj kiam nur ektagiĝos, li iros mem serĉi la hundon kaj alkondukos ĝin. Nel iris do sub la tendon, sed de tempo al tempo ŝi elŝovis sian kapeton, demandante, ĉu Saba ne revenis. Ŝi endormiĝis nur post la noktomezo, kiam Mea eliris, por anstataŭi la knabon, kiu gardis ĉe la fajro.
— Kial la filino de luno plori? — demandis Staĉjon la juna negro, kiam ili ambaŭ kuŝiĝis por dormi sur la subselaĵoj. — Kali tio ne voli.
— Ŝi bedaŭras la hundon, kiun la bubalo certe mortigis.
— Kaj eble ne mortigi — respondis la nigra knabo.
Post tio ili silentiĝis kaj Staĉjo endormiĝis profunde. Tamen estis ankoraŭ mallume, kiam li vekiĝis, ĉar komencis lin turmenti la malvarmeto. La fajro iom estingiĝis. Ankaŭ Mea, kiu devis ĝin gardi, dormetis, kaj de kelka tempo ŝi ĉesis ĵeti branĉetaĵon al la fajro. La feltaĵo, sur kiu dormis Kali, estis malplena. Staĉjo mem alĵetis la brulaĵon, post kio li puŝfrapis la negrinon kaj demandis:
— Kie estas Kali?
Dum kelka momento ŝi rigardis lin senkonscie, post kio rekonsciiĝinte, ŝi diris:
— Kali kunprenis la glavon de Gebhro kaj iris trans zeribon. Mi pensis, ke li volas tranĉi pli multe da branĉetaĵo, sed li tute ne revenis.
— Ĉu li jam delonge eliris?
— Jam delonge.
Staĉjo atendis dum kelka tempo, sed kiam la negro ne revenis, malgraŭvole li demandis sin mem:
— Eble li forkuris?
Kaj la koro premiĝis en li pro la malagrabla sento, kiun vekas ĉiam la homa maldankemo. Li ja protektis kaj defendis lin, kiam Gebhro dum tutaj tagoj torturis lin, kaj poste li savis lian vivon. Nel estis ĉiam bona por li kaj ŝi priploris lian malbonan sorton, kaj ili ambaŭ traktis lin kiel eble plej bone. Kaj li forkuris! Li ja mem diris, ke li ne scias, kie kuŝas la kolonioj de Va-hima kaj ke li ne kapablus ilin trovi, kaj tamen li forkuris! Staĉjo rememoris la afrikajn vojaĝojn, pri kiuj li legis en Port-Saido kaj la rakontojn de vojaĝantoj pri la malsaĝeco de negroj, kiuj forlasas pakaĵojn kaj forkuras eĉ tiam, kiam la forkuro minacas ilin per la certa morto. Evidente ankaŭ Kali, havante kiel armilon nur la sudanan glavon de Gebhro, devos morti pro malsato, aŭ, se li ne falos denove en la malliberon ĉe la derviŝoj — fariĝi la viktimo de sovaĝaj bestoj.
— Ho! Kiel granda sendankulo kaj malsaĝulo!
Staĉjo komencis plu pripensi, ke la vojaĝo sen Kali estos pli malfacila por ili kaj pli embarasa, kaj la laboro pli laciga. Trinkigi la ĉevalojn kaj kunligi ilin por la nokto, disetendi la tendon, konstrui la zeribon, gardi dumvoje, ke ne perdiĝu la proviantoj kaj selsakoj kun la objektoj, senfeligi kaj dispartigi la ĉasaĵon — ĉio ĉi, pro manko de la juna negro, devis nun transiri sur lin, kaj li konfesis en la animo, ke pri kelkaj laboroj, ekzemple pri la senfeligo de la ĉasaĵo, li havas preskaŭ nenian imagon.
— Ho! Kion fari — li diris al si mem — oni devas!
Dume la suno leviĝis de malantaŭ la horizonto kaj — kiel ĉiam okazas en la tropikoj — tagiĝis tuj en unu momento. Iom poste la akvo por lavado, kiun Mea pretigis por la nokto al la fraŭlineto, komencis plaŭdi sub la tendo, kio signifis, ke Nel jam leviĝis kaj vestiĝas. Baldaŭ ŝi aperis, jam vestita, sed kun la kombilo en la mano kaj kun nekombitaj haroj.
— Kaj Saba? — ŝi demandis.
— Ĝi ne revenis ĝis nun.
La buŝeto de la knabino komencis tuj tremeti.
— Eble ĝi ankoraŭ revenos — diris Staĉjo. — Ĉu vi memoras, ke en la dezerto ĝi forestis kelkfoje du tagojn, kaj poste ĝi ĉiam kurante atingis nin.
— Vi diris, ke vi iros serĉi ĝin…
— Mi ne povas.
— Kial, Staĉjo?
— Ĉar mi ne povas lasi vin sola nur kun Mea en la intermonto.
— Kaj Kali?
— Kali ankaŭ ne ĉeestas.
