Libro kuŝis proksime al Alico sur la tablo, kaj dum ŝi sidis rigardante la Blankan Reĝon (ĉar ŝi
ankoraŭ nervozis pri li, kaj tenis la inkon preta por ĵeti ĝin sur lin se li denove svenos), ŝi foliumis, serĉante legeblan parton, "—ĉar ĝi estas en ia lingvo kian mi ne konas," ŝi diris al si.
Ĝi estas ĉi tia.
OW/A'A'AAVALU
Ŝi cerbumis pri tio dum iom da tempo, sed fine brila penso trafis ŝin. "Ho, kompreneble, ĝi estas Spegullibro! Kaj, se mi tenos ĝin antaŭ spegulo, la vortoj reĝustiĝos."
Jen la poemo kiun legis Alico.
BABILFRENZO
Rosge, dum la ŝliplaj tovoj
Tre gire en Г ongefo borlis, Mizgilis ĉiuj borogovoj,
Tenrefoj dejmaj gorlis.
"Evitu Г Babilfrenzon, filo,
Makzelojn, ungojn ŝirajn, kaj Ĵuĵuban birdon en Г azilo
Lasu, ĉe Г fumrioza Ktaj'"
Kun vorpa glavo en la mano
Li serĉis predon. Pro timsento Li haltis—ve!—por pensi ĉe Tumtumo dum momento.
Sed dum li aŭke pensis, la
flamanta Babilfrenzo sen- -hezite vorfis blurble tra
Г abaro—tutsen pen7
Unu du! Unu du! Kaj plu kaj plu!
Per vorpa klingo li ĝin hakis! En lian sakon la bestan kapon. La glavo snikersnakis.
"Kaj ĉu la Babilfrenzo mortis?
Brakumu min, knabeto, hoj! Ho frabĝa tag7 Kala-Kalag!" Li ĉortlis pro sia ĝoj
Rosge, dum la ŝliplaj tovoj
Tre gire en l ongefo borlis, Mizgilis ĉiuj borogovoj,
Tenrefoj dejmaj gorlis.
"Ĝi ŝajnas tre bela," ŝi diris fininte ĝin, "sed estas iom malfacile kompreni ĝin!" (Sciu ke ŝi ne volis agnoski, eĉ al si mem, ke ŝi tute ne komprenas ĝin.) "Iel ĝi ŝajne plenigas mian kapon per ideoj—sed mi ne scias ĝuste kio ili estas! Tamen, iu mortigis ion, tio estas klara, certe—"
"Sed ho!" pensis Alico, subite surpiediĝante, "se mi ne rapidos mi devos retrairi la
Spegulon, antaŭ ol vidi kia estas la cetero de la domo! Unue mi rigardu la ĝardenon!" Ŝi eliris la Cambron tuj, kaj malsuprenkuris la ŝtuparon—nu, almenaŭ, ne temis precize pri kuro, sed pri nova maniero malsupreniri ŝtuparon rapide kaj facile, kiel Alico diris al si. Ŝi nur tenis la fingropintojn sur la balustrado, kaj flosis trankvile malsupren sen eC tuŝi la ŝtupojn per siaj piedoj; poste ŝi plu flosis tra la koridoro, kaj rekte elirus tra la pordo sammaniere, se ŝi ne kaptus la pordostangon. Ŝi komencis iomete senti kapturniĝon pro tiom da flosado en la aero, kaj iom plezure retrovis sin marŝanta normale.
ĈAPITRO II
LA ĜARDENO DE VIVAJ FLOROJ
"Mi vidus la ĝardenon multe pli bone," diris Alico al si, "se mi povus atingi la supron de tiu monteto: kaj jen vojo kondukanta rekte al ĝi—almenaŭ, ne, ĝi ne faras tion—" (irinte kelkajn metrojn laŭ la vojo, kaj ĉirkaŭirinte kelkajn akutajn angulojn), "sed mi supozas ke ĝi fine iros tien. Sed kiom kurioze ĝi turniĝas! Pli kiel korktirilo ol vojo! Nu, ĉi tiu turniĝo kondukas al la monteto, mi supozas—ne, ne! Ĝi rekondukas rekte al la domo! Nu, do, mi provos la alian direkton."
Kaj tion ŝi faris: ŝi vagis tien kaj tien, provis turniĝon post turniĝo, sed ĉiam revenis al la domo, negrave kion ŝi faris. Efektive, unufoje, kiam ŝi ĉirkaŭiris angulon iom pli rapide ol kutime, ŝi frapiĝis kontraŭ la domon antaŭ ol ŝi povis haltigi sin.
"Ne utilas diskuti," Alico diris, rigardante la domon kaj imagante ke ĝi kverelas kun ŝi. "Mi ankoraŭ ne eniros. Mi scias ke mi devus retrairi la Spegulon—reiri en la malnovan ĉambron—kaj finiĝus ĉiuj miaj aventuroj!"
Do, firme turninte sian dorson al la domo, ŝi denove rekomencis sekvi la vojon, decidinte nepre marŝi rekte ĝis ŝi atingos la monteton. Dum kelkaj minutoj ĉio estis bona, kaj ŝi ĵus komencis diri "Mi efektive sukcesos ĉifoje—" kiam la vojo ektordiĝis kaj skuis sin (laŭ ŝia posta priparolo), kaj la sekvan momenton ŝi trovis sin efektive enmarŝanta tra la pordo.
"Ho, ve!" ŝi kriis. "Mi neniam vidis domon tiel kontraŭeman! Neniam!"
Tamen, jen la monteto plene videbla, do nenio alia estis farebla ol rekomenci. Ĉifoje ŝi atingis grandan florbedon, kun bordero el lekantetoj, kaj saliko kreskanta en la mezo.
"Ho Tigro-lilio!" diris Alico, parolante al floro kiu balancadis sin gracie en la vento, "se nur vi povus paroli!"
"Ni ja povas paroli," diris la Tigro- lilio: "kiam Ceestas kunparolindulo."
Alicon tio tiom surprizis ke ŝi ne povis paroli dum minuto: ŝajnis tute senspirigi ŝin. Post kelka tempo, Car la Tigro-lilio nur plu balanciĝadis, ŝi reparolis, per timida voCo—preskaŭ flustre. "Kaj Cu ĉiuj floroj povas paroli?"
"Egalbone kiel vi," diris la Tigro-lilio. "Kaj multe pli laŭte."
"Ne decas ke ni komencu la parolon, sciu," diris la Rozo, "kaj mi vere demandis al mi kiam vi parolos! Diris mi al mi, 'Ŝia vizaĝo montras iom da senco, kvankam
"Ne gravas al mi la koloro," la Tigro- lilio komentis. "Se nur ŝiaj petaloj bukliĝus supren iomete pli, ŝi estus tute akceptebla."
Al Alico ne plaĉis esti kritikata, do ŝi komencis fari demandojn. "Ĉu vin ne kelkfoje timigas esti plantitaj ĉi tie, sen vartanto?"
"Nu, jen la arbo en la mezo," diris la Rozo. "Por kio alia ĝi utilas?"
"Sed kion ĝi povus fari, se ekzistus danĝero?" Alico demandis.
"Ĝi povus bati atakanton," diris la Rozo, "per sia ŝelo, kiu estas bast-ono."
"Ĝi povas minace krii 'br! br!'" kriis Lekanteto. "Tial oni nomas ĝiajn brakojn 'brantĉjoj!'"
"Ĉu vi ne scias tion?" kriis alia Lekanteto. Kaj nun ili ĉiuj komencis kune kriadi, ĝis la aero ŝajnis tute plena de malgrandaj akraj voĉoj. "Silentu, ĉiu el vi!" kriis la Tigro-lilio, pasie svingante sin flank-al-flanken, kaj tremante pro ekscitiĝo. "Ili scias ke mi ne povas tuŝi ilin!" ĝi anhelis, klinante sian tremantan kapon je Alico, "alie ili ne aŭdacus fari tion!"
"Ne malkvietu!" Alico diris per trankviliga tono, kaj klininte sin al la lekantetoj, kiuj ĵus rekomencis krii, ŝi flustris, "Se vi ne tuj Citos, mi plukos vin!"
Tuj estiĝis silento, kaj pluraj el la palruĝaj lekantetoj blankiĝis.
"Tute ĝuste!" diris la Tigro-lilio. "La lekantetoj estas la plej defiaj. Kiam unu parolas, Ciuj aliaj komencas, kaj aŭdi ilin fikonduti preskaŭ velkigas!"
"Kiel estas ke vi Ciuj povas tiel bele paroli?" Alico diris, esperante pli bonhumorigi ĝin per komplimento. "Mi jam estis en multaj ĝardenoj, sed neniu el la floroj povis paroli."
"Per via mano palpu la teron," diris la Tigro-lilio. "Tiam vi komprenos la kialon."
Alico faris tion. "Ĝi estas tre malmola," ŝi diris, "sed mi ne komprenas kion tio klarigas."
"En la plej multaj ĝardenoj," la Tigro- lilio diris, "oni tro moligas la teron—tiel ke la floroj Ciam dormas."
Tio ŝajnis tre bona kialo, kaj al Alico tre plaĉis scii ĝin. "Mi neniam pensis pri tio antaŭ nun!" ŝi diris.
"Laŭ mia opinio vi tute neniam pensas," la Rozo diris, per iom severa tono.
"Mi neniam vidis ulon pli stultaspektan," Violo diris, tiom subite, ke Alico eksaltis; ĉar ĝis tiam ĝi ne parolis.
"Kaj vi ĉitu!" kriis la Tigro-lilio. "Vi ja neniam vidas iun ajn! Vi tenas vian kapon inter la folioj, kaj ronkas tie, ĝis vi ne pli scias pri eventoj en la mondo ol scias burĝoneto!"
"Ĉu estas aliaj homoj en la ĝardeno krom mi?" Alico diris, ne volante rimarki la plejnovan komenton de la Rozo.
"Unu alia floro en la ĝardeno povas moviĝadi kiel vi," diris la Rozo. "Mi demandas al mi kiel vi faras tion—" ("Vi konstante demandas," diris la Tigro-lilio), "sed ŝi estas pli arbusta ol vi."