Post la tagmanĝo la tuta societo iris antaŭ la tendojn, kie la servistaro starigis faldeblajn tolseĝojn, kaj por la sinjoroj pretigis sifonojn kun sodo-akvo kaj brandon. Estis jam nokto, sed eksterordinare varme, kaj plenlune, do estis lume kiel dum la tago. La blankaj muroj de la urbaj konstruaĵoj lumis verdkolore kontraŭ tendoj, la steloj brilis sur la ĉielo, kaj en la aero disvastiĝis bonodoro de rozoj, akacioj kaj heliotropoj. La urbo jam dormis. En la nokta silento aŭdiĝis nur de tempo al tempo laŭtaj voĉoj de gruoj, ardeoj kaj flamingoj, flugantaj de la Nilbordo en la direkto de la lago Karoun. Subite tamen aŭdiĝis laŭta, bas-tona bojado de hundo, pro tio la infanoj tre miris, tiom pli, ĉar ĝi ŝainis eliri el la tendo, kiun ili ankoraŭ ne kontrolis, kaj kiu estis destinita kiel magazeno por seloj, ilaro kaj diversaj vojaĝ-akcesoraĵoj.
— Ho, kiel grandega devas esti la hundo. Ni iru tien rigardi ĝin — diris Staĉjo.
S-ro Tarkowski komencis ridi kaj s-ro Rawlison forskuis la cindron de la cigaro kaj diris, same ridante:
— „Well"! Por nenio utilis ĝia enfermo.
Poste li turnis sin al la infanoj:
— Morgaŭ — memoru — estas la antaŭkristnaska vespero kaj ĉi tiu hundo devus esti surprizo, destinita por Nel de s-ro Tarkowski, sed ĉar „la surprizo" aŭdiĝis, mi estas devigita anonci ĝin jam hodiaŭ.
Nel, aŭdinte tion, grimpis en la sama momento sur la genuojn de s-ro Tarkowski kaj varme ĉirkaŭprenis lian kolon, poste ŝi transsaltis sur la patrajn genuojn:
— Paĉjo, kiom mi estas feliĉa! Kiom feliĉa!
La premoj kaj kisoj ne finiĝadis; fine Nel, troviĝinte sur siaj propraj piedoj, komencis rigardi al la okuloj de s-ro Tarkowski:
— Mister Tarkowski…
— Kion vi deziras, Nel?
— Ĉar mi jam scias, ke la hundo tie estas, ĉu mi ne povus vidi ĝin hodiaŭ?
— Mi estis certa — ekkriis kun ŝajnigita indigno s-ro Rawlison ke ĉi tiu malgranda muŝo ne kontentiĝos pri la sola novaĵo.
Kaj s-ro Tarkowski turnis sin al la filo de Ĥadigo kaj diris:
— Ĥamiso, alkonduku la hundon.
La juna sudanano malaperis ekster la kuireja tendo kaj post momento li reaperis, kondukante je ĉirkaŭkolo grandegan beston.
Kaj Nel eĉ retiriĝis.
— Ho! — ŝi ekkriis, kaptante la manon de la patro.
Kaj Staĉjo entuziasmiĝis:
— Ĝi ja estas leono, ne hundo!
— Ĝi apartenas al la mastifa raso, kies hundoj estas la plej grandaj en la mondo. Ĉi tiu estas ne pli aĝa ol dujara, sed efektive grandega. Ne timu ĝin, Nel, ĉar ĝi estas milda kvazaŭ ŝafido. Nur kuraĝe. Lasu ĝin, Ĥamiso.
Ĥamiso lasis la ĉirkaŭkolon, je kiu li tenis la dogon, kaj tiu, sentinte, ke ĝi estas libera, komencis svingi la voston, karesi s-ron Tarkowski, kun kiu ĝi jam bone konatiĝis antaŭe, kaj bojadi pro ĝojo.
En la lunlumo la infanoj rigardis kun mirego ĝian potencan rondan kapegon kun pendantaj lipoj, ĝiajn dikajn piedojn, ĝian kolosan figuron similan efektive al la figuro de helflava leono. Nenion similan ili vidis ĝis nun en sia vivo.
— Kun tia hundo oni povus sendanĝere trairi la tutan Afrikon — ekkriis Staĉjo.
— Demandu ĝin, ĉu ĝi povus alporti rinoceron — diris s-ro Tarkowski.
Saba ja ne povis respondi tiun demandon, sed ĝi svingis la voston pli kaj pli gaje kaj montris tiom da intimeco, ke Nel tuj ĉesis timi ĝin kaj komencis karesi ĝian kolhararon.
— Saba, aminda, kara Saba!
S-ro Rawlison kliniĝis super ĝin, levis ĝian kapon al la vizaĝeto de la knabino kaj diris:
— Saba, rigardu bone ĉi tiun fraŭlineton. Jen via mastrino! Vi devas obei ŝin kaj bone gardi ŝin — ĉu komprenite?
— Vou! Vou! — Saba aŭdiĝis je tio per sia basvoĉo, kvazaŭ ĝi vere komprenis, pri kio temas.
