Sen eĉ momenta cedo, Indikis la plejaĝa Ostro Ke ne, laŭ lia kredo, Dezirindas akompani lin El sia ostra bedo.
Kvar junaj Ostroj alrapidis,
L' invito ilin ravis. Surhavis ili purajn jakojn —Vizaĝojn ili lavis—
Kun puraj ŝuoj. Strange! Ili Piedojn ja ne havis.
Kvar pliaj ostroj sekvis ilin
Kaj ankaŭ plia kvaro, Jen venis tri plus unu pli
—Po du en ĉiu paro!— Amase saltis tra la akvo Al bordo en la maro.
Rosmaro kaj la Carpentisto Promenis kilometron aŭ Du; sur roko por ripozi sidis
Malalta roko taŭ- -ga, dum la ostroj staris En vicoj ok aŭ naŭ.
"Jam estas hor'," Rosmaro diris
"Por priparoli fulgon, Kaj ŝuojn, ŝipojn, sigelvakson, Kaj reĝojn kaj terplugon,
Kaj kial maro ĉiam bolas, Kaj de laporkojflugon."
"Atentu!" kriis Г Ostroj, "kaj Diskutu post prokrasto— Al kelkaj ni nun mankas spir\
Pro granda talivasto." "Tre bone," diris Ĉarpentisto, "Ja ne necesas hasto."
"Bulkon da pan', por nia plan', Tranĉilo akre fendas,"
Rosmaro diris, "pipro kaj Vinagro ankaŭ endas. Nu, se vi estas pretaj, nin Tre bona manĝ' atendas."
"Sed nin ne manĝu!" en paniko
Kriis la Ostraro, "Post via amikeco tio
Estus fia faro!" Rosmaro diris: "Bela nokto Apud blua maro."
"Kompleze venis vi kun ni, Ni dankas Г afablecon." Sed Carpentisto diris nur
"Mi volas pli panpecon! Surdul'! Mi petis vin dufoje Observu vi la decon!"
"Hontinde estis,"Rosmaro Diris, "fitrompafero,
Perfidi ilin tiel
Post longa marŝ' sur tero!" Sed Carpentisto plendis nur "Tro densas la butero!"
"Mi lamentas,"Rosmaro diris
"Kun granda simpati'." Per poŝtuko viŝis larmojn
Dum la ostrojn prenis li Plej grandajn, kaj stomakon Plenigis dum plorkri'.
"Ho Ostroj," diris Ĉarpentisto, "Ni ĝuis feston tiun.
Ĉu nun ni hejmentrotu?" Sed aŭdis li neniun.
Kaj tio ne surprizis, ĉar Ili manĝis Ostron ĉiun.
"Mi plej amas la Rosmaron," diris Alico: "ĉar li iomete lamentis pri la kompatindaj ostroj."
"Tamen, li manĝis pli da ili ol la Ĉarpent- isto," diris Fingrumid. "Komprenu, li tenis sian poŝtukon antaŭ si, tiel ke la Ĉarpentisto ne povis kalkuli kiom li prenis: male."
"Estis fie!" Alico diris indigne. "Sekve mi plej amas la Ĉarpentiston—se li ne manĝis tiom da Ostroj kiom la Rosmaro."
"Sed li manĝis laŭeble plej multajn," diris Fingrumad.
Tio prezentis nesolveblan enigmon. Post paŭzo, Alico komencis, "Nu! Ili ambaŭ estis tre malamindaj—" Nun ŝi haltigis sin alarmite, ĉar ŝi aŭdis ion kio al ŝi sonis kiel la blovado de granda vaporlokomotivo en la apuda arbaro, kvankam ŝi timis ke pli verŝajne temas pri sovaĝa besto. "Ĉu estas leonoj aŭ tigroj ĉi tie?" ŝi demandis timide.
"Nur ronkas la Ruĝa Reĝo," diris Fingrumid.
"Venu rigardi lin!" la fratoj kriis, kaj ĉiu el ili prenis manon de Alico kaj kondukis ŝin al kie dormas la Ruĝa Reĝo.
"Vere bela, ĉu ne?" diris Fingrumad. Alico ne povis sincere diri ke jes. Li surportis altan ruĝan noktoĉapon, sur kiu
estis kvasto, kaj li kuŝis ĉifite kvazaŭ senorda amaso, kaj ronkis laŭte—"sufiĉe por forronki sian kapon!" laŭ komento de Fingrumad.
"Mi timas ke li malvarmumos pro kuŝado sur la malseka herbo," diris Alico, kiu estis tre konsiderema knabino.
"Li sonĝas nun," diris Fingrumid: "kaj pri kio li sonĝas, laŭ via supozo?"
Alico diris, "Neniu povus diveni tion."
"Nu, pri vi!" Fingrumid kriis, triumfe kunfrapante siajn manojn. "Kaj se li ĉesus sonĝi pri vi, kie vi estus, laŭ via supozo?"
"Kie mi estas nun, kompreneble," diris Alico.
"Ne vi!" Fingrumid respondis malestime. "Ve estus nenie. Ho, vi estas nur ia aĵo en lia sonĝo!"
"Se tiu ĉi Reĝo ĉi vekiĝus," pludiris Fingrumad, "vi estingiĝus—krak!—ĝuste kiel kandelo!"
"Mi ne!" Alico kriis indigne. "Krome, se mi estas nur ia aĵo en lia sonĝo, kio estas vi, mi volas scii?"
"Same," diris Fingrumad.
"Same, same!" kriis Fingrumid.
Li tiom laŭte kriis tion ke Alico ne povis ne diri "Ĉit! Vi vekos lin, mi timas, se vi tiom bruos."
"Nu, ne utilas ke vi parolas pri veki lin," diris Fingrumad, "kiam vi estas nur ia aĵo en lia sonĝo. Vi tute bone scias ke vi ne estas reala."
"Mi ja estas reala!" diris Alico, kaj ŝi komencis plori.
"Vi tute ne pli realigos vin per ploro," Fingrumad komentis: "nenio estas priplorinda."
"Se mi ne estus reala," Alico diris—duone ridante tra siaj larmoj, Car la tuto ŝajnis tre ridinda—"mi ne povus plori."
"Espereble vi ne supozas ke viaj larmoj estas realaj?" Fingrumad interrompis per tono de granda malestimo.
"Mi scias ke ili parolas absurdaĵojn," Alico pensis: "kaj estas malsaĝe plori pri la afero." Do ŝi forviŝis siajn larmojn, kaj daŭrigis, laŭeble gaje, "Iukaze, estos plejbone ke mi eliru el la arbaro, ĉar vere fariĝas tre obskure. Ĉu vi opinias ke pluvos?"
Fingrumad etendis grandan ombrelon super sin kaj sian fraton, kaj rigardis supren en ĝin. "Ne, mi opinias ke ne," li diris: "almenaŭ—ne sub ĉi tio. Neniel."
"Sed eble pluvos ekstere?"
"Estas eble—laŭ la volo de l' pluvo," diris Fingrumid: "ni ne obĵetas. Male."
"Egoismaj uloj!" pensis Alico, kaj ŝi estis tuj dironta "Bonan nokton" kaj forironta, kiam Fingrumad saltis el sub la ombrelo kaj kaptis ŝian manradikon.
"Ĉu vi vidas tion?" li diris, per voĉo sufokiĝanta pro pasio, kaj liaj okuloj tuj grandiĝis kaj flaviĝis dum li indikis per tremanta fingro malgrandan blankaĵon kiu kuŝas sub arbo.
"Ĝi estas nur krotalo," Alico diris, zorge ekzameninte la malgrandan blankaĵon. "Ne krotala serpento, sciu," ŝi pludiris haste, kredante ke li timas: "nur malnova ludilo krotala—malnova kaj rompita."
"Mi sciis!" kriis Fingrumad, kiu komencis stamfi sovaĝe kaj ŝiri siajn harojn. "Detruita, kompreneble!" Nun li rigardis Fingrumidon, kiu tuj sidiĝis sur la tero kaj penis kaŝi sin sub la ombrelo.
Alico metis manon sur lian brakon, kaj diris, tranvilige, "Ne indas koleri tiom pro malnova krotalludilo."
"Sed ĝi ne estas malnova!" Fingrumad kriis, eĉ pli furioze. "Ĝi estas nova, mi diras al vi—mi aĉetis ĝin hieraŭ—mian belan novan KROTALON!" kaj lia voĉo fariĝis tute vera kriego.
Tutdume Fingrumid strebis faldi la ombrelon, estante mem en ĝi: tio estis tiel eksterordinara ago, ke ĝi tute tiris la atenton de Alico for de la kolera frato. Sed li ne povis plene sukcesi, kaj la fino estis ke li ruliĝis, volvite en la ombrelo, nur lia kapo elstaris: kaj tie li kuŝis, malfermante kaj fermante sian buŝon kaj siajn grandajn okulojn—"li aspektas pli kiel fiŝo ol kiel io alia," Alico pensis.
"Kompreneble vi akceptas batali?" Fingrumad diris pli trankvilatone.
"Supozeble," la alia paŭte respondis, dum li rampis el la ombrelo: "sed ŝi devos helpi nin vestiĝi, sciu."
Do la du fratoj foriris man'-en-mane en la arbaron, kaj revenis post minuto kun la brakoj plenaj de aĵoj—kusenoj, lankovriloj, kamentapiŝoj, tabultukoj, telerokovriloj, kaj karbujoj. "Mi esperas ke vi bone kapablas pingli kaj ligi ŝnurojn?" Fingrumad komentis. "Ĉio ĉi devos suresti, iel."
Alico diris poste ke ŝi neniam antaŭe vidis tiom da ekscito pri io—kiel tiu duo okupegis sin—kaj kiom da aĵoj ili survestis—kaj kiom da problemoj ili kaŭzis kiam ŝi devis ligi ŝnurojn kaj butonumi—"Vere ili estos pli similaj al amasoj da malnovaj vestaĵoj ol al io alia, kiam ili estos pretaj!" ŝi diris al si, dum ŝi aranĝis kusenon ĉirkaŭ la kolon de Fingrumid, "por ke la kapo ne fortranĉiĝu," laŭ lia diro.