"Kaj T ongefo' estas la herbo ĉirkaŭ sunhorloĝo, mi supozas?" diris Alico, surprizite pro sia propra genieco.
"Kompreneble. Oni nomas ĝin T ongefo1, sciu, ĉar ĝi etendiĝas longe for antaŭ ĝi, kaj longe for malantaŭ ĝi—"
"Kaj longe for preter ĝi ĉiuflanke," aldonis Alico.
"Precize tiel. Nu, 'mizgila' signifas 'mizera kaj fragila' (jen ankoraŭ plia valizo por vi). Kaj 'borogovo' estas maldika ĉifonaspekta birdo kies plumoj elstaras ĉiuflanke—iom simila al vivanta ŝvabrilo, per kiu oni lavas plankojn."
"Kaj sekvas 'Tenrefoj dejmaj' ?" diris Alico. "Mi kredas ke mi tre multe ĝenas vin."
"Nu, 'tenrefo' estas ia verda porko: sed pri 'dejma' mi ne estas certa. Mi kredas ke ĝi estas mallongigo de 'de hejmo'—tio signifas ke ili perdis la vojon, komprenu."
"Kaj kion signifas 'gorli'?"
"Nu, 'gorlado' estas io inter muĝado kaj fajfado, kun ia terno en la mezo: tamen, vi aŭdos ĝin, eble—en la tiea arbaro—kaj, unufoje aŭdinte ĝin, vi estos tute kontenta. Kiu deklamis tian malfacilan vortaĵon al vi?"
"Mi legis ĝin en libro," diris Alico. "Sed ja deklamis al mi multe pli facilan poezion—Fingrumid, mi kredas."
"Rilate al poezio, sciu," diris Humpti
Dumpti, etendante unu el siaj grandaj manoj, "mi povas deklami poezion egale bone kiel aliaj, se temas pri tio—"
"Ho, ne necesas temi pri tio!" Alico diris haste, esperante haltigi lin antaŭ ol li komencos.
"La poemo kiun mi deklamos," li daŭrigis, sen atenti ŝian komenton, "mi verkis specife por distri vin."
Alico opiniis ke tiukaze ŝi vere devus aŭskulti ĝin; do ŝi sidiĝis, kaj diris "Dankon" iom malfeliĉe.
Dum vintro kiam kampoj blankas Por plezurigi vin mi kantas—
"Kvankam mi ne kantas," li aldonis, klarige.
"Mi vidas tion," diris Alico.
"Se vi povas vidi ĉu aŭ ne mi kantas, viaj okuloj estas nekutime akraj," Humpti Dumpti komentis severe. Alico silentis.
Printempe, kiam arboj verdos, Signifon mian vi ne perdos.
"Grandan dankon," diris Alico.
Somere, dum la longaj tagoj, Komprenos vi pri miaj agoj.
Aŭtune, dum folioj brunas, La kanton skribu, ĉar vi junas.
"Mi skribos, se mi ankoraŭ memoros ĝin," diris Alico.
"Ne necesas fari pliajn komentojn tiajn," Humpti Dumpti diris: "ili estas sensencaj, kaj ili ĝenas min."
Mi sendis al la fiŝoj diron: "Aŭskultu nun de mi deziron."
La etaj fiŝoj de la ondo Resendis vortojn de respondo.
Respondis fiŝoj de la mar': "Sinjoro, ni ne povas ĉar—"
"Mi timas ke mi ne tute komprenas," diris Alico.
"Estas pli facile en postaj partoj," Humpti Dumpti respondis.
Mi diris: "Ne utilas nei, Vi nepre devas min obei!"
La fiŝoj diris kun rideto: "Kolera estas via peto."
Mi diris jam, ripetis nun: "Suferos vi per mia pun'."
Sitelon grandan, novan mi Prenis por la venĝo ĉi:
La koro mia batis "Tump!" Pleniĝis ujo per multpump'.
Nun venis al mi malinvito: "La fiŝoj estas en la lito."
Al mesaĝist' mi diris klare: "Nu, veku ilin, rapidfare".
Mi klare diris mian celon, Mi kriis laŭte en Г orelon.
Humpti Dumpti laŭtigis sian voĉon ĝis preskaŭ kriego dum li deklamis tiun strofon, kaj Alico pensis, tremante, "mi neniel volus esti tiu mesaĝisto!"
Li diris per fiera koro: "Ne kriu tiel, ho Sinjoro!"
Fierakore diris ke:
"Mi nepre vekus ilin se—"
Mi prenis korktirilon de La breto, kaj mi iris re,
Ŝlositan pordon tamen gapis, Mi tiris, puŝis, batis, frapis.
La pord' rigidis ja sen ced', Mi Г anson turni penis, sed—
Sekvis longa paŭzo.
"Ĉu la poemo finiĝis?" Alico timide demandis.
"Ĝi finiĝis," diris Humpti Dumpti. "Adiaŭ."