Kaj ĝi komprenis tion eĉ pli bone, ol oni povis esperi, ĉar profitante de la fakto, ke ĝia kapo troviĝis preskaŭ en la sama alto kiel la vizaĝo de la knabineto, ĝi eklekis honorsigne per sia larĝa langego ŝian nazeton kaj vangetojn.
Tio elvokis ĝeneralan ridegon. Nel devis tuj iri en la tendon por lavi sin. Reveninte post kelka tempo, ŝi vidis la hundon kun la piedegoj metitaj sur la ŝultroj de Staĉjo, kiu fleksiĝis sub ĝia pezo. Saba superis lin je unu tuta kapo.
Alproksimiĝis la tempo de ripozo, sed la etulino elpetis al si ankoraŭ duonhoron da amuzado, por konatiĝi pli bone kun la nova amiko. Tiu konatiĝo okazis tiel facile, ke s-ro Tarkowski baldaŭ sidigis ŝin virinmaniere sur ĝian dorson kaj, subtenante ŝin pro timo, ke ŝi terenfalus, li ordonis al Staĉjo konduki la hundon je la ĉirkaŭkolo. Tiamaniere ŝi rajdis dekkelkajn paŝojn, post kio ankaŭ Staĉjo provis sidiĝi sur ĉi tiu kurioza rajdbesto sed Saba eksidis tiam sur siaj malantaŭaj piedoj, kaj Staĉjo neatendite troviĝis sur la sablo apud ĝia vosto.
La infanoj estis jam enlitiĝontaj, kiam de malproksime, sur la lunlumigita foirejo aperis du blankaj individuoj, alproksimiĝantaj al la tendoj.
Saba, ĝis nun kvieta, komencis bojadi obtuze kaj minace, tiel ke Ĥamiso je ordono de s-ro Rawlison devis ĝin rekapti je la ĉirkaŭkolo, kaj dume ambaŭ homoj, vestitaj en blankaj burnusoj, stariĝis antaŭ la tendoj.
— Kiu alvenas? — demandis s-ro Tarkowski.
— Kamel-kondukantoj — aŭdiĝis unu el la alvenintoj.
— Ho, ĉu Idriso kaj Gebhro? Kion vi volas?
— Ni venis demandi, ĉu efendi ne bezonos nin morgaŭ.
— Ne! Morgaŭ kaj postmorgaŭ estas grandaj festotagoj, dum kiuj ne decas aranĝi ekskursojn. Venu post la festotagoj matene.
— Dankon, efendi!
— Kaj ĉu viaj kameloj estas bonaj? — demandis s-ro Rawlison.
— Bismillah! — respondis Idriso — la veraj hegin (rajdbestoj) kun grasaj ĝiboj kaj kvietaj kiel ha'-ga (ŝafidoj). Alie Cook ne estus nin dunginta.
— Ĉu ili ne tro skuadas?
— Oni povas, sinjoro, meti plenmanon da fazeoloj sur la dorson de ĉiu el ili kaj neniu fazeolo ruliĝos eĉ en la plej rapida kuro.
— Se troigi, tiam nur arabe — diris, ridante, s-ro Tarkowski.
— Aŭ sudane — aldonis s-ro Rawlison.
Dume Idriso kaj Gebhro staris senmove, kiel du blankaj kolonoj, rigardante diligente Staĉjon kaj Nel'on. La plenluno lumigis iliajn tre malhelajn vizaĝojn, kiuj ĉe ĝia brilo aspektis kvazaŭ forĝitaj el bronzo. Iliaj okulblankoj briletadis verdete el sub la turbanoj.
— Bonan nokton al vi — diris s-ro Rawlison.
— Allaho gardu vin, efendi, nokte kaj tage.
Dirinte tion, ili kliniĝis kaj foriris. Akompanis ilin la obtuza bojado de Saba, simila al malproksima tondro. Al la hundo la du sudananoj videble na plaĉis.
Dum la sekvaj tagoj okazis neniaj ekskursoj. Anstataŭ tio en la antaŭkristnaska vespero, kiam sur la ĉielo aperis la unua stelo, en la tendo de s-ro Rawlison ekbrilis abunde lumigita arbeto, destinita por Nel. Abieton anstataŭis tujo eltranĉita en unu el la lokaj ĝardenoj, malgraŭ tio Nel trovis inter ĝiaj branĉetoj multe da frandaĵoj kaj belegan pupon, kiun la patro venigis por ŝi el Kairo, kaj Staĉjo sian ege deziratan anglan pafilon. De la patro li ricevis krom tio ŝargaĵojn, diversan ĉasilaron kaj selon por ĉevalrajdo. Nel ne povis regi sin mem pro granda feliĉo kaj Staĉjo, kvankam li opiniis, ke tiu, kiu posedas anglan pafilon, devus posedi ankaŭ la konvenan seriozecon, ne povis tamen elteni — kaj elektinte la momenton, kiam ĉirkaŭ la tendo estis neniu — ĉirkaŭiris ĝin per la manoj. Tiun kapablon, kulturitan diligente en la lernejo de Port-Saido, li posedis en rimarkinda grado, kaj li ofte amuzis per ĝi Nel'on, kiu sincere enviis lin pro tio.