Гэта між іншым таксама від савецкай цэнзуры. На дзяржаўным прадпрыемстве ня выканаюць непажаданую партыі форму, скажам, у выглядзе адвечнага нашага крыжа. Тут і ня возьмуцца высякаць на камені, ці адліваць у метале словы рэлігійнай малітвы ці іншыя непажаданыя партыі тэксты. Мне гэта пацьвердзілі і ў акне заказаў, і ў цэху.
У выпадку, калі б нехта вёз самастойна помнік на могілкі, яго туды проста ня пусьцяць: вароты адчыніць вартаўнік, толькі памацаўшы дакумент-дазвол.
Бунт на могілках!.. Арыгінальная зьява! Але да яе тут ніколі ня дойдзе таму, што за доўгія кашмарныя дзесяцігоддзі народ ужо прывык бясспрэчна выконваць усе казённыя патрабаваньні. Забаранілі ставіць на магіле крыж – абыдземся без крыжа. Забаранілі зьмяшчаць рэлігійную эпітафію на помнік – абыдземся без яе. Забаранілі хаваць нябожчыка паводле рэлігійных прадпісаньняў – абыдземся бяз іх.
І аднак Дубянецкія ўсё яшчэ бунтуюць. Ня так даўно мы, напрыклад, пахавалі майго брата Рыгора – паводле самых высокіх патрабаваньняў нашай рэлігіі. Рэлігіі, свабоднай ад камуністычнага прыгнёту. Усе рэлігіі даўно ўжо прыстасаваліся да савецкіх законаў, выконваючы якія, яны ўжо не суправаджаюць сваіх “пачыўшых у Бозе чад” аж да магілы. Мы ж правялі працэсію з харугвамі, са сьвечкамі і з рэлігійнымі сьпевамі аж да могілак. Нябожчыка несьлі на плячах з дому ў царкву і з царквы на могілкі!
Перш, чым наладзіць такое пахаваньне, да мяне зьвярнуліся адказныя за яго сваякі з пытаньнем, ці можна так зрабіць і ці не пашкодзіць гэта маёй кар’еры. Вельмі высакародна з іх боку! Яны ж маглі б мяне проста паставіць перад фактам. Тут я сустрэўся з высакародствам, так сказаць, масавым: у вышэйшыя інстанцыі не паступіў данос ні на мяне, ні на маіх брата Станіслава (у той час працаваў у Брэсцкім абкаме КПБ) і сястру Веру (была выкладчыцай тэхнікуму ў Гомелі) наконт гэтага пахаваньня. А столькі ж сьведкаў было там!
Я ганаруся сваімі землякамі і спачуваю шчыра ўсім Лазіцкім1... Адначасова лічу няшчаснымі дюдзьмі тых, хто ня можа ўжо зьведаці ні радасьці Дубянецкіх ад перамогаў над Люцыферам, ні засмучэньня і прыкрасьці Лазіцкіх ад панесенага часовага паражэньня ў гераічнай схватцы з сіламі зла. Сапраўды вартыя жалю гэтыя няшчасныя, бо яны страцілі сваю волю, забыліся пра законы Продкаў, а жывуць паводле законаў сатанінскіх, самі ня ведаючы пра сваю бяду. Гэта манкурты, пазбаўленыя спадчыннай памяці!
Кажуць, што вярнуць манкурта ў яго ранейшы стан нельга. А хто ведае ці нельга? Я ўсяляк імкнуся гэта зрабіць і заахвочваю да гэтага іншых. Цяпер выдатны плён гэтай дзейнасьці шырока вядомы ня толькі на Беларусі.
Літоўскія пісьменьнікі і выдаўцы, напрыклад, здабытае мной у такой зацятай барацьбе называюць беларускім рэнесансам, эфектам Дубянецкага. У час самай зацятай маёй барацьбы з цэнзураю адзін з шэфаў аддзелу прапаганды і агітацыі ЦК КПСС з сарказмам сказаў: “Ещё выискался один Твардовский!..”
Незалежна ад гэтага параўнаньня, кінутуга ў вузкім коле, украінцы нядаўна яшчэ праводзілі аналагічную паралель. У шчырай гаворцы з беларускімі пісьменьнікамі ў Менску адзін з іх горача і з зайздрасьцю сказаў: “Дык у вас жа не украінскае выдавецтва, а “Новый мир” перыяду Твардоўскага, вам лягчэй!”
А што сказалі энтузіясту з падмаскоўнага Загорску, калі ён паказваў у маскоўскіх выдавецтвах свой рукапісны фаліянт “Владимир Высоцкий”? Параілі зьезьдзіць у Менск і зьвярнуцца там да дырэктара выдавецтва “Мастацкая літаратура”!
Ёсьць яшчэ нямала падобных выказваньняў. Сярод іх шмат і пісьмовых. Узрост апошняга з іх – менш за тыдзень: на кнізе “Родныя дзеці. Раман у вершах”, якая толькі што выпушчаная ў сьвет. Дорачы мне гэтае выданьне, аўтар яго Ніл Гілевіч, напісаў на тытульнай старонцы наступнае: “Міхасю Фёдаравічу Дубянецкаму – таленавітаму нашчадку вялікіх беларускіх першадрукароў, мужнаму і самаахвярнаму ў змаганьні за гонар і славу роднай кнігі, – са шчырай павагай Ніл Гілевіч. 28.6.85”.
Калі глядзець на ўсю гэтую справу сур’ёзна, дык радасьці вялікай ад такіх ацэнак не павінна быць. Прыемна, канешне, што праца не прападае марна, што яе бачаць, адчуваюць. Але ж вельмі балюча і прыкра, што кожны дзень трэба несьці гэтую “варту мужнасьці”, “самаахвярна змагацца за родную кнігу”. Куды прыемней было б проста цешыцца такімі кнігамі і пісаць сваё… А зрэшты, хоць абараняй кнігу, напісаную некім, хоць пішы сваю сумленную кнігу, усё роўна будзеш круціцца паміж турмой і лагерам…
8 ліпеня 1985 году. У планах беларускіх выдавецтваў ніколі не бракавала кніг пра вайну, вядома, пра “Вялікую Айчынную вайну”. Але ў частыя юбілейныя гады гэтая тэматыка паводле жорсткіх указаньняў “інстанцыяў” забівае ўсё астатняе.