Por negroj estis bezonaj eĉ ne tiuj vortoj, ĉar jam tio, ke la sorĉisto, kune kun sia malbona Mzimu, montriĝis tiel nekutime pli malforta ol la nova, blanka sinjoro, tute sufiĉis al ili, por forlasi kaj malestimi ĝin. Ili do komencis denove,jancigi", kaj eĉ kun pli granda humileco kaj rapideco. Sed ĉar ili estis koleraj pri si mem, ke dum tiom da jaroj ili permesis al Kambo trompi sin, ili volis nepre mortigi lin. M'Rua mem petis Staĉjon, ke li permesu ligi kaj gardi lin, ĝis oni elpensos por li ian sufiĉe kruelan morton. Sed Nel decidis donaci al li la vivon. Kaj ĉar Kali deklaris, ke tie, kie restadas la bona Mzimu, homa sango ne povas esti verŝita, Staĉjo konsentis nur forpeli la mizeran sorĉiston el la vilaĝo.
Kambo, kiu esperis, ke li mortos per plej kruele elpensitaj turmentoj, falis kapaltere antaŭ la bona Mzimu kaj plorante dankis ĝin pro la savo. Kaj de nun nenio jam malserenigis la solenaĵon. De trans la palisaro elŝutiĝis virinoj kaj infanoj, ĉar la famo pri la alveno de eksterordinaraj gastoj disvastiĝis en la tuta vilaĝo, kaĵ la deziro vidi la blankan Mzimu venkis la timon. Staĉjo kaj Nel vidis unuafoje kolonion de veraj sovaĝuloj, kiujn eĉ la araboj ne atingis. La vestoj de tiuj negroj konsistis nur el erikoj aŭ feloj pendigitaj ĉirkaŭ la koksoj; ĉiuj estis tatuitaj. Same virinoj kiel viroj havis truetojn en la oreloj kaj en tiuj truetoj pecetojn da ligno aŭ eburo. Ĉi tiuj estis tiel grandaj, ke la etendiĝintaj orellcboj preskaŭ tuŝis la brakojn. En la malsupra lipo ili portis,pelele", t.e. lignajn aŭ eburajn diskojn, tiel grandajn kiel subtasoj. La pli eminentaj militistoj kaj ties edzinoj havis sur la koloj kolumojn el fera aŭ latuna drato, tiom altajn kaj rigidajn, ke ili apenaŭ povis movi la kapon.
Videble ili apartenis ankaŭ al la gento ŝiluk, kiu etendiĝas malproksime orienten, ĉar Kali kaj Mea komprenis bone ilian lingvon, kaj Staĉjo duone. Sed ili ne posedis piedojn tiel longajn kiel iliaĵ samgentanoj loĝantaj ĉe la inundejoj de Nilo; ili havis pli larĝajn brakojn kaj estis malpli altaj kaj ĝenerale malpli similaj al vadantaj birdoj. Iliaj infanoj aspektis kvazaŭ puletoj kaj, ne malbeligitaj ankoraŭ per,pelele", estis senkompare pli belaj ol la plenaĝuloj.
La virinoj, rigardinte la bonan Mzimu ĝissate, unue de malproksime, komencis vetkure kun la militistoj alporti al ĝi donacojn, konsistantajn el kapridoj, kokinoj, ovoj, nigraj fazeoloj kaj biero farita el milio. Tio daŭris tiel longe, ĝis Staĉjo ĉesigis la alportadon de nutraĵprovizoj. Ĉar li pagis por ĉio malavare per vitraj koraloj kaj kolora perkalo, kaj Nel disdonis inter la infanoj dekkelkajn speguletojn hereditajn de Linde, eksterordinara ĝojo regis en la tuta vilaĝo kaj ĉirkaŭ la tendaro, al kiu rifuĝis la junaj vojaĝantoj, kaj aŭdiĝis pli kaj pli gajaj kaj ravitaj ekkrioj. Poste la militistoj okazigis je la honoro de la gastoj milit-dancon kaj prezentis ŝajnan batalon, kaj fine oni alpaŝis al la ligo de sangofrateco inter Kali kaj M'Rua.
Ĉar ne estis jam Kambo, kiu estis necesa al tiu ceremonio, anstataŭis lin maljuna negro konanta sufiĉe da sorĉvortoj. Ĉi tiu, buĉinte kapridon, eligis el ĝi la hepaton kaj dividis ĝin en kelkajn sufiĉe grandajn pecojn. Poste li komencis turni kvazaŭ ŝpinradon per mano kaj piedo kaj, rigardante jen al Kali, jen al M'Rua, diris per solena voĉo:
— Kali, filo de Fumba, ĉu vi volas manĝi peceton de M'Rua — kaj Vi, M'Rua, filo de M'Kuli, ĉu vi volas manĝi peceton de Kali?
— Ni volas — respondis la venontaj fratoj.
— Ĉu vi ambaŭ volas, ke la koro de Kali estu la koro de M'Rua kaj la koro de M'Rua estu la koro de Kali?
— Ni volas.
— Kaj manoj kaj lancoj kaj bovinoj?
— Kaj bovinoj!
— Kaj ĉio, kion ĉiu havas aŭ havos?
— Kion havas kaj kion havos!
