"Mi ankoraŭ ne pikis ĝin," la Reĝino diris, "sed baldaŭ—ho-o-o!"
"Kiam vi anticipas fari tion?" Alico demandis, sentante grandan emon ridi.
"Kiam mi religos mian ŝalon," la kompatinda Reĝino elĝemis: "la broĉo tuj malligiĝos. Ho-o!" Kaj dum ŝi diris la vortojn la broĉo ekmalfermiĝis, kaj la Reĝino freneze kaptis ĝin kaj klopodis religi ĝin.
"Atentu!" kriis Alico. "Vi tenas ĝin tute malrekte!" Kaj ŝi penis kapti la broĉon; sed estis tro malfrue: la pinglo jam glitis, kaj la Reĝino jam pikis sian fingron.
"Pro tio sangis, komprenu," ŝi diris al Alico ridetante. "Nun vi komprenas kiel eventoj okazas ĉi tie."
"Sed kial vi ne kriegas nun?" Alico demandis, tenante siajn manojn pretaj por denove kovri siajn orelojn.
"Nu, mi jam plene kriegis," diris la Reĝino. "Kiel utilus refari tion?"
Jam komencis lumiĝi. "Sendube la korvo kam forflugis, mi kredas," diris Alico: "mi ĝojas pro ĝia foriro. Mi kredis ke noktiĝas."
"Tre volonte mi estus ĝoja!" la Reĝino diris. "Sed mi neniam povas memori la metodon. Certe vi estas tre feliĉa, loĝante en Ci tiu arbaro, kaj ĝojante kiam ajn vi deziras!"
"Tamen estas ege solece Ci tie!" Alico diris per melankolia voCo; kaj pro la penso pri ŝia soleco, du grandaj larmoj ekruliĝis laŭ ŝiaj vangoj.
"Ho, ne daŭrigu tion!" kriis la kompatinda Reĝino, tordante siajn manojn pro malespero. "Konsideru kiom granda knabino vi estas. Konsideru kiom da distanco vi venis hodiaŭ. Konsideru kioma horo estas. Konsideru ion ajn, nur ne ploru!"
Alico ne povis ne ridi pro tio, eC meze de siaj larmoj. "Ĉu vi povas Cesigi ploradon per konsiderado pri io?" ŝi demandis.
"Tia estas la metodo," la Reĝino diris tre decideme: "neniu povas samtempe fari du agojn, komprenu. Ni konsideru vian aĝon, unue—kiomjara vi estas?"
"Mi estas sep-kaj-duon-jara, ekzakte."
"Ne necesas diri 'ekzaktae'," la Reĝino komentis: "mi povas kredi sen tio. Nun mi donos al vi kredaĵon. Mi estas ĝuste cent-unu-jara plus kvin monatoj kaj unu tago."
"Mi ne povas kredi tion!" diris Alico.
"Ĉu vere?" la Reĝino diris per kompata tono. "Provu denove: forte enspiru, kaj fermu viajn okulojn."
Alico ridis. "Ne utilas provi," ŝi diris: "oni ne povas kredi neeblaĵojn."
"Verŝajne vi ne estas tre sperta," diris la Reĝino. "Kiam mi estis via-aĝa, mi ĉiam kredis dum duona horo ĉiutage. Ho, kelkfoje mi kredis eĉ ses neeblaĵojn antaŭ la matenmanĝo. Denove forflugas la ŝalo!"
La broĉo malfiksiĝis dum ŝi parolis, kaj ekblovo de vento forblovis la ŝalon de la Reĝino trans malgrandan rivereton. La Reĝino denove etendis siajn brakojn kaj kuris preni ĝin, kaj ĉifoje ŝi sukcesis mem kapti ĝin. "Mi havas ĝin!" ŝi kriis pertriumfa tono. "Nun vi vidos min repingli ĝin tute sen helpo!"
"Do mi esperas ke via fingro fartas pli bone nun?" Alico diris tre ĝentile, dum ŝi transiris la rivereton sekvante la Reĝinon.
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
"Ho, multe pli bone!" kriis la Reĝino, kaj ŝia voĉo fariĝis grinca dum ŝi daŭrigis. "Multe pli bo-one! Bo-o-one! Bo-o-o-one! B- o-o-o!" La lasta vorto finiĝis per longa bleko, tiom simila al ŝafo ke Alico eksaltetis.
Ŝi rigardis la Reĝinon, kiu ŝajne subite volvis sin en lano. Alico frotis siajn okulojn, kaj rerigardis. Ŝi tute ne povis kompreni kio okazis. Ĉu ŝi estas en butiko? Kaj ĉu tio vere estas—ĉu tio vere estas ŝafo sidanta aliflanke de la vendotablo? Malgraŭ sia frotado, ŝi ne povis pli bone vidi: ŝi
estas en malgranda senluma butiko, apogante siajn kubutojn per la vendotablo, kaj kontraŭ ŝi estas maljuna Ŝafo, sidanta en fotelo, trikante, kaj fojfoje Cesante por rigardi ŝin tra grandaj okulvitroj.
"Kion vi volas aCeti?" la Ŝafo diris
fine, suprenrigardante de sia trikado.
"Mi ne tute scias, ankoraŭ," Alico diris tre milde. "Mi deziras tute ĉirkaŭrigardi, se mi rajtas."
"Vi rajtas rigardi antaŭ vin, kaj ambaŭflanken, se tion vi deziras," diris la Ŝafo; "sed vi ne povas tute ĉirkaŭrigardi—krom se vi havas okulojn en la malantaŭo de via kapo."
Sed tion, efektive, Alico ne havis: do ŝi kontentigis sin per sinturno, dum ŝi rigardis la bretojn kiam ŝi atingis ilin.
La butiko aspektis plena de ĉiaj kuriozaĵoj—sed plej kurioze estis ke, kiam ajn ŝi firme rigardis breton, por vidi precize kio estas sur ĝi, tiu specifa breto ĉiam estis tute malplena, kvankam la aliaj, apudaj, estis plenplenegaj.
"Ĉio tiom fluas ĉi tie!" ŝi diris fine per plenda tono, uzinte minuton aŭ pli per vana sekvado de granda brilanta aĵo, kiu kelkfoje aspektis pupo kaj kelkfoje ilujo, kaj ĉiam estis sur la breto tuj super tiu al kiu ŝi rigardas. "Kaj ĉi tiu plej provokas—sed mi scias—" ŝi pludiris, kiam subita penso ektrafis ŝin, "mi sekvos ĝin al la plej supra breto. Ĝi ne scios trairi la plafonon, mi kredas!"
Sed eĉ tiu plano fiaskis: la "aĵo" trairis la plafonon tute kviete, kvazaŭ ĝi plene kutimas fari tion.
"Ĉu vi estas infano aŭ turbo?" la Ŝafo diris, prenante ankoraŭ plian trikilparon. "Vi kapturnigos min baldaŭ, se vi plu turnados vin tiel." Ŝi nun uzadas dek kvar parojn samtempe, kaj Alico ne povis ne rigardi ŝin miroplene.
"Kiel ŝi povas triki per tiom?" la senkomprena infano pensis. "Ŝi pli kaj pli similas al histriko ĉiuminute!"
"Ĉu vi scipovas remi?" la Ŝafo demandis, donante al ŝi paron da trikiloj dum ŝi parolis.
"Jes, iomete—sed ne sur la tero—kaj ne per trikiloj—" Alico komencis diri, kiam subite la trikiloj fariĝis remiloj en ŝiaj manoj, kaj ŝi trovis ke ili estas en malgranda boato, glitante inter bordoj: do ŝi povis fari nenion alian ol sian plejeblon.
"Plum'!" kriis la Ŝafo, prenante ankoraŭ plian trikilparon.
Tio ne sonis bezoni respondon: do Alico diris nenion, sed nur remadis. La akvo estis iel stranga, ŝi pensis, ĉar fojfoje la remiloj fiksiĝis en ĝi, kaj rifuzis eltiriĝi.
"Plum'! Plum'!" la Ŝafo rekriis, prenante
19
pli da trikiloj. "Vi tuj krabos!
"Kara eta krabo!" pensis Alico. "Mi amos tion."
"Ĉu vi ne aŭdis min diri 'Plum''?" la Ŝafo kriis kolere, prenante grandan nombron da trikiloj.
"Certe mi aŭdis," diris Alico: "Vi diris tion tre ofte—kaj tre laŭte. Bonvolu, kie estas la kraboj?"
"En la akvo, kompreneble!" diris la Ŝafo, metante kelkajn trikilojn en sian hararon, ĉar ŝiaj manoj estis tute plenaj. "Plum', mi diras!"
"Kial vi diras 'Plum''! tiel ofte?" Alico demandis fine, iom ĉagrenite. "Mi ne estas birdo!"
"Jes ja," diris la Ŝafo: "vi estas eta ansero."
Tio iom ofendis Alicon, do ne okazis konversacio dum unu-du minutoj, kaj la boato pluglitis leĝere, kelkfoje inter herbobedoj (kio des pli fiksis la remilojn en la akvo), kaj kelkfoje sub arboj, sed ĉiam kun la samaj altaj riverbordoj sulkantaj la frunton super iliaj kapoj.
"Ho, mi petas! Jen kelkaj parfumodoraj junkoj!" Alico kriis pro subita plezuriĝo. "Vere, jen ili—ege belaj!"
"Ne diru 'mi petas' al mi pri ili," la Ŝafo diris, sen suprenrigardi de sia trikado: "mi ne metis ilin tien, kaj mi ne forprenos ilin."
"Ne, sed mi volis diri—mi petas, ĉu ni atendu kaj pluku kelkajn?" Alico petegis.
"Se ne ĝenos vin haltigi la boaton dum minuto."
"Kiel mi haltigu ĝin?" diris la Ŝafo. "Se vi ĉesos remi, ĝi haltigos sin mem."
Do la boato povis flosi laŭ la rivereto laŭdezire, ĝis ĝi leĝere glitis inter la balanciĝantajn junkojn. Kaj tiam ŝi zorge rulis la maniketojn, kaj puŝis la braketojn ĝis la kubutoj en la akvon, por preni la junkojn multe sub la akva surfaco antaŭ ol rompi ilin—kaj dum kelka tempo Alico tute forgesis la Ŝafon kaj la trikadon, dum ŝi klinis sin trans la flankon de la boato, kun nur la finoj de sia implikita hararo enirintaj la akvon—kaj laŭ brilantaj fervoraj okuloj ŝi celis kapti aron post aro da parfumodoraj junkoj.