Усяго ў кнізе дзесяць алегарычны гравюраў. Апроч гэтых шасьці, яшчэ чатыры: дзьве перад першым разьдзелам (стар. 4 і 5) і дзьве – у канцы кнігі, пасьля апошняга верша (“Землятрус”), перад “Зьместам” зборніка (стар. 186 і 187).
Мастак дамогся дазволу на “марнатраўства”. Так, на першай старонцы кнігі ён даў у тры радкі ў рамачцы толькі назву выдавецтва, месца і год выданьня. Другая і трэцяя старонкі ўтвараюць “распашны” тытул. Але ж ён даволі сьціплы (сьціпла-велічны!) і складаецца толькі з пяці набраных з вялікіх літараў словаў і той самай “нібы кветкі”: “Уладзімір Караткевіч Мая Іліяда * Вершы”. Імя і прозьвішча на адной старонцы, астатняе – на другой, “нібы кветка” – перад апошнім словам.
Перад першай графічнай “парай” і першым шмуцтытулам у якасьці эпіграфа да ўсёй кнігі выдрукаваны курсівам верш “Беларуская песьня” (стар. 6-7).
Усяго ў кнізе 109 твораў (192 старонкі), з іх нямала з прысьвячэньнямі: “Здратаваныя магілы” – Петрасу антэасу (12-13), “Слова беларускай бярозы” – Міхасю рудкоўскаму (31), “І сніў Адам…” – Н. Н. (34-35), “Апошняя песьня Дантэ” – арлену Кашкурэвічу (36-39), “Калі паміраюць…” – Вячаславу зайцаву (59-60), “Карадаг” – Л. А. Панамарэнка (89-90), “Бахайская чарапаха” – Янку Брылю (99-100), “Дрэва на Чатырдагу” – Васілю Быкаву (104), “Таўры” – В. Б. В-ч (128-129), ***Міхасю стральцову (154), ***Уладзіміру Лучуку (155), “Чурлёніс” – В. І. Бараўскене (156-157), “Белавежскі алень” – Ул. і З. Калесьнікам, “Каложа” – Дануце Бічэль (166-167), “Багдановічу” (168-169), “Маленьне аб чашы” – М. Прашковічу (175-176), ***Міколу Грынчыку (177-178), “Нявесьце Каліноўскага” (179).
Рэдагаваў кнігу Хведар Жычка! Мастацкім рэдактарам быў М. Шырокаў, тэхнічным – З. Сень, карэктарам – А. Сачкова, цэнзарам – АТ 05929. Тыраж 3000 экз. Ум.-друк. арк. 8. 4, ул.-выд. арк 5, 75. Заказ 1499. Цана 85 кап. Кніга надрукавана на Паліграфкамбінаце імя Я. Коласа. (здадзена была ў набор 20/І-1969 г. Падпісана да друку 27/ІІІ-1969 г.). 192 старонкі.
У экземпляры, які быў у руках аўтара на старонцы 92 (верш “Дняпро і Ака. Ён і яна”, радок шосты зьверху) аўтар слова “сонцаў” выправіў на “соснаў” (“…Над ім – курганы, зьмеі соснаў – кронамі ўніз.”); на 100-ай старонцы ў вершы “Бахайская чарапаха” паміж 6 і 7 радкамі зьнізу пастаўлены знак устаўкі. Аўтар зьбіраўся ўставіць сюды дадаткова новы тэкст. Можна здагадацца, які прыкладна быў бы гэты тэкст. Прачытаем папярэднюю страфу перад той “устаўкай”, якую не пасьпеў Аўтар падрыхтаваць: “Я ляжу тут, каб людзі // Памяталі аб ханах пахмурых, // Аб бязьлітасных войнах, // што зьнішчылі родны мой край”. Шкада, што гэтай устаўкі няма!!!
26 лютага 1986 году. Сяджу за пісьмовым сталом – рыхтую неабходныя паперы на вымушаную датэрміновую пенсію. Значыць, у штаце ніякіх установаў, прадпрыемстваў і арганізацыяў мне ўжо нельга будзе працаваць. Спрытна вызваліліся ад мяне. Ну, нічога, у сваёй кватэры, думаю, будзе стварацца мною матэрыял не ніжэйшай якасьці, чымся “на службе”. І да гэтуль усё, што я рабіў у асноўным было накіравана на вызваленьне беларускай літаратуры ад тысячагадовай гідры, імя якой цэнзура, а беларускага народу – ад паўсядзённага прыгнёту. А ён страшэнны, бывае грубы, цяжкі, які адразу адрозьніш, убачыш. А бывае каварны, тонкі, хітры, разьлічаны на пазьнейшы эфект, так сказаць, пралангіраваннага дзеяньня. Бадай, апошні характэрны найбольш для савецкай формы таталітарызму, таму і найбольш небясьпечны.
Усюды чытаеш і чуеш пра ўслаўленьне народу ў цэлым і асобных яго групаў, пра ўслаўленьне іх працы, пра яе вынікі, якія вось толькі цяпер Міхаіл Гарбачоў у палітычным дакладзе XXVII зьезду КПСС рэзка крытыкуе. І народ спакойны: сонмы пісак і прапагандыстаў зноў пачнуць на ўсе лады хваліць “сьмеласьць” ЦК, які, зараз не баіцца ўскрываць язвы грамадства, значыць, знойдзе спосаб мабілізаваць народ на іх прадухіленьне.
Гарбачоў глядзіцца са зьездаўскай трыбуны выдатна – куды лепш за сваіх зусім нямоглых і маразматычных трох папярэднікаў.
4 красавіка 1986 году. Сёньня С. Я. Паўлаў разам з М. І. дзяльцом прадстаўляюць “майму” калектыву іх новага дырэктара, “бацьку”, як казалі часта Рыгор Барадулін і Генадзь Шупенька, – Анатоля Бутэвіча.
Значыць, сёньня і для мяне незвычайны дзень. У маё крэсла, за мой неспакойны стол садзіцца новы чалавек. Выбіраючы кандыдата туды сярод добрага тузіна “вылучэнцаў” і нават “самавылучэнцаў”, гэты самы Паўлаў сказаў: “Пісьменьнікаў там хапае. Пашлём партыйца”.