— Kaj ke ne estu inter vi mensogo, nek perfido, nek malamo?
— Nek malamo!
— Kaj ke unu la alian neniam priŝtelu?
— Neniam!
— Kaj ke vi estu fratoj?
— Jes!
La ŝpinilo turniĝis pli kaj pli rapide. La ĉirkaŭe kunvenintaj militistoj kontrolis kun tre granda atento ĝiajn movojn.
— Ho! — ekkriis la maljuna negro — sed se unu el vi mensogus al la alia, se li perfidus lin, se li priŝtelus lin, se li venenus lin, se mortigus lin — li estu malbenita!
— Li estu malbenita! — ripetis ĉiuj batalantoj.
— Kaj se li estas mensogulo kaj konspiras perfidon, li ne englutu la sangon de sia frato kaj li elvomu ĝin antaŭ niaj okuloj!
— Ho antaŭ niaj okuloj!
— Kaj li mortu!
— Li mortu!
— Lin disŝiru,vobo"!
—,Vobo!"
— Aŭ leono!
— Aŭ leono.
— Lin piedpremu elefanto kaj rinocero kaj bubalo.
— Ho! kaj bubalo — ripetis la ĥoro.
— Kaj lin pikmordu serpento.
— Serpento.
— Kaj lia lango iĝu nigra!
— Nigra!
— Kaj liaj okuloj forŝoviĝu malantaŭen en la kapo!
— Malantaŭen en la kapo!
— Kaj li iradu per la kalkanoj supren!
— Ho! per la kalkanoj supren!
Ne sole Staĉjo, sed ankaŭ Kali mordis la lipojn, por ne eksplodi per ridego, kaj dume la sorĉvortoj ripetiĝis pli kaj pli teruraj kaj la ŝpinrado turniĝis tiel rapide, ke la okuloj tute ne povis sekvi ĝian turniĝadon. Tio daŭris tiel longe, ĝis la maljuna negro komplete perdis fortojn kaj spirpovon.
Tiam li eksidis sur la tero kaj dum kelka tempo li silente balancis la kapon en ambaŭ flankojn. Sed post momento li leviĝis kaj, preninte tranĉilon, li tranĉis per ĝi la haŭton sur la ŝultro de Kali kaj, ŝmirinte per lia sango pecon da kaprida hepato, enŝovis tiun ĉi en la buŝon de M'Rua; la duan pecon, ŝmirinte per la sango de la reĝo, li enŝovis en la buŝon de Kali. Ili ambaŭ englutis ilin tiel rapide, ke iliaj laringoj eĉ ekludis kaj la okuloj eliris preskaŭ eksteren, post kio ili kaptis sin je la manoj, signo de fidela kaj eterna amikeco.
Kaj la batalantoj komencis krii kun ĝojo:
— Ili ambaŭ englutis, neniu elvomis, do ili estas sinceraj kaj ne estas inter ili perfido!
Staĉjo en la animo dankis al Kali, ke li anstataŭis lin en ĉi tiu ceremonio, ĉar li sentis, ke glutante la,peceton de M'Rua", li sendube montrus malsincerecon kaj perfidemon.
Sed de tiu tempo neniu danĝero, neniu neatendita atako minacis efektive la junajn vojaĝantojn flanke de la sovaĝuloj, kaj anstataŭ tio ĉirkaŭis ilin kiel eble plej granda gastamo kaj kulto preskaŭ dia. Tiu kulto kreskis ankoraŭ, kiam Stajĉo, laŭ la barometro heredita de Linde, antaŭdiris la pluvon. Kaj kiam ĝi efektive aperis ankoraŭ la saman tagon kaj sufiĉe abunde, kvazaŭ la,massiko", kiu jam longe pasis, volus elŝuti la reston de siaj provizoj, la negroj estis konvinkitaj, ke tiun pluvegon donacis al ili la bona Mzimu, kaj ilia dankemo por Nel estis senlima. Staĉjo ja ŝercis pri ŝi, ke ĉar ŝi fariĝis negra idolo, li okazigos la pluan vojaĝon sola, kaj ŝin li lasos en la vilaĝo de M'Rua, kie la negroj konstruos por ŝi kapelon el elefantaj kojndentoj kaj alportos por ŝi fazeolojn kaj bananojn.
Sed Nel estis pri li tiel certa, ke, ekstarinte sur la piedfingroj, ŝi flustris en lian orelon laŭ sia kutimo nur tiujn vortojn:,Vi ne forlasos min!" — Poste ŝi komencis salteti pro ĝojo, dirante, ke se la negroj estas tiel bonaj, la tuta vojaĝo ĝis la oceano estos facila kaj rapida. Tio okazis antaŭ la tendo kaj en la ĉeesto de la tuta homamaso, do la maljuna M'Rua, vidante la saltetantan Mzimu, komencis tuj same salteti sur siaj kurbaj piedoj, kiel eble plej alte, en la konvinko, ke li donas per tio pruvon de sia pieco. Imitante lin, faris la samon la ministroj, post ili la batalantoj, post ili virinoj kaj infanoj, unuvorte, la tuta vilaĝo saltetis dum ia tempo kvazaŭ ĉiuj estus freneziĝintaj.