Добра, напрыклад, помняцца ўсім крыху старэйшым грамадзянам заахвочвальныя словы да выпівак, сказаныя і шырока рэкламаваныя ў свой час то адным, то другім савецкім правадыром. Мы помнім тосты-запаведзі, тосты-эталоны вылюдка Сталіна “за вялікі рускі народ” і іншыя. Мы помнім пахвалу п’янству, выказаную крамлёўскім доўгажыхаром Мікаянам, што круціўся там доўгія “дзесяцігоддзі” “ад Ільіча да Ільіча”. Ён прама заклікаў піць, савецкія людзі цяпер жывуць заможна, дык чаму ж і ня выпіць?..
У такім жа духу і стылі выказваліся і іншыя найвялікшыя, вялікія, сярэднія і меншыя бонзы і бонзачкі. Шмат хто з іх, як, скажам, Мікіта Хрушчоў, Леанід Брэжнеў ня раз дэманстравалі сваё майстэрства піць. Пілі і п’юць улады на сцэне, на экране, у рамане. І “савецкі народ” запіў ледзь не пагалоўна. Паводле вымушанага панічнага прызнаньня дзеячаў прапаганды, ён перапіў ужо царскую Расію ў 30 разоў. Нядаўна ў цэнтральны друк трапіла статыстыка, у якой супаставілі ў гэтых адносінах апошнія царскія гады з 1980-мі гадамі, гэта значыць, з нашымі днямі. Дык вось высьвятляецца, што пляшкі дзяржаўнага алкаголю тады, пры капіталізме, дастаткова было сярэднестатыстычнаму “расіяніну” на цэлыя 83 дні. А цяпер? А цяпер “савецкаму чалавеку” не хапае яе і на тры дні!!! Гэта дзяржаўнага алкаголю! А “савецкі ж чалавек” у агромістых колькасьцях вырабляе яшчэ самагонку і іншыя алкагольныя напоі…
Бяду заўважылі даўно. Але ж гэтая ўсенародная бяда дапамагала камуністам будаваць сацыялізм. Знайдзіце ў сьвеце краіну, у якой бюджэт на палову складаўся б са сродкаў, выпампаваных у насельніцтва… за яго спойваньне. Такая дзяржава ёсьць – гэта Саюз Савецкіх Сацыялістычных Рэспублік. Яго казна дагэтуль залежыць ад колькасьці прададзенага алкаголю. Знайдзіце ў Расіі (ды і ня толькі) такога кіраўніка сельскага раёну, які б не прасіў умольна “вобласьць” “тэрмінова прыслаць хоць вагон гарэлкі, я то няма чым плаціць зарплату рабочым і служачым”. Такіх ня знойдзеце!
І ўсё-такі перыядычна абвяшчаюцца кампаніі “барацьбы супраць п’янства”. Абвяшчаюцца, каб паказаць, быццам бы “партыя і ўрад” змагаюцца супраць гэтага зла, а на самай справе, каб напоўніць апусьцелую казну за кошт чарговага неймавернага павышэньня цэнаў на гарэлку. Ні разу пасьля сваіх гучных пастановаў “партыя і ўрад” не скарачалі выпуск гарэлкі, не зачынялі бровары? Незалежна ад гэтых пастановаў, а можа, згодна з імі, Дзяржплан і Мінфін няспынна павялічваюць вытворчую праграму сьпіртавой прамысловасьці. Час ад часу зьяўляюцца ўсё новыя і новыя “гатункі” архідрэнных гарэлак і вінаў, з кепска ачышчаных пладоў, з рознымі падазронымі дамешкамі. Так СССР стаў радзімаю такой сусьветна вядомай атруты, як “чарніла”, якое якраз найбольш забівае і калечыць людзей і іх патомства.
І кожны раз “высакародныя” кампаніі захлынаюцца прагнасьцю “партыі і ўраду” да лёгкіх народных грошай.
Пачатак цяперашняй, гарбачоўскай, кампаніі дае падставы меркаваць, што і яна захлынецца. Захлынецца “перагібамі” – непазьбежнымі спадарожнікамі ўсіх партыйных шырокіх кампаніяў. І гэтыя перагібы ў мільярдны раз сьведчаць пра якасьць і нават варожасьць партыйна-савецкіх функцыянераў да “свайго” народу. Прыклады? Калі ласка. Тых, гістарычных, “перагібаў” чапаць ня будзем. Яны вядомыя ўсяму сьвету. Гэта “перагібы” перыядаў рэвалюцыі, чырвонага тэрору, ваеннага камунізму, калектывізацыі, перыяду т. зв. “парушэньняў сацзаконнасьці” ці масавых дэпартацыяў і расстрэлаў мільёнаў людзей. Не зьлічыць і драбнейшых “перагібаў” – такіх, як разбурэньне бажніцаў, багахульства і іконаборства. Поўна было і ёсьць “бязьвінных”перагібаў”, што спадарожнічаюць патрэбным і непатрэбным кампаніям, як асушэньне балотаў, абвадненьне засушлівых зямель, лесаахоўныя палосы, разбурэньне “бесперсьпектыўных” вёсак і г. д.
А вось нью-перагібы “антыалкагольныя”.
Мае знаёмыя 1 чэрвеня жэняць сына. Месяц прыкладна назад яны аформілі заказ у нейкім харчблоку на вясельны банкет. Цяпер ім аб’явілі, што застольле “можа быць толькі безалкагольнае”. Вядома, што нармальныя людзі адразу адмовіліся ад такой “паслугі”. Але ж абурэньне бездапаможнае. Як можна так па-сьвінску ставіцца да людзей? Цяпер жа яны не пасьпеюць наладзіць вясельле ў сябе дома. Даўно ўжо гасьцям парассылалі запрашэньні, значыць, і перанесьці на іншы дзень цяпер ужо позна.
У Менску, дарэчы, 1 чэрвеня будзе расьпісвацца ў загсах 150 пар. Гэта 150 вясельляў. Большасьць з іх апынулася, як і мае знаёмыя, у такім становішчы. А на колькі яшчэ дзён наперад былі аформленыя вясельлі? Думаю, увесь чэрвень расьпісаны: 30х150=4500 вясельляў. Ну, скінем 1000, бо ў рабочыя дні, як правіла, праходзіць праз загсы менш гэтых цырымоніяў. Застаецца 3500. Кожнае вясельле ў сярэднім гэта 50 чалавек. 3500х50=175 000. Во, арганізатары вясельляў павінны тэрмінова шукаць спосабы прытуліць столькі “савецкіх людзей”! А вазьміце ў маштабах усёй “савецкай” краіны. А вазьміце ня толькі вясельлі, а таксама замоўленыя і “раскіданыя” банкеты з іншай нагоды, скажам, юбілейныя. Але ўсё гэта мала турбуе старанных выканаўцаў “волі партыі”. Што ім той самы “просты савецкі чалавек”!