Tio okazis iom subite, Alico pensis: sed post tia tre forta sugesto ke ŝi foriru, ŝi sentis ke apenaŭ estus ĝentile resti. Do ŝi stariĝis, kaj etendis sian manon. "Ĝis
ni revidos unu la alian!" ŝi diris laŭeble gaje.
"Mi ne rekonus vin se ni ja rerenkontiĝus," Humpti Dumpti diris per malkontenta tono, kaj li donis al ŝi unu fingron por manpremo; "vi estas precize simila al ĉiu alia homo."
"Kutime oni distingas per la vizaĝo," Alico komentis per pensema tono.
"Ĝuste pri tio mi plendas," diris Humpti Dumpti. "Via vizaĝo estas sama kiel tiu de ĉiu alia homo—la du okuloj, tie—" (li markis ilian lokon en la aero per sia dikfingro) "nazo en la mezo, buŝo sube. Ĉiam same. Nu, se vi havus ambaŭ okulojn ĉe la sama flanko de la nazo, ekzemple—aŭ la buŝon ĉe la supro—tio iom helpus."
"La aspekto ne estus bela," Alico obĵetis. Sed Humpti Dumpti nur fermis siajn okulojn kaj diris "Decidu nur post provo."
Alico atendis dum minuto por trovi ĉu li denove parolos, sed, ĉar li ne plu malfermis siajn okulojn nek plu atentis ŝin, ŝi ripetis "Adiaŭ!", kaj, ne ricevinte respondon al tio, ŝi silente formarŝis: sed ŝi ne povis ne diri al si, dum ŝi marŝis, "El ĉiuj malkontentigaj—" (ŝi ripetis tion laŭte, ĉar estis tre komfortige diri tian longon vorton), "el ĉiuj malkontentigaj homoj kiujn iam mi renkontis—" Ŝi neniam finis tiun frazon, ĉar tiumomente granda falbruo skuis la arbaron de unu fino ĝis la alia.
ĈAPITRO VII
LA LEONO KAJ LA UNUKORNULO
La sekvan minuton soldatoj venis kurante tra la arbaro, unue du- kaj tri-ope, poste dek- aŭ dudek-ope, kaj fine po tiomaj amasoj ke ili ŝajnis plenigi la tutan arbaron. Alico iris malantaŭ arbon, timante ke ili superkuros ŝin, kaj rigardis ilin dum ili pasis.
Ŝi pensis ke dum sia tuta vivo ŝi neniam antaŭe vidis soldatojn tiel nestabilajn sur siaj piedoj: ili konstante stumblis pro io aŭ alio, kaj kiam ajn unu falis, pluraj aliaj ĉiam stumble falis pro li, tiel ke la tero baldaŭ estis kovrita de amasetoj da viroj.
Sekvis la ĉevaloj. Havante po kvar piedojn, ili sukcesis iom pli bone ol la piedsoldatoj; sed eĉ ili stumblis fojfoje; kaj ŝajnis esti normala regulo ke kiam ĉevalo stumblis, la rajdisto defalis tuj. La konfuzo pli malboniĝis ĉiumomente, kaj Alico tre ĝojis eliri el la arbaro en senarban spacon, kie ŝi trovis la Blankan Reĝon sidanta sur la tero, fervore skribanta en sia notolibro.
"Mi sendis ĉiujn!" la Reĝo kriis ĝojoplene, vidante Alicon. "Ĉu vi, hazarde, renkontis iujn soldatojn, mia kara, dum vi venis tra la arbaro?"
"Jes," diris Alico: "plurmil, mi emas kredi."
"Kvarmil ducent sep, jen la preciza nombro," la Reĝo diris, rigardante al sia libro. "Mi ne povis sendi ĉiujn ĉevalojn, sciu, ĉar du estas necesaj por la ludo. Kaj mi ankaŭ ne sendis la du Mesaĝistojn. Ili ambaŭ iris al la urbo. Rigardu laŭ la vojo, kaj diru ĉu vi vidas iun el ili."
"Mi vidas neniun sur la vojo," diris Alico.
"Se nur mi havus tiel akrajn okulojn!" la Reĝo komentis per malkontenta tono. "Povi vidi Neniun! Kaj je tioma distanco! Ho, mi apenaŭ povas vidi realajn homojn, en ĉi tia lumo!"
Sed tiuj komentoj maltrafis Alicon, kiu ankoraŭ intense rigardis laŭ la vojo, ombrante siajn okulojn per unu mano. "Nun mi vidas iun!" ŝi fine kriis. "Sed li venas tre malrapide—kaj kiajn kuriozajn gestojn li faras!" (Ĉar la Mesaĝisto daŭre saltetis, kaj tordis sin kvazaŭ angilo, dum li venis kun siaj grandaj manoj etenditaj kvazaŭ ventumiloj ambaŭflanke.)
"Tute ne," diris la Reĝo. "Li estas Anglo-Saksa Mesaĝisto—kaj jen Anglo-Saksaj gestoj. Li faras ilin ĉar li estas ĉarma. Li nomiĝas Ĉemara."