"Dum vi refreŝigas vin," diris la Reĝino, "mi faros la mezuradon." Kaj el sia poŝo ŝi prenis rubandon, sur kiu estis centimetromarkoj, kaj komencis mezuri la teron, kaj enmeti kejlojn tie kaj tie.
"Post du metroj," ŝi diris, enmetante kejlon por signi la distancon, "mi diros al vi regulojn—bonvolu preni alian biskviton."
"Dankon, sed ne," diris Alico: "unu plene sufiCas!"
"Ne plu soifas, mi esperas?" diris la Reĝino.
Alico ne sciis kion diri responde, sed feliCige la Reĝino ne atendis respondon, sed pludiris. "Post tri metroj mi ripetos ilin—por ke vi ne forgesu ilin. Post kvar mi diros adiaŭ. Kaj post kvin mi foriros!"
Ŝi jam enmetis Ciujn kejlojn, kaj Alico rigardis tre interesate dum ŝi reiris al la arbo, kaj poste komencis malrapide marŝi laŭ la vico.
Ĉe la dumetra kejlo ŝi turnis sin, kaj diris, "Peono iras du kvadratojn unue, sciu. Do vi trairos tre rapide la Trian Kvadraton—per fervojo, mi supozas—kaj vi preskaŭ tuj trovos vin en la Kvara Kvadrato. Nu, tiu Kvadrato apartenas al Fingrumad kaj Fingrumid—la Kvina estas plejparte akvo—la Sesa apartenas al Humpti Dumpti—Sed vi ne komentas?"
"Mi—mi ne sciis ke mi devus komenti—ĝuste tiam," Alico balbutis.
"Vi devus diri," la Reĝino daŭrigis per tono de serioza riproĉo, "'Vi estas vere tre afabla'—tamen, ni supozu tion dirita—la Sepa Kvadrato estas tute arbara—tamen, unu el la Kavaliroj montros al vi la vojon—kaj en la Oka Kvadrato ni estos kune Reĝinoj, kaj estos nur festenado kaj gajo!" Alico ekstaris kaj riverencetis kaj residiĝis.
Ĉe la sekva kejlo la Reĝino denove turnis sin, kaj Cifoje ŝi diris, "Parolu France kiam vi ne povas memori la Anglan terminon por io—eksteren turnu viajn piedfingrojn dum vi marŝas—kaj memoru kiu vi estas!" Ŝi ne atendis por ke Alico riverencetu, Cifoje, sed marŝis rapide al la sekva kejlo, kie ŝi momente turnis sin por diri, "Adiaŭ", kaj poste rapidis al la lasta.
Kiel okazis, tion Alico neniam sciis, sed tuj kiam ŝi atingis la lastan kejlon, ŝi estis for. Ĉu ŝi malaperis en la aeron, aŭ Cu ŝi kuris rapide en la arbaron ("kaj ŝi ja povas kuri tre rapide!" pensis Alico), ne eblis diveni, sed ŝi estis for, kaj Alico komencis memori ke ŝi estas Peono, kaj ke baldaŭ estos ŝia vico moviĝi.
ĈAPITRO III
SPEGULINSEKTOJ
Kompreneble la unua tasko estis ĝenerale superrigardi la landon tra kiu ŝi veturos. "Estas tre simile al geografistudo," pensis Alico, dum ŝi staris sur siaj piedpintoj esperante vidi iom pli distancen. "Ĉefaj riveroj—ne ekzistas. Ĉefaj montoj—mi estas sur la sola, sed mi kredas ke ĝi ne havas nomon. Ĉefaj urboj—nu, kio estas tiuj bestoj farantaj mielon tie? Ili ne povas esti abeloj—ne eblas vidi abelojn kilometron for, sciu—" kaj dum kelka tempo ŝi staris silente, rigardante unu kiu okupadis sin
inter la floroj, puŝante sian rostron en ilin, "precize kiel ordinara abelo," pensis Alico.
Tamen, tiu tute ne estis ordinara abelo: efektive, ĝi estis elefanto—tion Alico baldaŭ rekonis, kvankam unue la ideo plene senspirigis ŝin. "Kaj kiel enormaj devas esti tiuj floroj!" estis ŝia sekva penso. "Iom kiaj malgrandaj domoj sen siaj tegmentoj, kaj kun tigoj—kaj kiom multege da mielo ili devas fari! Mi malsupreniru kaj—ne, mi ne iru ĝuste nun," ŝi pludiris, haltigante sin tuj kiam ŝi komencis malsuprenkuri la monteton, kaj penante trovi pravigon de sia subita timidiĝo. "Estus tute ne dezirinde iri inter ilin sen tre longa branĉo per kiu forpuŝi ilin—kaj kiom gaje estos kiam oni demandos al mi ĉu al mi plaĉis mia promenado. Mi diros—'Nu, sufiĉe plezurigis min—'" (nun sekvis la amata skueto de la kapo), "'sed estis tre polve kaj varmege, kaj la elefantoj ege turmentis min!'"
"Mi iru laŭ la alia direkto," ŝi diris post paŭzo; "kaj eble mi vizitos la elefantojn poste. Krome, mi ja vere volas eniri la Trian Kvadraton!"
Do, tiel praviginte sin, ŝi malsuprenkuris la monteton, kaj transsaltis la unuan de
la ses malgrandaj riveretoj.
* * * *
"Biletojn, mi petas!" diris la Gardisto, enŝovante sian kapon tra la fenestro. Post nur momento ĉiu eltenis sian bileton: ili estis proksimume samdimensiaj kiel la personoj, kaj laŭaspekte plenigis la vagonon.
"Nu! Montru vian bileton, infano!" la Gardisto pludiris, rigardante Alicon kolere. Kaj treege multaj voĉoj ĉiuj diris kune ("kiel kantoĥoro," pensis Alico), "Ne atendigu lin, infano! Ho, lia tempo valoras mil pundojn por ĉiu minuto!"
"Mi timas ke mi ne havas bileton," Alico diris per tono de timo: "ne estis biletejo kie mi eniris la trajnon." Kaj denove la Boro de voCoj daŭrigis. "Ne estis sufiCa spaco kie ŝi eniris la trajnon. La tero tie valoras mil pundojn por Ciu centimetro!"
"Ne provu pravigi vin," diris la Gardisto: "vi devus aCeti bileton de la lokomotivisto." Kaj denove la Boro de voCoj daŭrigis per "La viro kiu ŝoforas la lokomotivon. Ho, la fumo sola valoras mil pundojn por Ciu blovo!"
Alico pensis, "Do ne utilas paroli." La voCoj ne parolis cifoje, Car ŝi ne parolis, sed, tre surprizante ŝin, ili Ciuj pensis Bore (mi esperas ke vi komprenas kion signifas pensi ĥore—Car mi devas agnoski ke mi ne komprenas), "Prefere tute ne parolu. Lingvaĵo valoras mil pundojn por Ciu vorto!"
"Mi sonĝos pri mil pundoj hodiaŭ nokte. Mi scias ke mi sonĝos!" pensis Alico.
Tutdume la Gardisto rigardadis ŝin, unue per teleskopo, poste per mikroskopo, kaj poste per binoklo. Fine li diris, "Vi veturas malĝustadirekte," kaj fermis la fenestron, kaj foriris.
"Tiel juna infano," diris la viro sidanta kontraŭ ŝi (li estis vestita per blanka papero), "devus scii kiudirekten ŝi iras, eĉ kvankam ŝi ne scias sian propran nomon!"
Kapro, kiu sidis apud la viro blanke vestita, fermis siajn okulojn kaj diris per laŭta voĉo, "Ŝi devus koni la vojon al la biletejo, eĉ kvankam ŝi ne scias la alfabeton!"
Skarabo sidis apud la Kapro (ĝenerale, ĝi estis tre kurioza vagono da pasaĝeroj), kaj, ĉar la regulo ŝajne estis ke oni parolu laŭvice, li daŭrigis per "Ŝi devos veturi de ĉi tie kiel pakaĵo!"
Alico ne povis vidi kiu sidas preter la Skarabo, sed raŭka voĉo nun parolis. "Ŝanĝu lokomotivojn en la valo—" ĝi diris, kaj sufokiĝis kaj devis ĉesi.
"Ĝi sonas kiel ĉevalo," Alico pensis. Kaj ege malgranda voĉo proksima al ŝia
orelo diris, "Eble vi povus fari ŝercon pri tio—ion pri 'ĉevalo' kaj 'ĉe-valo', sciu."
Sekvis tre milda voĉo el for, kiu diris, "Necesos etiketi ŝin 'Atentu: Knabino!, sciu—"
Kaj poste aliaj voĉoj daŭrigis ("Kiom da homoj en ĉi tiu vagono!" pensis Alico),
2 Netradukebla vortludo en la Angla: "Glass, with care!" (Atentu: vitro!) kaj "Lass, with care!" (Atentu: knabino!).
dirante, "Ŝi devos iri perpoŝte, Car videblas
о
kapo—" "Necesos sendi ŝin kiel mesaĝon per telegrafo—" "Ŝi devos mem treni la trajnon ekde Ci tie—" k.s.
Sed la viro vestita per blanka papero klinis sin antaŭen kaj flustris en ŝian orelon, "Ne atentu kion Ciuj Ci diras, karulino, sed aCetu ir-revenbileton Ciufoje kiam la trajno haltos."
"Tion mi certe ne faros!" Alico diris iom senpacience. "Mi tute ne apartenas al Ci tiu fervoja veturo—mi ĵus estis en arbaro—kaj volontege mi reirus tien!"
"Vi povus fari ŝercon pri tio," diris la malgranda voCo proksima al ŝia orelo: "ion pri 'vi movus se vi povus', sciu."
"Ne tiel turmentu min," diris Alico, vane Cirkaŭrigardante por trovi el kie venas la voCo; "se vi tiom fervoras ke estu ŝerco, kial vi ne mem faras ĝin?"