Kaj li eksilentis, ne sciante mem, ĉu li devas diri al ŝi la tutan veron; sed ĉar la afero ne povis esti kaŝita, li opiniis ke estas pli bone tuj klarigi tion.
— Kali kunprenis la glavon de Gebhro — li diris — kaj li ekiris nokte, nekonate kien. Eble li forkuris. La negroj ofte faras tion, eĉ por la propra pereo. Mi kore bedaŭras lin… Sed eble li ankoraŭ komprenos, ke li faris malsaĝaĵon kaj…
Pluajn vortojn interrompis la ĝoja bojado de Saba, kiu plenigis la tutan intermonton. Nel ĵetis teren la kombilon kaj volis kuri renkonte — sed la dornoj de la zeribo haltigis ŝin. Staĉjo komencis ilin rapide disĵeti, sed antaŭ ol li sukcesis malfermi la trairejon, aperis antaŭe Saba kaj post ĝi Kali, tiel brilanta kaj malseka pro roso, kvazaŭ li trafus en la plej abundan pluvon.
Grandega ĝojo ekkaptis ambaŭ infanojn kaj kiam Kali, ne povante spiri pro granda laciĝo, troviĝis malantaŭ la zeribo, Nel ĵetis siajn blankajn manetojn sur lian nigran kolon kaj ĉirkaŭprenis lin kun la tuta forto.
Kaj li diris:
— Kali ne voli vidi „bibi" plori, do Kali trovi hundo.
— Bona Kali! — respondis Staĉjo, frapetante lin sur la brakon.
— Kaj ĉu vi ne timis renkonti nokte leonon aŭ panteron?
— Kali timi, sed Kali iri — respondis la knabo.
Pro tiuj vortoj li gajnis ankoraŭ pli multe la korojn de la infanoj. Je petoj de Nel Staĉjo prenis el unu sako la fadenon kun vitraj koraletoj, kiujn ili ricevis antaŭ la forveturo el Omdurmano de la greko Kaliopuli, kaj li grandioze ornamis per ili la kolon de Kali, kaj tiu, feliĉa pro la donaco, rigardis tuj kun granda fiero al Mea kaj diris:
— Mea ne havi koraletoj, kaj Kali havi, ĉar Kali esti „la granda mondo".
Tiamaniere estis rekompencita la sinofero de la nigra knabo. Kontraŭe Saba ricevis severan insulton, el kiu la duan fojon, de kiam ĝi servis ĉe Nel, ĝi sciiĝis, ke ĝi estas tute malbela kaj ke ĝi estos kondukata je ŝnuro, kiel malgranda hundido, se ĝi ankoraŭfoje faros ion similan. Ĝi aŭskultis tion, svingante en sufiĉe dubesenca maniero la voston, sed Nel asertis, ke estis videble el ĝiaj okuloj, ke ĝi hontas kaj ke ĝi certe ruĝiĝis, kion oni ne povis vidi nur pro tio, ke la hundo havas muzelon kovritan per felo.
Poste sekvis la matenmanĝo, konsistanta el bonegaj sovaĝaj figoj kaj el la dorsaĵo de la gnuo. Dum la matenmanĝo Kali rakontis pri siaj aventuroj, kaj Staĉjo tradukis tion en la anglan lingvon, ĉar Nel ne komprenis la lingvon ki-svahili. La bubalo, kiel montriĝis, forkuris malproksimen. Al Kali estis malfacile trovi la spurojn, ĉar la nokto estis senluna. Feliĉe du tagojn antaŭe pluvis kaj la tero ne estis jam tro malmola, pro kio la fenditaj hufoj de la peza besto stampis en ĝi kavetojn. Kali serĉis ilin per la piedfingroj kaj devis iri dum longa tempo. La bubalo fine falis kaj ĝi devis fali malviva, ĉar nenio atestis pri batalo inter ĝi kaj Saba. Kiam Kali trovis ilin, Saba formanĝis jam la pli grandan parton de ĝia antaŭa skapolo, sed, kvankam ĝi ne povis jam pli multe manĝi, ĝi tamen ne permesis, ke alproksimiĝu al la viando du hienoj kaj kelkaj ŝakaloj, kiuj staris ĉirkaŭe, atendante, ĝis la pli forta rabobesto finos la festenon kaj foriros. La knabo plendis, ke la hundo bojadis ankaŭ kontraŭ li, sed li tiam minacis ĝin per la kolero de „la granda sinjoro" kaj „bibi", post kio li prenis ĝin je la ĉirkaŭkolo kaj fortiris ĝin perforte de la bubalo, lasante ĝin libere nur, kiam ili atingis la intermonton. Je tio finiĝis la rakonto de Kali pri liaj noktaj aventuroj, post kio ĉiuj surĉevaliĝis kaj forvojaĝis en bonaj humoroj. Nur sole la longpieda Mea, kvankam mallaŭta kaj humila, rigardis kun envio la kolringon de la juna negro kaj la ĉirkaŭkolon de Saba kaj pensis kun malĝojo en la animo: