Ĝuste tiam Cervido promenis proksimen: ĝi rigardis Alicon per siaj larĝaj mildaj okuloj, sed aspektis tute ne timema. "Jen, do! Jen do!" Alico diris, dum ŝi etendis manon kaj provis karesi ĝin; sed ĝi nur retropaŝetis, kaj poste staris denove rigardante ŝin.
"Kiel vi nomas vin?" la Cervido diris fine. Vere mildan dolCan voCan ĝi havas!
"Se mi nur scius!" pensis kompatinda Alico. Ŝi respondis iom malfeliĉe, "Neniel, ĝuste nun." "Plu pensu," ĝi diris: "tio ne sufiĉas."
Alico pensis, sed sensukcese. "Bonvolu diri al mi kiel vi nomiĝas?" ŝi diris timide. "Mi kredas ke tio povos iomete helpi."
"Mi diros al vi, se vi akompanos min iom pli foren," la Cervido diris. "Mi ne
povas memori ĉi tie."
Do ili kunmarŝis tra la arbaro, Alico kun siaj brakoj ame Cirkaŭantaj la molan kolon de la Cervido, ĝis ili eniris alian vakan kampon, kaj tie la Cervido eksaltis en la aeron, kaj skue liberigis sin de la brako de Alico. "Mi estas Cervido," ĝi kriis per ĝojoplena voCo. "Kaj, ve! vi estas hominfano!" Subita alamiĝo montriĝis en ĝiaj belaj brunaj okuloj, kaj post momento ĝi jam estis plenrapide forkurinta.
Alico staris postrigardante ĝin, preskaŭ preta plori pro Cagreniĝo Car ŝi perdis tiel subite sian karan malgrandan kunmarŝanton. "Tamen, mi scias mian nomon nun," ŝi diris: "tio iomete komfortigas. Alico—Alico— mi ne forgesos ĝin denove. Kaj nun, kiun el tiuj montriloj mi sekvu, do?"
La demando ne estis malfacile respondebla, Car nur unu vojo trairis la arbaron, kaj ambaŭ montriloj indikis ĝin. "Mi decidos," Alico diris al si, "kiam la vojo dividiĝos kaj ili indikos apartajn direktojn."
Sed ne estis verŝajne ke tio okazos. Ŝi pluiris, kaj plu, tre longan distancon, sed kie ajn la vojo dividiĝis estis ĉiam du indikiloj montrantaj la saman vojon, unu 'AL LA DOMO DE FINGRUMAD' kaj la alia 'AL LA DOMO DE FINGRUMID'.
"Mi ja kredas," diris Alico fine, "ke ili loĝas en la sama domo! Kial mi ne divenis tion antaŭ nun?—Sed mi ne povos resti tie longe. Mi nur aliros kaj diros 'Saluton' kaj demandos ilin pri la vojo kondukanta el la arbaro. Mi tre volas atingi la Okan Kvadraton antaŭ la senlumiĝo!" Do ŝi plu vagis, parolante al si dum ŝi marŝis, ĝis, ĉirkaŭirinte akran angulon, ŝi ektrovis du dikajn viretojn, tiel subite ke ŝi ne povis ne alarmiĝi, sed post plia momento ŝi renormaliĝis, certa ke ili nepre estas
ĈAPITRO IV
FINGRUMAD KAJ FINGRUMID
Ili staris sub arbo, ĉiu kun brako ĉirkaŭ la kolo de la alia, kaj Alico tuj sciis kiu estas kiu, ĉar 'AD' estis brodita sur la kolumo de unu, kaj sur la alia 'ID'. "Mi supozas ke ĉiu havas 'FINGRUM' sur la malantaŭo de la kolumo," ŝi diris al si.
Ili staris tiel kviete ke ŝi tute forgesis ke ili vivas, kaj ŝi estis tuj ĉirkaŭironta por vidi ĉu la vorto 'FINGRUM' estas skribita sur la malantaŭo de ĉiu kolumo, kiam ŝin alarmis voĉo el tiu signita 'AD'.
"Se vi kredas nin vakspopoj," li diris, "vi devus pagi, komprenu. Vakspupoj ne estas faritaj por ke oni senpage rigardu ilin. Neniel!"
"Male," aldonis tiu signita 'ID', "se vi kredas nin vivaj, vi devus paroli."
"Certe mi multe bedaŭras," nur tion Alico povis diri; Car la vortoj de la malnova kanto sonadis en ŝia kapo kiel tiktakado de horloĝo, kaj ŝi apenaŭ povis reteni sin de pervoCa deklamo:—
Fingrumad kaj Fingrumid
Konsentis pri batalo, Car Fingrumad, laŭ Fingrumid, Misagis pri krotalo .
Alflugis monstra korvo, ho!
Nigrega kiel kelo, Timigis la heroojn, do Ekĉesis la kverelo.
"Mi scias pri kio vi pensas," diris Fingrumad: "sed ne estas vere, neniel."
