Kaj turninte la ĉevalon al la laborantoj, li metis la trumpete formitan manplaton al la buŝo kaj komencis krii:
— Jambo, he! Jambo sana!
Je tiu krio la virinoj, okupitaj pri ĉirkaŭfosado de la manioko, saltleviĝis kaj ekstaris konsternitaj. Sed tio daŭris nur dum unu palpebrumo, ĉar tuj forlasante en paniko la pioĉojn kaj bastkorbetojn, ili komencis kun kriego forkuri al tiuj arboj, inter kiuj kaŝiĝis ilia vilaĝo.
La junaj vojaĝantoj proksimiĝis malrapide kaj trankvile. En la densejo aŭdiĝis la hurlado de kelkcent voĉoj, post kio ĉio eksilentis. Interrompis ĝin fine la obtuza, sed laŭta bruo de tamburo, kiu ĉesis poste eĉ ne por unu momento.
Tio estis eble la batal-signalo por la militistoj, ĉar subite elŝoviĝis el la densejo kelkcent-persona taĉmento. Ĉiuj stariĝis en longa vico antaŭ la vilaĝo. Staĉjo haltigis la elefanton en la distanco de cent paŝoj kaj komencis rigardi ilin. La suno prilumis iliajn belajn staturojn, la larĝajn brustojn kaj fortajn brakojn. Armitaj ili estis per pafarkoj kaj lancoj. Ĉirkaŭ la koksoj ili havis mallongajn jupetojn el erikoj kaj aliaj el simiaj feloj. Iliajn kapojn ornamis plumoj de strutoj, papagoj, aŭ grandaj perukoj, deŝiritaj de pavianaj kranioj. Ili aspektis militeme kaj minace, sed ili staris senmove kaj silente, ĉar ilia mirego estis preskaŭ senlima kaj estingis ilian batalfervoron. Ĉies okuloj estis fiksitaj sur King, sur la blanka palankeno kaj sur la blanka homo, sidanta sur la elefanta nuko.
Sed la elefanto ne estis por ili nekonata besto. Kontraŭe! Ili vivis sub la ĉiama perforto de elefantoj, kiuj are ruinigis nokte iliajn maniok-kampojn kaj plantejojn de bananoj kaj palmoj,dum". Ĉar lancoj kaj sagoj ne povis trapiki la elefantan haŭton, la kompatindaj negroj kontraŭbatalis ilin per fajro, helpe de kriegoj, de imitado de kokaj voĉoj, per fosado de kavoj kaj per aranĝado de kaptiloj el arbotrunkoj. Sed ke la elefanto fariĝu sklavo por la homo kaj permesu al ĝi sidi sur sia nuko, neniu el ili iam vidis kaj al neniu el ili tio povis enkapiĝi. Pro tio la vido, kiun ili havis antaŭ si, tiom superis iliajn imagojn kaj konceptojn, ke ili mem ne sciis, kion fari: batali aŭ forkuri kien ajn, eĉ se ili devus ĉion forlasi por ĉiam.
Do en malcerteco, timego kaj mirego ili nur flustris unu al la alia:
— Ho, patrino! Kiaj do estaĵoj venas al ni kaj kio atendas nin el iliaj manoj?
Kaj subite Kali, rajdante al ili je lancĵeto, ekstaris en la piedingoj kaj komencis krii:
— Homoj, homoj! Aŭskultu la voĉon de Kali, la filo de Fumba de la potenca reĝo de la Va-himanoj ĉe la bordoj de Bassa-Narok — ho, aŭskultu, aŭskultu! — kaj se vi komprenas lian parolon, atentu ĉiun lian vorton!
— Ni komprenas! — aŭdiĝis la respondo el tricent buŝoj.
— Elpaŝu via reĝo, li diru sian nomon kaj li malfermu siajn orelojn kaj lipojn, por ke li povu pli bone aŭdi!
— M'Rua! M'Rua! — komencis voki pluraj voĉoj.
M'Rua ŝoviĝis antaŭ la fronto, sed ne pli proksime, ol je tri paŝoj. Li estis jam maljuna negro, alta kaj belstatura, sed videble li ne posedis troan kuraĝon, ĉar la tibikarnoj tiel tremis sub li, ke li devis enbati la lancpinton en la teron kaj apogi sin je ĝia tenilo, por teniĝi sur la piedoj.
Imitante lin, ankaŭ la aliaj batalantoj batis la lancojn en la teron por signi, ke ili volas trankvile aŭskulti la vortojn de la fremdulo.
Kaj Kali levis ankoraŭ la voĉon:
— M'Rua kaj vi, homoj de M'Rua! Vi aŭdis, ke parolas al vi la filo de la Va-hima reĝo, kies bovinoj kovras tiel dense la montojn ĉirkaŭ Bassa-Narok, kiel formikoj kovras la korpon de malviva ĝirafo. Kaj kion diras Kali, la filo de la Va-hima reĝo? Jen li heroldas al vi grandan kaj feliĉan novaĵon, ke venas al via vilaĝo — bona Mzimu!
Post kio li ekkriis ankoraŭ pli laŭte:
— Jes! Bona Mzimu! Ho!
El la silento, kiu tuj ekregis, oni povis rimarki, kiel forte impresis la vortoj de Kali.
Ekbalanciĝis la militista ondo, ĉar unuj, inklinaj al scivolo, ŝoviĝis je kelkaj paŝoj antaŭen, la aliaj retiriĝis pro timo. M'Rua apogis sin per ambaŭ manoj sur la lanco, kaj dum kelka tempo daŭris la obtuza silento. Nur post momento brueto trakuris la vicojn kaj apartaj voĉoj komencis ripeti:,Mzimu!",Mzimu!" kaj tie ĉi kaj tie aŭdiĝis ekkrioj:,Jancig, jancig!", esprimantaj samtempe honoron kaj bonvenon.
