Гэта – установа Міністэрства аховы здароўя СССР. На першы погляд, здаецца, ёсць чым заняцца таму інстытуту. Але ж не! Свае балючыя “медыцынскія праблемы” ён убачыў… у рэлігіі. Так-так, у рэлігіі.
Гэтымі днямі той маскоўскі “інстытут” разам з малюсенькім буклетам “Это надо знать о СПИДе” (Л-77688) распаўсюджвае спецыяльную насценную выстаўку “Религия вредит здоровью” (Л-77196)! Якое блюзнерства! Якая паралель!
Што ўяўляе сабою гэтая брудная мазня нейкага Тараса Кавальчука? Гэта шэсць выцягнутых вертыкальна кардонаў-шчытоў прыкладна 30х60 см. На кожным з іх наклеена лістоўка агіднага зместу. Зроблена нават спроба па-мастацку аформіць гэтае паскудства. Па-першае, усё “напісана” і “намалявана” нібыта ўсярэдзіне хрысціянскага храма. Гэтае падабенства прыдае закругленне лістовак зверху, накшталт скляпення.
Цэнтральнае месца першага шчыта займае блюзнерская выява мадонны з дзіцём. Гэта святы абраз, ікона. Ніжэй – чорная бутэлька з палоскаю-рэцэптам: “Святая вода”. Стаіць і шклянка. Гэта лекі хвораму дзіцяці, якое тут ляжыць пад коўдраю.
Тэкст – пад скляпеннем. Сярод іншага там можна прачытаць і такое:
“Молитвы изнуряют человека, а выполнение обрядов часто противоречит правилам гигиены и наносит вред здоровью”.
Калі тут абраз не надта вялікі, дык на 2-м кардоне ён ужо заняў асноўную яго плошчу – сантыметраў 30 у вышыню. Адзін рог абраза зацалованы. Яго і цяпер цалуе карыкатурнага выгляду жанчына з запаленаю свечкаю ў левай руцэ. Вядома, тэкст – пра распаўсюджванне праз рэлігійныя абрады інфекцыйных захворванняў, у т. л. і туберкулёзу.
Трэці шчыт – рэлігійныя фанатыкі. З тэксту даведваемся пра “дарогу да неўрозаў і іншых парушэнняў здароўя”.
Тэкст на чарговай лістоўцы папярэджвае, што “приобщение детей к религии и выполнению религиозных обрядов нарушает нормальное психическое и физическое развитие ребёнка”. А на малюнку – вялізны падсвечнік з запаленымі свечкамі і “жанчына” накшталт бабы-ягі моцна прыгінае да зямлі галаву хлопчыка-падлетка.
Многія рэлігійныя святы, чытаем на 5-м кардоне, суправаджаюцца масавым п’янствам, што вядзе да нешчаслівых выпадкаў і хваробаў. На малюнку – п’янае застолле, над гулякамі – ікона з лампадкай перад ёю.
Апошні брэх – супраць хрышчэння дзіцяці. Бо гэта, маўляў, выклікае і гнайнічковыя, і прастудныя захворванні. І малюнак адпавядае тэксту.
Усё гэта толькі што выйшла з друкарні “Чертановская” Масгарвыканкама. Сапраўды, бязбожнае гатуецца ў д’ябальскіх катлах!
14 лістапада 1987 году. Сёння надта многа трэба прачытаць перыёдыкі. Да звычайнай нормы дабаўляецца агромністы пераказ крамлёўскай калатнечы ў сувязі з выгнаннем адтуль і адусюль Барыса Ельцына.
Гэта сімптом трывожны, падобна на згортванне галоснасці і дэмакратыі. Значыць, няўпэўнена сябе адчувае там М. С. Гарбачоў. Раз дазволіў Лігачову з’есці аднаго з найвялікшых перабудоўчшыкаў.
Што толькі не вешаюць цяпер на Ельцына! Вось толькі маўчаць, што ён пазбавіў і пазбаўляе незаслужаных прывілеяў маскоўскую партыйна-савецкую вярхушку. Маўчаць таму, што гэта і з’явілася прычынаю навальніцы.
Хто на чарзе цяпер у Лігачова?
Нарэшце надрукавалі ў “ЛіМе” мой матэрыял пра Яна Чыквіна. Два месяцы трымалі! А надрукавалі як? Прыкладна палову, калі не больш, выкінулі, набралі найдрабнейшым шрыфтам.
У гэтай самай рубрыцы – “Нашы госці” – на паласе сапраўды красуецца другі матэрыял, пра госця з Афганістана, перакладчыка рускай літаратуры М. А. Данешвара. Матэрыялы аднатыпныя. Аднак перавага аддадзена не беларускаму творцы, што жыве за мяжою Беларусі, а таму, хто ў Афганістане прапагандуе літаратуру свайго акупанта. Палітыканы няшчасныя! Добра, што хоць надрукавалі Чыквінскія вершы, хоць і слепа, і цяжка знайсці іх, і цяжка чытаць…
У панядзелак трэба даслаць пару экземпляраў гэтай газеты ў Беласток!
Некалькі гадзінаў працавалі з выдатнай мастакоўскай тройцаю. Бясстрашныя, апантаныя хлопцы!
19 лістапада 1987 году. Сёння заказной бандэроллю паслаў Яну Чыквіну “ЛіМ” з маёй нататкаю пра яго і з чатырма ягонымі вершамі. Цікава, ці атрымае?
Можа, створыцца новая канфліктная сітуацыя, як з В. Жукроўскім? Дарэчы, сёння, будучы там на галоўпошце, я аформіў “Міжнародны росшук” майго заказнога ліста, што 9 кастрычніка г.г. пасылаў яму.
Гэта мне пакуль што каштавала ўжо 60 капеек паштовымі маркамі! Пачакаем, што будзе далей.
Дарэчы, за бандэроль Яну заплаціў 1 р. 70 к. Во, колькі каштуе перасылка ў Польшчу 10-капейкавай газеты! Праўда, паслаў я яму паўтары газеты: адну цэлую і знешніх “разваротаў” два – стар. 1 – 16 і, адпаведна, 2 – 15. Значыць, на 15 капеек, а заплаціў аж 170 капеек! А Толя Сідарэвіч казаў, што навёў быццам бы ў іх там парадак, прымусіў іх знайсці “закон”, згодна з якім перасылка перыёдыкі каштуе значна танней. Званіў да Толі, каб высветліць сітуацыю, але нешта не адказвае.