"Male," daŭrigis Fingrumid, "se estus, do povus esti; kaj se ja estus, do ja povus esti; sed ĉar ne estas, ne 'stas. Jen logiko."
"Mi pensis," Alico diris tre ĝentile, "kiel plej bone iri el ĉi tiu arbaro: fariĝas tre obskure. Bonvolu diri al mi, mi petas."
Sed la dikaj viretoj nur rigardis unu la alian kaj ridetis.
Ili aspektis tiel precize kiel du grandaj lernejanoj, ke Alico ne povis deteni sin de indiki Fingrumadon per sia fingro kaj diri, "Unua Knabo!"
"Neniel!" Fingrumad kriis vigle, kaj klake refermis sian buŝon.
"Sekva Knabo!" diris Alico, pasante al Fingrumid, kvankam ŝi sentis sin tute certa ke li nur elkiros "Male!" kaj tion li faris.
"Vi komencis mise!" kriis Fingrumad. "Dum vizito unue oni diru 'Saluton' kaj manpremu!" Kaj nun la du fratoj ĉirkaŭbrakumis unu la alian, kaj poste etendis la du liberajn manojn por manpremi kun ŝi.
Alico ne volis manpremi kun iu el ili kiel la unua, timante ke tio ofendos la alian; do, kiel la plej bona solvo de la problemo, ŝi prenis ambaŭ manojn samtempe: la sekvan momenton ili cirkle ĉirkaŭdancadis. Tio ŝajnis tute natura (ŝi memoris poste), kaj eĉ ne surpizis ŝin aŭdi muzikon ludata: ŝajne ĝi venis de la arbo sub kiu ili dancis, kaj ĝin faris (laŭ ŝia konstato) la branĉoj kiam ili frotis unu la alian, kiel violonoj kaj violonarĉoj.
"Sed certe ja estis strange," (Alico diris poste, kiam ŝi rakontis al sia fratino la historion de ĉio ĉi), "trovi min kantanta 'Ni ĉirkaŭdancas morusarbon'. Mi ne scias kiam mi komencis tion, sed iel mi sentis kvazaŭ mi jam de tre longe kantas ĝin!"
La aliaj du dancantoj estis dikaj, kaj baldaŭ mankis al ili spiro. "Kvarfoja ĉirkaŭdancado sufiĉas," Fingrumad elanhelis, kaj ili ekĉesis danci tiel subite kiel ili komencis: la muziko ĉesis samtempe.
Ili delasis la manojn de Alico, kaj staris rigardante ŝin dum minuto: sekvis iom mallerta paŭzo, ĉar Alico ne sciis kiel komenci konversacion kun personoj kun kiuj ŝi ĵus dancadis. "Ja ne konvenus diri 'Saluton' nun", ŝi diris al si: "ŝajne ni iel preterpasis tiun stadion!"
"Mi esperas ke vi ne multe lacas?" ŝi diris fine.
"Neniel. Kaj tre grandan dankon pro la demando," diris Fingrumad.
"Multe dankemas," aldonis Fingrumid. "Ĉu al vi plaĉas poezio?"
"Je-es, plejparte—kelkaj poemoj," Alico diris dubeme. "Bonvolu, kiu vojo kondukas el la arbaro?"
"Kion mi deklamu al ŝi?" diris Fingrumid, rigardante Fingrumadon per grandaj solenaj okuloj, kaj ne atentante la demandon de Alico.
"'La Rosmaro kaj la Ĉarpentisto' estas la plej longa," Fingrumad respondis, ame premante sian fraton al si.
Fingrumid tuj komencis:
"La suno brilis—"
Nun Alico kuraĝis interrompi lin. "Se ĝi estas tre longa," ŝi diris, laŭeble ĝentile, "bonvolu unue diri al mi kiu vojo—"
Fingrumid milde ridetis, kaj rekomencis:—
La suno brilis sur la maron,
Li brilis tre kompleze; Li forte strebis por briligi
La ondojn ĉiupreze. Kaj tio estis stranga, ĉar Jam estis noktomeze.
Sed la luno brilis paŭte, Kredante la figuron Sunan sen rajto partopreni
fininte la tagkuron. "Malĝentile li detruas Mian solplezuron!"
La maro estis akve akva,
La sablo seke sekis. Malplenan la ĉielon supre
Neniu nubo lekis. Silente estis enĉiele— Neniu birdo blekis.
La Ĉarpentisto kaj Rosmaro
Kunmarŝis tree afable, Sed ploris kiam ili vidis
Ke estas tiom sable. "Se oni ĉiom forbalaus, Ja estus pli agrabW
"See sep knabinoj per sep iloj
Balaus kun sindono, Ĉu ĝi rezulte estus pura Post eble jarduono?"
"Mi dubas," diris Carpentisto, Per tre amara tono.
"Ho Ostroj, marŝu vi kun ni!"
Rosmaron urĝis peti. "Agrabla voj', agrabla ĝoj' Por laŭ la strando treti. Nur kvar el vi ni prenu, por Al ĉiu manon meti."
Rigardis lin plejaĝa Ostro