Карынфар не вярнулі.
14 чэрвеня 1986 году. З дому я захапіў з сабою сярод іншай літаратуры і кнігу Анатоля Сьмірнова. “Франц Савіч. З гісторыі беларуска-польскіх рэвалюцыйных сувязей 30-40-х гадоў ХІХ стагоддзя”. Яна была выдадзеная ў 1961 годзе тагачасным “Дзяржвыдам БССР” (цяпер выдавецтва “Беларусь”), калі там ужо працаваў я. Мне нават рэдактар кнігі Майсей Навумавіч Фельгін прэзентаваў “чыстыя лісты” яе, але ж, на жаль, ня поўны камплект.
Таму гэтую кнігу цяпер я вымушаны быў узяць праз Бібліятэку Дому кнігі ў Дзяржаўнай бібліятэцы БССР (Ба 71177). Аднак і яна аказалася “некамплектнай”: у ёй адсутнічаюць старонкі 151-162! Вельмі шкада, што разам з гэтымі старонкамі зьнікла сямнаццаць спасылак на крыніцы і каментары. Канец кнігі тут ужо ўключае толькі спасылкі-каментары 18-76 (стар. 163-171).
Карынфар не вярнулі!
17 чэрвеня 1986 году. Учора “ціхенька” пахавалі Станіслава Антонавіча Пілатовіча. У газетах літаральна нічога няма – ні афіцыйнага некралогу, ні некралогу ад “групы таварышаў”, ні нават паведамленьня аб яго сьмерці ў “Вячэрнім Менску” ці спачуваньня сваякам і блізкім, як гэта практыкуецца заўсёды ў адносінах да “ўсякага сьмертнага”. Праўда, пахавалі ўсё-такі на “Маскоўскіх” могілках, кажуць, недзе ўбаку.
Перад сьмерцю прытомнасьць да яго вярнулася. Убачыўшы вакол сябе белыя халаты, ён, як мог, даў зразумець, каб яго не ратавалі.
Вось так канчаецца зямная слава!..
Карынфар не вярнулі!
18 чэрвеня 1986 году. Сустрэча з Лёнем (Дранько-Майсюк – рэд.). Пакрыўдзіўся, што ня ведаў раней пра мой гэты бальнічны сезон. Я сказаў, што сьпецыяльна трымаю “у сакрэце” гэта, каб не турбаваць нікога. Гэтая думка выклікала ў яго пытаньне, ці ня буду віншаваць Васіля Быкава з днём нараджэньня.
– Ня буду, – адказваю. – Думаю, што гэта магло б кім-небудзь разглядацца як мая нясьціпласьць, навязьлівасьць.
– Тады ён павінен бы памятаць пра вашыя дні нараджэньня, – выпаліў мілы Лёня…
Я перавярнуў гэтую далікатную мне пласьцінку. Пагаварылі пра выдавецкія справы, уключна пра Лёнеў зборнік і сельгаспавіннасьць.
Над зборнікам трымціць усё яшчэ Вадзім (Спрынчан – рэд.). Пад прымусам Рыгора (Барадуліна – рэд.) ён, нарэшце, падпісаў яго ў набор. Але пабег да М.Кусянкова і там заявіў, што, калі не падпіша ён, тады трэба лічыць і яго, Вадзімаў, подпіс неправадзейным.
Што датычыцца сельгаспавіннасьці, дык яе афіцыйна, паводле прапановы А. Бутэвіча, увялі ў сацыялістычныя абавязацельствы. Адгэтуль вынікі кожнага супрацоўніка будуць падводзіць у залежнасьці з удзелам у сельгаспрацы.
Карынфар не вярнулі!
20 чэрвеня 1986 году. Сёньня выпісаўся “член калегіі” – як ён сябе бясконца велічае – Іван Фядосавіч Аўрамчык. Разьвітваючыся са мною, сказаў:
– Дзякуй за нашыя дыскусіі. Дазвольце мне запісаць ваш тэлефон і, калі ласка, запішыце і мой.
Я зрабіў і тое, і тое. Бог з ім! Хоць ён і надакучыў мне сваёй савецкасьцю, “крышталёвай” камуністычнасьцю, самахвальствам і абвінавачаньнем мяне ў адсутнасьці “яго” ідэйных якасьцяў.
Сёньня адбылася і больш значная падзея – нікому з хворых не далі сустак. Прытым не кампенсавалі яго нічым і карынфар не вярнулі.
Апроч спасылак на Чарнобыль, “запусьцілі” апраўданьне: “Няма грошай!”
21 чэрвеня 1986 году. Сёньня Ірынка скончыла універсітэт! Дыпломную працу абараніла бліскуча. Камісія прызнала, што ўнесла цікавы ўклад у дасьледаваньні творчасьці Уладзіміра Караткевіча. Адзначылі добрую, вобразную мову яе. Вырашана адначасна рэкамендаваць яе працу да друку. Пасьля ўсяго гэтага кіраўнік дыпломнай працы Тацьцяна Шамякіна сказала Ірынцы, што будзе рэкамендаваць яе ў асьпірантуру.
Абедзьве мае дачушкі пасьля гэтай хвалюючай урачыстасьці наведалі мяне ў бальніцы. А мама там дома рыхтуе з гэтай нагоды, як мы кажам, сьвята. Па тэлефоне я душэўна падзякаваў ёй за ўвагу да гэтай падзеі, і наогул за нашых дзяцей. Са сьлязой шчасьліваю ў голасе яна пераадрасавала гэтую падзяку мне. Сказала, што яна іх толькі нарадзіла, а выхаваў, аддаўшы ўсе свае якасьці ім, я. “Ты ж іх, апроч усяго, далучыў да беларушчыны, якая стала і іх лёсам”, – сказала мама. Вядома, мне прыемна чуць такія словы, але я ролю мамы ў выхаваньні нашых дзяцей лічу куды больш значнай, чым сваю. Маці – гэта далёка ня восьмы цуд сьвету ці нейкі там …наццаты цуд прыроды, а найгалоўнейшы твор, а значыць, і цуд прыроды. Бацька ідзе ўжо толькі за ім, за ёю…