Выдавецтва “ Мастацкая літаратура” неяк выкручваецца з-пад гэтай агульнай лініі. Нават на 1985 год – юбілейны год Перамогі над фашызмам, да якога так доўга рыхтуецца “ўся краіна”, мы ўключылі ў свой план толькі адзінаццаць назваў, або 5,8 адсотку яго агульнага складу. А яшчэ кажуць, што беларускія пісьменьнікі толькі пра вайну пішуць! Пісаць дык пішуць многія, думаючы, што гэта самая пажаданая тэма для выданьня. Аднак я паставіў перад рэдакцыямі задачу не ператвараць выдавецтва ў філіял маскоўскага “Воениздата”. На падставе гэтага ўказаньня рэдакцыі “дазіруюць” такія выданьні, шмат і “ваенных” твораў прытрымліваюць, асабліва графаманскія.
Цікавая структура гэтых адзінаццаці выданьняў, паводле спосабу іх паступленьня ў выдавецтва. Тут і кнігі, што перайшлі з мінулага году, і тыя, якія паступілі да нас “самацёкам”, і ўціснутыя ў наш план “дырэктывамі” кіруючых органаў. Ёсьць таксама некалькі кніг, якія уключыла само выдавецтва, зыходзячы са сваёй персьпектыўнай праграмы.
Пасьля выдатнага помніка цярпеньням чалавечым, якім зьяўляецца падрыхтаваная да выданьня на беларускай мове “Блакадная кніга” Алеся Адамовіча і Данііла Граніна, заслугоўваюць увагі якраз гэтыя, апошнія выданьні. Іх нельга лічыць кан’юнктурнымі. Незалежна ад юбілеяў, яны маюць сваё, самастойнае гісторыка-літаратурнае значэньне. Вось зборнік вершаў “Крывёю сэрца” – з творамі беларускіх паэтаў, якія загінулі на вайне. Гэтыя паэты амаль не вядомыя шырокаму чытачу. Кніга хоць часткова запоўніць гэты прагал.
Найбольш арыгінальным творцам з загінуўшых пісьменьнікаў быў Мікола Сурначоў. Выдавецтва ўпершыню сабрала амаль усю яго творчую спадчыну і публікуе яе ў асобным зборніку пад назваю “Акопная песьня”.
“Кананічным”, напэўна, стане сярод шырокіх чытальніцкіх колаў складзены галоўным рэдактарам выдавецтва Серафімам Андраюком зборнік “Апавяданьні пра Вялікую Айчынную”. Цікавы лёс гэтай кнігі сарака твораў трыццаці пяці аўтараў. Гэта сапраўды найбольш значныя беларускія апавяданьні пра тую вайну. У гэтую анталогія мы знайшлі магчымым уключыць толькі пяць апавяданьняў, якія былі напісаныя ў час самой вайны. Астатнія апавяданьні – пасьляваеннага перыяду. Значная частка з іх належыць маладым аўтарам, якія вайну ведаюць толькі па кнігах і кінафільмах. Твораў пятнаццаць было напісана сьпецыяльна для гэтай кнігі. Вось з гэтымі апошнімі давялося асабліва папацець цэнзарам. Ледзь-ледзь далі дазвол на выпуск кнігі. Толькі пасьля ўмяшаньня шэфа. Пепяляеў паставіў нарэшце сваё кляймо АТ 07534 на падпісную карэктуру. “Шчасьлівы” чытач атрымае анталогію з пакалечанымі апавяданьнямі “У баку ад дарогі” Івана Чыгрынава, “Кульбы” Янкі Сіпакова, “Эфка” Івана Пташнікава і іншымі. Цэнзар прымусіў і укладальніка С. Андраюка выправіць “памылковыя выказваньні” ў ягонай прадмове “Памяць і боль”.
Што ж напалохала адданага служку рэжыму Пепяляева ў нашых кнігах? А напалохалі згадкі беларускіх пісьменьнікаў пра гуманных немцаў, якія часам трапляліся сярод гітлераўцаў. Напалохаў таксама паказ у асобных творах жорскасьці некаторых “савецкіх людзей” у час вайны. Кульгавы Пепяляеў бегаў па галоўліту, пагражаючы сваёй кульбаю пісьменьніку Янку Сіпакову за ягонае апавяданьне “Кульбы” “з добрым Гансам”, якое выдавецтва “прымеркавала да 40-годдзя перамогі (!)”.
– А Чыгрынаў… – сакратар Саюза пісьменьнікаў! – лямантаваў ветэран партыйнага фронту Пепяляеў. – Што ён нясе “слаўнаму 40-годдзю”. Апавяданьне “У баку ад дарогі”, дзе палітрук кідае цяжкапараненага камандзіра і нават кладзе яму зьверху пісталет у расшпіленай кабуры?!! Сапраўды ў баку ад нашай дарогі стаяць Чыгрынавы і выдаўцы!..
– І Пташнікаў харош! – бунтуе цэнзар. – Якімі ён паказаў нашых дзяцей? Жорсткімі, ваяўнічымі!..
Сёньня я ўжо трымаў у руках некаторыя з пералічаных тут кніг. Пагартаў і гэты “ваенны” зборнік. Таму і жыву цяпер гэтымі праблемамі. І пасьля цэнзара сёе-тое засталося чытачу на роздум… Ганаруся, што “ў рамках” “генеральнай лініі партыі” я з вялікімі цяжкасьцямі, але ж пасьлядоўна праводжу лінію, патрэбную майму народу, яго сапраўднай культуры; ганаруся, што прывучыў да гэтага таксама шматлікі атрад выдаўцоў і аўтараў.
10 ліпеня 1985 году. Нешта апошнімі днямі мне “шанцуе” на Пепяляева. То мне падрабязна перадаюць пра яго зьдзекі над літаратурай, то я занатоўваю некаторыя фрагменты з нашых “узаемаадносінаў”, то сустракаю яго асабіста. Гэта было сёньня, на вуліцы Карла Маркса. Мы з кінарэжысёрам А.Гутковічам ішлі з лячэбнай гімнастыкі, а ён бег “паглядзець на Гарбачова”, які вось-вось павінен прыехаць у Менск і пад’ехаць быццам бы сюды, як яму “ сказалі таварышы з ЦК”. Ён сьмела падышоў да нас, пастаяў побач хвілінку, слухаючы нашую размову, потым бесцырымонна сказаў: