— Tuj, tuj!
Je tio la knabo, kiu ne kutimis heziti antaŭ danĝero, suprenlevis per unu mano la pafilon, per la alia li kaptis la senŝeligitan trunketon de liano kaj, ĉirkaŭpreninte ĝin per la kruroj, li fulmrapide glitis laŭlonge de ĝi sur la fundon de la intermonto.
La elefanto ekmovis maltrankvile la orelojn. Sed ĉi-momente Nel leviĝis kaj, ĉirkaŭpreninte ĝian rostron, kriis rapide:
— Ne timu, elefanto — jen Staĉjo.
Staĉjo tuj rimarkis, ke ekzistas neniu danĝero por ŝi. Tamen liaj piedoj ankoraŭ tremis, la koro forte batis kaj, antaŭ ol li trankviliĝis pro la impreso, li komencis paroli per duone sufokita voĉo, kolere kaj samtempe malĝoje:
— Nel, Nel, kiel vi povis tion fari?!…
Kaj ŝi komencis senkulpigi sin, ke ŝi faris nenion malbonan, ĉar la elefanto estas bona kaj jam tute malsovaĝa; ke ŝi volis nur unufoje rigardi ĝin kaj reveni, sed ĝi retenis ŝin kaj komencis kun ŝi ludi; ke ĝi balancis ŝin tre singarde kaj ke, se Staĉjo tion volas, ĝi ankaŭ lin balancos.
Dirinte tion, per unu maneto ŝi prenis la pinton de la rostro kaj alproksimigis ĝin al Staĉjo, kaj la duan ŝi svingis kelkfoje dekstren kaj maldekstren, dirante samtempe al la elefanto:
— Elefanto, balancu ankaŭ Staĉjon!
La saĝa besto ree divenis el ŝiaj gestoj, kion ŝi volas de ĝi — kaj Staĉjo, ekkaptita je la pantalonzono, en unu momento troviĝis en la aero. Estis ĉe tio ia strange komika kontrasto inter lia ankoraŭ koleriĝinta mieno, kaj tiu balancado super la tero, ke la malgranda „Mzimu" komencis ĝislarme ridi, manfrapi kaj krii kiel antaŭe:
— Ankoraŭ plu, ankoraŭ plu!
Kaj ĉar ne estas eble konservi la konvenan seriozecon kaj prediki moralaĵojn, kiam la homo pendas ĉe la fino de rostro kaj malgraŭvole faras movojn similajn al pendolmovoj, fine ankaŭ la knabo ekridis. Sed post kelka tempo, ekrimarkante, ke la movoj de la ostro fariĝas pli kaj pli malrapidaj kaj ke la elefanto intencas starigi lin sur la teron, li elpensis neatendite ion novan: nome, elprofitante la momenton, kiam li troviĝis apud la grandega orelo, li ekkaptis ĝin ambaŭmane, svingis sin fulmrapide sur al kapon kaj eksidis sur la nukon de la elefanto.
— Jen! — li kriis de supre al Nel — ĝi ekkomprenu, ke ĝi devas min obei.
Kaj li komencis per la manplato frapeti ĝian kapegon, kun la mieno de estro kaj mastro.
— Bone! — Nel kriis de malsupre — sed kiamaniere vi malsupreniĝos nun?
— Bagatelaĵo — respondis Staĉjo.
Kaj, pendiginte siajn piedojn sur la frunton de la elefanto, li ĉirkaŭprenis per ili rostron kaj glitis teren kvazaŭ laŭlonge de arbotrunko.
— Jen, kiamaniere mi malsupreniĝas.
Post kio ili ambaŭ okupiĝis denove pri la elŝirado de la restintaj dornoj el la piedoj de la elefanto, kiu montris ĉe tiu operacio eksterordinaran paciencon.
Dume la unuaj pluveroj komencis fali, do Staĉjo decidis tuj rekonduki Nel'on al „Krakovo", sed jen aperis neatendite malfacilaĵo. La elefanto neniel volis disiĝi de ŝi kaj ĉiufoje, kiam ŝi provis foriĝi, ĝi reirigis ŝin per la rostro kaj altiris al si. La situacio fariĝis pli kaj pli malfacila kaj pro la persisteco de la besto la gaja amuzo povus malbone finiĝi. La knabo ne sciis, kion fari, ĉar pluvis pli kaj pli forte kaj minacis pluvego. Ili amabŭ iom post iom retiriĝis al la elirejo, sed tre nerimarkeble kaj la elefanto antaŭenŝoviĝis post ili. Fine Staĉjo stariĝis inter ĝi kaj Nel, fiksis al ĝiaj okuloj sian penetran rigardon, kaj samtempe diris per mallaŭta voĉo al Neclass="underline"
— Ne forkuru, sed retiriĝu malrapide ĝis la mallarĝa trairejo.
— Kaj vi, Staĉjo? — demandis la knabineto.
— Retiriĝu — li ripetis kun akcento — ĉar alie mi devus mortpafi la elefanton.
Sub la influo de tiu minaco la knabineto plenumis la ordonon, tiom pli, ĉar havante jam senliman fidon al la elefanto, ŝi estis certa, ke ĝi nenial faros al Staĉjo ion malbonan. Kaj la knabo staris en distanco de kvar paŝoj de la grandegulo, ne fortirante de ĝi sian akran rigardon.
Tiel pasis kelkaj minutoj. Ekestis momento preskaŭ minaca. La oreloj de la elefanto moviĝis kelkfoje, la malgrandaj okuloj ekbrilis iel strange kaj la rostro subite suprenleviĝis. Staĉjo sentis, ke li paliĝas.
— La morto! — li pensis.
Sed la koloso neatendite returniĝis al la rando de la intermonto, kie ĝi kutimis vidi Nel'on kaj komencis tiel malgaje trumpeti, kiel neniam antaŭe. Kaj Staĉjo iris trankvile al la trairejo kaj malantaŭ la roko li trovis Nel'on, kiu ne volis reveni sen li al la arbo. La knabo havis nehaltigeblan deziron diri al ŝi: „Vidu, vidu, kion vi faris! Mi preskaŭ pereis pro vi". Sed ne estis tempo por riproĉoj, ĉar la pluvo ŝanĝiĝis en pluvegon kaj necesis reveni kiel eble plej rapide. Nel malsekiĝis ĝis la ostmodelo, kvankam Staĉjo ĉirakaŭvolvis ŝin en sian veston.
Interne de la arbo li ordonis al la negrino tuj alivesti ŝin — kaj li mem antaŭ ĉio malligis en la vira ĉambro la hundon, kiun li antaŭe devis alligi, timante, ke ĝi sekvos liajn suprojn kaj fortimigos la ĉasbestojn. Poste li komencis trarigardi ankoraŭfoje ĉiujn vestojn kaj pakaĵojn, esperante, ke li eble trovus iun forgesitan pinĉprenon da kinino.
Sed li trovis nenion. Nur sur la fundo de la boteleto, kiun donis al li la misiisto en Kartumo, kaŝiĝis iomete da blanka pulvoro, sed tiom malmulte, ke ĝi povus sufiĉi apenaŭ por la blankigo de fingropinto. Tamen li decidis enverŝi en la boteleton varman akvon kaj doni al Nel tiun fluidaĵon por trinki.
Post kiam jam pasis la pluvego kaj denove brilis la suno, li eliris el al arbo, por rigardi la fiŝojn, kiujn alportis Kali. La negro kaptis dekkelkajn de ili per fiŝhoko, kiun li mem faris el maldika drato. Plejparte ili estis malgrandaj, sed troviĝis ankaŭ tri sufiĉe grandaj, longaj ĉirkaŭ unu futon, arĝentpunktitaj kaj mirige malpezaj. Mea, edukita en la regionoj de la Blua Nilo, estis bone informita pri fiŝspecoj kaj tuj diris, ke ili estas bongustaj kaj ke vespere ili elsaltas tre alte super la akvonivelon. Kaj efektive ĉe ilia preparado montriĝis, ke ili estas pro tio malpezaj, ĉar interne ili havas grandajn aervezikojn. Staĉjo prenis unu el tiaj vezikoj, kiu egalis al granda pomo, kaj alportis al Nel, por montri ĝin.
— Rigardu, rigardu — li diris — tio troviĝas en la fiŝoj. El dekkelkaj tiaj vezikoj oni povus fari vitran platon en nia fenestro.
Kaj li montris al la supra malfermaĵo en la arbo. Sed pripensinte dum momento, li aldonis:
— Kaj ankoraŭ ion plian.
— Kion do? — Nel demandis interesite.
— Kaj flugdrakojn.
— Tiajn, kiajn vi ellasadis en Port-Saido? Ho, bone! Faru!
— Mi faros. El fortranĉitaj, maldikaj bambuoj mi faros kadretojn, kaj tiujn membranojn mi uzos anstataŭ papero. Ili estos eĉ pli bonaj ol papero, ĉar pli malpezaj — kaj la pluvo ilin ne malsekigos. Tia flugdrako povos ege alte suprenleviĝi, kaj ĉe pli forta vento ĝi flugos Dio scias kien…
Ĉe tio li ekfrapis sian frunton:
— Mi havas ideon.
— Kiun?
— Vi vidos. Post kiam mi tion ankoraŭ pli bone pripensos, mi diros al vi. Nun la elefanto tiel blekegas, ke oni ne povas eĉ interparoli…
Kaj efektive, la elefanto, pro sopiro al Nel kaj eble al ambaŭ infanoj, trumpetis tiel laŭte, ke la tuta intermonto tremis, kune kun la proksimaj arboj.
— Ni devas montri nin al ĝi — diris Nel — tiam ĝi certe trankviliĝos.
Kaj ili iris tuj al la intermonto. Sed Staĉjo, tute okupita de sia ideo, komencis duonvoĉe paroli:
„Nelly Rawlison kaj Stanislao Tarkowski el Port-Saiclo, forkurinte el Faŝodo de derviŝoj, troviĝas…"
Kaj, haltinte, li demandis:
— Kiel difini, kie?…
— Kion, Staĉjo?
— Nenion, nenion! Mi scias jam: „Ili troviĝas en distanco de unu monata vojaĝo orienten de Blanka Nilo — kaj ili petegas tujan helpon"… Kiam la vento blovos norden aŭ orienten, mi ellasos tiajn flugdrakojn en nombro de dudek, kvindek, cent, kaj vi, Nel helpos al mi ilin fari.