"Mi esperas nur ke la boato ne renversiĝos!" ŝi diris al si. "Ho, kiel bela! Sed mi ne povis atingi ĝin." Kaj certe ja ŝajnis iom provoke ("preskaŭ kvazaŭ estas intencite," ŝi pensis) ke, kvankam ŝi sukcesis pluki multajn belajn junkojn dum la boato preterglitis, Ciam estis pli bela kiun ŝi ne povis atingi.
"La plej belaj estas Ciam la plej foraj!" ŝi diris fine, ĝemante pro la obstineco de la junkoj kiuj kreskis tiom for, dum, kun ruĝetaj vangoj kaj gutantaj hararo kaj manoj ŝi regrimpis en sian lokon, kaj komencis aranĝi siajn nove trovitajn trezorojn.
Kio gravis al ŝi ĝuste tiam estis ke la junkoj jam komencis pali, kaj perdi siajn tutajn odoron kaj belecon, ekde la momento kiam ŝi plukis ilin. EC realaj odoraj junkoj, komprenu, daŭras tre mallonge—kaj tiuj, Car ili estis sonĝojunkoj, degelis preskaŭ kiel neĝo, dum ili kuŝis amase Ce ŝiaj piedoj—sed Alico apenaŭ rimarkis tion, Car estis tiom da aliaj kuriozaĵoj pripensindaj.
Post tre nemulta pluiro la padelo de remilo fiksiĝis en la akvo kaj rifuzis eltiriĝi (tiel parolis pri ĝi Alico poste), kaj la konsekvenco estis ke ĝia tenilo batis ŝin sub la mentono, kaj, spite de serio de krietoj "Ho-o-o!" de kompatinda Alico, ĝi puŝis ŝin rekte de ŝia sidejo inter la aron da junkoj.
Tamen, ŝi tute ne estis vundita, kaj baldaŭ releviĝis: la Ŝafo plu trikadis tutdume, ĝuste kvazaŭ nenio okazas. "Tio estis vere bela krabo!" ŝi komentis, dum Alico reiris en sian lokon, tre feliĉa ĉar ŝi restas en la boato.
"Ĉu? Mi ne vidis ĝin," diris Alico, rigardetante scivoleme trans la flankon de la boato en la obskuran akvon. "Kial ĝi ne plu kroĉas sin?—Mi volonte kavus krabeton kiun mi povus reporti hejmen kun mi!" Sed la Ŝafo nur ridis malestime kaj daŭrigis sian trikadon.
"Ĉu estas multaj kraboj ĉi tie?" diris Alico.
"Kraboj, kaj ĉiaj aferoj," diris la Ŝafo: "multo por elekti, nur decidu. Nu, kion vi do volas aĉeti?"
"Aĉeti!" Alico efiis per tono duone de miro kaj duone de timo—ĉar la remiloj, kaj la boato, kaj la rivero, ĉiuj ekmalaperis kaj ŝi denove estis en la malgranda senluma butiko.
"Mi deziras aĉeti ovon, mi petas," ŝi diris timide. "Kiel vi vendas ilin?"
"Kvin pencojn kaj kvaronon por unu—du pencojn por du," la Ŝafo respondis.
"Do du kostas malpli ol unu?" Alico diris surprizite, elprenante sian monujon.
"Sed vi devos manĝi ambaŭ, se vi aĉetos du," diris la Ŝafo.
"Do mi deziris unu, mi petas," diris Alico, dum ŝi metis la monon sur la vendotablon. Ĉar ŝi pensis, "Eble ili tute ne estas bonaj, sciu."
La Ŝafo prenis la monon, kaj metis ĝin en skatolon: poste ŝi diris, "Mi neniam metas objektojn en la manojn de aĉetantoj—tio tute ne konvenus—vi devos mem preni ĝin." Kaj dirinte tion, ŝi foriris al la alia fino de la butiko, kaj metis la ovon rekta sur breton.
"Sed kial ne konvenus?" pensis Alico,dum ŝi palpe trovis sian vojon inter la tabloj kaj seĝoj, ĉar la butiko estis tute senluma ĉe sia fino. "La ovo ŝajnas pli fordistanciĝi ju pli mi marŝas al ĝi. Mi atentu, ĉu jen seĝo? Ho, ĝi havas branĉojn, nekredeble! Kiom strange, trovi arbojn kreskantaj ĉi tie! Kaj efektive jen malgranda rivereto! Nu, ĉi tiu estas la plej stranga butiko kiun iam mi vidis!"
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
Do ŝi plumarŝis, mirante pli kaj pli je
ĉiu paŝo, kaj ĉio fariĝis arbo tuj kiam
ŝi atingis ĝin, kaj ŝi tute anticipis ke la ovo agos same.
ĈAPITRO VI
HUMPTI DUMPTI
Tamen, la ovo nur pli kaj pli grandiĝis, kaj pli kaj pli homiĝis: kiam ŝi estis ĉirkaŭ kelkajn metrojn for de ĝi, ŝi vidis ke ĝi havas okulojn kaj nazon kaj buŝon; kaj kiam ŝi apudiĝis, ŝi vidis klare ke temas pri HUMPTI DUMPTI mem. "Ne povas esti iu alia!" ŝi diris al si. "Mi estas egale certa, kiel se lia nomo estus skribita sur lia tuta vizaĝo!"
Ĝi facile skribiĝus centoble sur tiu enorma vizaĝo. Humpit Dumpti sidis, kun siaj kruroj krucitaj kiel Turko, sur la supro de alta muro—tiel mallarĝa muro ke Alico vere ne komprenis kiel li ekvilibrigas sin—kaj, ĉar liaj okuloj fikse rigardis laŭ la kontraŭa direkto, ŝi decidis ke verŝajne li ja estas nur pupo.
"Kaj kiel precize kia ovo li estas!" ŝi diris pervoĉe, starante kun siaj manoj etenditaj prete kapti lin, ĉar ŝi ĉiumomente anticipis ke li ekfalos.
"Estas tre provoke," Humpti Dumpti diris post longa silento, forrigardante de Alico dum li parolis, "nomiĝi ovo—tre!"
"Mi diris ke vi aspektas kiel ovo, Sinjoro," Alico trankvilige klarigis. "Kaj kelkaj ovoj estas tre belaj, sciu," ŝi pludiris, esperante ŝanĝi sian komenton en ian komplimenton.
"Kelkaj homoj," diris Humpti Dumpti, forrigardante de ŝi kiel kutime, "ne estas pli saĝaj ol bebo!"
Alico ne sciis kion diri responde al tio: ne similis al konversacio, ŝi pensis, ĉar li neniam parolis al ŝi; efektive, lia lasta komento ŝajnis celi arbon—do ŝi staris kaj nelaŭte deklamis al si:—
Humpti Dumpti sidis sur mur', Humpti Dumpti falis de sur. Reĝaj ĉevaloj, soldatoj lin provis Remeti sur muron sed ili tute ne povis.
"Tiu lasta linio estas multe tro longa por la poemo," ŝi pludiris, preskaŭ pervoĉe, forgesante ke Humpti Dumpti aŭdos ŝin.
"Ne staru tie babilante al vi," Humpti Dumpti diris, unuafoje rigardante ŝin, "sed diru al mi vian nomon kaj vian celon."
"Mia nomo estas Alico, sed—"
"Sufiĉe stulta nomo!" Humpti Dumpti interrompis senpacience. "Kion ĝi signifas?"
"Ĉu nomo devas signifi ion?" Alico demandis dubeme.
"Kompreneble ĝi devas," Humpti Dumpti diris kun nelonga rido: "mia nomo signifas mian formon—kaj bona bela forma ĝi ja estas. Kun nomo kia via, vi povus esti kia-ajn-forma, preskaŭ."
"Kial vi sidis ĉi tie tute sola?" diris Alico, ne volante komenci kverelon.
"Nu, ĉar neniu estas kun mi!" kriis Humpti Dumpti. "Ĉu vi supozis ke mi ne scias la respondon al tio? Demandu alian."
"Ĉu vi ne opinias ke vi estus pli sekura sur la tero?" Alico daŭrigis, ne intencante demandi novan enigmon, sed simple pro sia bonhumora maltrankvileco por la stranga ulo. "Tiu muro estas ege mallarĝa!"
"Vi ja faras nekredeble facilajn enigmojn!" Humpti Dumpti grumblis. "Kompreneble mi ne opinias tion! Nu, se iam mi ja falus—kio tute ne povos okazi—sed se mi falus—" Nun li faltigis siajn lipojn, kaj aspektis tiel solena kaj fiera ke Alico apenaŭ ne povis ne ridi. "Se mi ja falus," li pludiris, "la Reĝo promesis min—ha, paliĝu se vi volas! Vi ne supozis ke mi diros tion, ĉu?—La Reĝo promesis min—per sia propra buŝo—ke—ke—"
"Ke li sendos ĉiujn siajn ĉevalojn kaj soldatojn," Alico interrompis, iom nesaĝe.
"Nu mi deklaras ke tio estas fiega!" Humpti Dumpti kriis subite ekpasiiĝante. "Vi subaŭskultadis ĉe pordoj—kaj malantaŭ arboj—kaj en kamentuboj—alie vi ne povus scii tion!"
"Tute ne!" Alico diris tre trankvilige. "Ĝi estas en libro."
"Ha, nu! Eble oni verkas tiajn aferojn en libro," Humpti Dumpti diris pli trankvile. "Tion oni nomas Historio de Anglio, tion. Nu, bone rigardu min, mi estas persono kiu parolis al Reĝo, mi estas: eble vi neniam vidos alian: kaj por montri al vi ke mi ne fieras, vi rajtas premi mmian manon!"