Staĉjon tiel amuzis tiu ekzemplo donita de la diaĵo, ke li ridegis ĝislarme. Sed nokte li donis la efektivan kaj daŭran servon al la piema reĝo kaj ties subuloj, ĉar kiam sovaĝaj elefantoj ekatakis la bananajn kampojn, li rajdis sur King al ili kaj ekpafis inter ili kelkajn raketojn. La paniko, kiun kaŭzis la,ardantaj serpentoj", superis eĉ liajn esperojn. La gigantaj bestoj, kaptitaj per furiozo de teruro, plenigis la tutan ĝangalon per muĝo kaj piedbatado, kaj forkurante blinde, renversis kaj piedpremis sin reciproke. La potenca King persekutis la forkurantajn kamaradojn kun eksterordinara volonteco, ne ŝparante al ili batojn per la rostro kaj kojndentoj. Post tia nokto oni povis esti certa, ke dum longa tempo neniu elefanto kuraĝus aperi en la plantejoj de bananoj kaj palmoj,dum", apartenantaj al la vilaĝo de la maljuna M'Rua.
En la vilaĝo regis do granda ĝojo, kaj la negroj pasigis la tutan nokton per dancado kaj trinkado de biero el milio kaj de palrna vino. Kali eksciis ĉe tio de ili multajn gravajn aferojn, ĉar montriĝis, ke kelkaj el ili aŭdis pri iu granda akvo, situanta en la oriento kaj ĉirkaŭita per montaro. Por Staĉjo tio estis la pruvo, ke tiu lago, pri kiu li ne lernis en geografio, ekzistas efektive kaj due, ke irante en la direkto, kiun ili elektis, ili povos fine trafi la nacion de Va-hima.
Konkludante el tio, ke la lingvo de Mea kaj Kali preskaŭ ne diferencis de la lingvo, kiun parolis M'Rua, li konvinkiĝis, ke la nomo,Va-hima" estas verŝajne ia loka nomo kaj ke la homoj, loĝantaj apud la bordoj de Bassa-Narok, apartenas al la granda gento ŝiluk, kiu komenciĝas ĉe Nilo, kaj etendiĝas nesciate kiel malproksimen al la oriento (Tiuj regionoj en la tempoj de Mahdi ankoraŭ na estis konataj).
La tuta loĝantaro longtempe akompanis la bonan Mzimu kaj adiaŭis ĝin kun larmoplenaj okuloj, petante insiste, ke ĝi bonvolu ankoraŭ veni iam al M'Rua kaj memori pri liaj subuloj. Dum momento Staĉjo hezitis, ĉu li montros aŭ ne al la negroj la intermonton, kie li kaŝis la varojn kaj provizaĵojn de Linde, kiujn li jam ne povis kunpreni pro manko de pakaĵportistoj. Sed konsiderinte, ke la posedo de tiaj trezoroj povus elvoki inter ili kverelojn kaj envion, veki avidon kaj perturbi la trankvilon de ilia vivo, li lasis tiun intencon. Anstataŭ tio li mortpafis grandan bubalon kaj donacis ĝian viandon por adiaŭa festeno. La vido de tiom granda kvanto da,niama" konsolis ilin efektive.
Dum la sekvaj tri tagoj la karavano iris tra senhoma lando. La tagoj estis varmegaj, sed la noktoj pro la alta situo de la regiono tiel malvarmaj, ke Staĉjo ordonis al Mea kovri Nel'on per du lanaj kovraĵoj. Ili trapasis nun ofte intermontojn, jen senherbajn kaj rokajn, jen kovritajn per tiel densa kreskaĵaro, ke oni devis penege traiĝi tra ili. Ĉe la randoj de tiuj intermontoj ili vidis grandajn simiojn, ofte ankaŭ leonojn kaj panterojn, kiuj nestis en rokaj kavernoj. Staĉjo mortpafis unu el ili je peto de Kali, kiu poste surmetis ĝian felon, por ke la negroj povu tuj rekoni, ke ili havas antaŭ si personon de reĝa sango.
Post la intermontoj, sur alta ebenaĵo, denove montriĝis negraj vilaĝoj. Unuj kuŝis proksime unu apud la alia, la aliaj en distanco de unu aŭ du tagoj da vojaĝo. Ĉiuj estis ĉirkaŭitaj per alta palisaro, kiu ŝirmis ilin kontraŭ leonoj, kaj tiel volvitaj per arbustaĵo, ke eĉ de proksime ili aspektis kvazaŭ partoj de netrairebla arbaro. Sed laŭ la fumo, leviĝanta el ĝia centro, oni povis konjekti, ke tie loĝas homoj.
La karavanon oni akceptis ĉie pli malpli same, kiel en la vilaĝo de M'Rua, tio estas komence kun timo kaj malfido, kaj poste kun admiro, mirego kaj dia adoro. Unufoje nur okazis, ke la tuta vilaĝa loĝantaro je la vido de la elefanto, Saba, la ĉevaloj kaj la blankuloj forkuris al proksima arbaro, tiel ke oni ne povis interparoli kun iu.
Tamen nek unu lanco estis celita kontraŭ la vojaĝantojn, ĉar la negroj — tiel longe kiel la mahometanismo ne plenigis iliajn animojn per malamo al malsamreligianoj kaj per krueleco — estas prefere timemaj kaj mildaj. Plej ofte do estis tiel, ke Kali manĝis,pecon" de la loka reĝo, kaj tiu,pecon" de Kali, post kio la rilatoj inter la du partoj fariĝis kiel eble plej amikaj. Al la bona Mzimu oni montris ĉie pruvojn de sia honoro kaj pieco sub la formo de donacitaj kokinoj, ovoj kaj mielo, kiun oni eligis el arbŝtipetoj, pendigitaj helpe de palmŝnuroj sur la branĉoj de grandaj arboj.,Sinjoro granda", reganto de la elefanto, de fulmotondroj kaj de ardantaj serpentoj, vekis plejparte timon, kiu tamen baldaŭ ŝanĝiĝis en dankemon, post kiam oni konvinkiĝis, ke lia malavareco egalas lian potencon. Tie, kie la vilaĝoj estis pli proksimaj, la alvenon de la eksterordinaraj vojaĝantoj oni anoncadis unu al la alia helpe de tamburbatado, ĉar la hegroj scipovas ĉion diri helpe de tamburado. Okazis ankaŭ, ke la tuta loĝantaro iris renkonte al ili, agordita kiel eble plej amike.
En iu vilaĝo, nombranta ĉirkaŭ mil kapojn, la tiea reganto, kiu estis en unu persono sorĉisto kaj reĝo, konsentis montri al ili la,grandan fetiĉon", kiun ĉirkaŭis eksterordinara honoro kaj timo, tiel ke al la ebona kapeleto la homoj ne kuraĝis alproksimiĝi kaj donacojn ili oferis en la distanco de kvindek paŝoj. La reĝo rakontis pri ĉi tiu fetiĉo, ke ĝi malsuprenfalis antaŭ nelonge el la luno, ke ĝi estis blanka kaj havis voston. Staĉjo tuj deklaris, ke ĝuste li elsendis ĝin laŭ la ordono de la bona Mzimu kaj, dirante tion, li tute ne diris la malveron, ĉar montriĝis, ke la,granda fetiĉo" estis simple unu el la flugdrakoj, ellasitaj de sur la monto Linde. Li kaj Nel ekĝojis je la penso, ke aliaj povis ĉe konvena vento flugi eĉ pli malproksimen, kaj ili decidis plu ellasadi ilin de sur altaĵoj. Staĉjo fabrikis kaj ellasis unu tuj en la sama vespero, kio fine konvinkis la negrojn, ke la bona Mzimu kaj la blanka sinjoro venis teren ankaŭ el la luno kaj ke ili estas diaĵoj, kiuj meritas ilian servon kaj adoron.
Sed pli ol tiuj signoj de humileco kaj adoro ĝojigis Staĉjon la sciigo, ke Bassa-Narok situas en distanco de dekkelkaj vojaĝtagoj, kaj ke la loĝantoj de tiu vilaĝo, en kiu ili nun haltis, ricevas de tempo al tempo el tiuj regionoj salon interŝanĝe por vino el palmoj,dum". La tiea reĝo aŭdis eĉ pri Fumba, kiel pri reganto de homoj nomitaj,Doko" — kaj Kali konfirmis, ke pli malproksimaj najbaroj tiel nomas la Va-himanojn kaj Samburuanojn. Malpli ĝojigaj tamen estis la informoj, ke apud la bordoj de la granda akvo okazas milito kaj ke oni devas iri al Bassa-Narok tra nemezureble sovaĝaj montoj kaj krutaj intermontoj, plenaj de rabobestoj. Sed rabobestojn Staĉjo malatentis, kaj montojn, eĉ la plej sovaĝajn, li preferis ol malaltajn ebenaĵojn, kie la febro minacas la vojaĝantojn.
Do kun bona fido ili ekiris al la plua vojo. Post tiu homplena vilaĝo ili renkontis jam nur unu kolonion, tre mizeran kaj pendantan kvazaŭ nesto ĉe la rando de krutaĵo. Poste komenciĝis apudmontejo, tratranĉita maldense per profundaj fendaĵoj. En la oriento leviĝis la krepuska ĉeno de montpintoj, kiu de malproksime ŝajnis preskaŭ tute nigra. Tio estis nekonata regiono, al kiu ili ĝuste iris, ne sciante, kio povas ilin tie renkonti, antaŭ ol ili atingos la bienojn de Fumba. Sur montpaŝtejoj, kiujn ili trairis, ne mankis arboj, sed escepte de solece altiĝantaj akacioj ili kreskis grupe, formante kvazaŭ malgrandajn arbetarojn. La vojaĝantoj haltis en tiuj lokoj por iom manĝi kaj iom ripozi sub la abunda ombro de ilia foliaro.
Inter la arboj. svarmis la birdaro. Diversspecaj kolomboj, grandaj bekkornuloj, kiujn Staĉjo nomis tukanoj, sturnoj, turtoj kaj sennombraj belegaj fringoj, ludis en la foliardensaĵo, aŭ flugadis de unu loko al alia, unuope aŭ are, ŝanĝiĝante kvazaŭ ĉielarko. Iuj arboj ŝajnis de malproksime kovritaj per diverskoloraj floroj. Nel estis ravita precipe pro la vido de paradizaj muŝbirdetoj kaj nigraj, sufiĉe grandaj birdoj kun punca subplumaro, kiuj aŭdiĝis per la voĉo de paŝtista ŝalmeto. Belegaj meropoj, supre rozaj kaj sube hel-bluaj, flugis en la sunbrilo, kaptante en la aero abelojn kaj cikadojn. Sur la arbopintoj disaŭdiĝis la bruego de verdaj papagoj, kaj de tempo al tempo venis sono kvazaŭ de arĝentaj sonoriletoj, per kiu bonvenigis sin reciproke malgrandaj verd-grizaj birdetoj, kaŝitaj sub la foliaro de baobabo.