Sed la voĉo de Kali ekregis denove super la brueto kaj ekkrioj:
— Rigardu kaj ĝoju! La bona Mzimu sidas tie en la blanka kabaneto, sur la dorso de la granda elefanto, kaj la granda elefanto obeas ĝin, kiel sklavo obeas la mastron kaj infano obeas la patrinon. Ho! Nek viaj patroj, nek vi mem vidis ion similan…
— Vere, ni ne vidis! Jancig! Jancig!…
Kaj la okuloj de ĉiuj militistoj direktiĝis al la,kabaneto", tio estas al la palankeno.
Kaj Kali, kiu dum la leciono de religio sur la monto Linde sciiĝis, ke la kredo movas montojn, kaj estis profunde konvinkita, ke la preĝo de la blanka,bibi" povas ĉion elpeti de Dio, rakontis plu kun plena sincereco pri la bona Mzimu:
— Aŭskultu! Aŭskultu! La bona Mzimu vojaĝas sur la elefanto tiudirekte, kie la suno leviĝas el la akvo trans la montoj; tie la bona Mzimu diros al la Granda Spirito, ke Li sendu al vi nubojn. Kaj tiuj nuboj post la seka vetero surverŝos per pluvo vian milion, vian maniokon, viajn bananojn kaj la herbojn en la ĝangalo, por ke vi havu multe da manĝaĵo kaj por ke viaj bovinoj havu bonan paŝtejon kaj donu densan kaj grasan lakton. Ho, homoj, ĉu vi volas havi multe da manĝo kaj lakto?
— Ho! Ni volas, ni volas!
— …Kaj la bona Mzimu diros al la Granda Spirito, ke Li sendu al vi venton, kiu elblovos el via vilaĝo tiun malsanon, kiu ŝanĝas la korpon en mielplastron. Ho, homoj! Ĉu vi volas, ke ĝi elblovu Ŝin?
— Ho! Ĝi elblovu ĝin!
— …Kaj la Granda Spirito je peto de la bona Mzimu defendos vin kontraŭ atakoj kaj kontraŭ mallibero kaj kontraŭ malutiloj en viaj kampoj… kaj kontraŭ leono kaj kontraŭ pantero kaj kontraŭ serpento kaj kontraŭ akridaro…
— Li faru tion…
— Do vi aŭskultu nun ankoraŭ kaj rigardu, kiu sidas antaŭ la kabaneto, inter la oreloj de la giganta elefanto. Tie sidas bvana kubva — blanka sinjoro — granda kaj forta, kiun timas la elefanto…
— Ho!
— …Kiu havas en la mano fulmon kaj mortigas per ĝi malbonajn homojn…
— Ho!
— …Kiu mortigas leonojn…
— Ho!
— …Kiu eligas ardajn serpentojn…
— Ho!
— …Kiu krevigas rokojn…
— Ho!
— …Kiu tamen faros al vi nenion malbonan, se vi honoros la bonan Mzimu!
— Jancig! Jancig!
— Kaj se vi kunportos al ĝi sekan farunon el bananoj, kokinajn ovojn, freŝan lakton kaj mielon.
— Jancig! Jancig!
— Do alproksimiĝu kaj falu vizaĝaltere antaŭ la bona Mzimu.
M'Rua kaj liaj militistoj ekmoviĝis kaj, ne ĉesante,jancigi" eĉ per unu momento, ili ŝoviĝis antaŭen je dekkelkaj paŝoj, sed ili alproksimiĝis singarde, ĉar la superstiĉa timo antaŭ Mzimu, kiel ankaŭ simpla timego antaŭ la elefanto retenis iliajn paŝojn. La vido de Saba ekteruris ilin denove, ĉar ili opiniis ĝin,vobo", tio estas granda palflava leopardo, kiu loĝas en la tieaj regionoj kaj en la suda Abisenujo kaj kiun la lokaj loĝantoj timas eĉ pli ol la leonon, ĉar ĝi preferas la homan viandon ol ĉiuj aliaj kaj atakas eĉ bone armitajn virojn kun nekutima aŭdaco. Tamen ili trankviliĝis, vidante, ke la juna dika negreto tenas la teruran,vobo" je ŝnuro. Sed ili ekhavis eĉ pli grandan imagon pri la potenco de la bona Mzimu, kiel ankaŭ de la blanka sinjoro kaj, rigardante jen la elefanton, jen la hundon, ili flustris unu al la alia:,Se ili sorĉis eĉ,vobon", kiu tiam kontraŭstaros ilin?" Sed la plej solena momento aperis, kiam Staĉjo, turninte sin al Nel, unue kliniĝis profunde kaj poste disŝovis la kurtenojn de la palankeno kaj montris al la okuloj de la rigardantoj la bonan Mzimu. M'Rua kaj ĉiuj militistoj falis vizaĝaltere, tiel, ke iliaj korpoj formis kvazaŭ longan vivan ponton. Neniu kuraĝis moviĝi, kaj timego ekregis en ĉiuj koroj, kiu pligrandiĝis, kiam King, ĉu je ordono de Staĉjo, ĉu el propra volo, suprenlevis sian rostron kaj ekmuĝis potence, kaj imitante ĝin aŭdiĝis Saba per la plej profunda baso, kiun ĝi scipovis akiri. Tiam el ĉiuj brustoj elŝiriĝis ekkrio simila al petega ĝemo:,Aka! Aka! Aka!" — kaj tio daŭris, ĝis Kali denove ekparolis: