Яна без жартаў спалохалася. Падхапілася і пачала мяне падымаць.
- Што здарылася, Валянцін?!
- Адпусціце ў горы.
- Калі?
- Заўтра.
- А "круглы стол"?
- Лічы гатовы.
Так я апошні раз выправіўся ў горы. Вандроўка была просценькай, усяго другой катэгорыі складанасці. Але я, патрапіўшы ў рэдактары, ужо некалькі год пакідаў пісьмовы стол адно дзеля ложка. Таму ўсе цягліцы абмяклі данельга. Гэта мне і далося ў знакі. Рэч у тым, што хаця хлопцы яшчэ не мелі досведу сур’ёзных вандровак, аднак фізічна былі моцна натрэніраваныя. Да таго ж перад "зубрам" беларускага спартовага турызму ім увесь час хацелася выхваляцца. І калі трохі захуткая для мяне хада па тундры не стварала асаблівых праблемаў, то пры пад’ёме на гару Барзова я хапануў сур’ёзную прыгоду.
Гара Барзова - гэта проста гурба камянёў вышынёй з кіламетр, невядома кім і дзеля чаго ўпаасобку насыпаная сярод трохі пагорыстай тундры. Пад’ём на яе не патрабуе асаблівай тэхнікі і, тым болей, начыння: ні вяровак, ні крукоў, ні чаго там яшчэ - акрамя моцных ног, каб скакаць з каменя на камень.
І хлопцы паскакалі.
Калі я пачаў адчуваць, што для мяне такі тэмп - гэта занадта, то мог сцішыць моладзь і нават запыніць яе на колькі хвілінаў дзеля адпачынку. Але ж я для іх быў "зубрам". Гэта дзеля мяне яны гналі свае ногі ўсё хутчэй і вышэй.
Я ўпінаўся з апошняй моцы. А пад самай вяршыняй мне падалося, што сэрца спынілася, бо вочы засціла чорная невідаль. Апошнія метры адолеў, кажучы сучаснай простамовай, "на аўтамаце".
Добра, што нам не было куды спяшацца і мы адпачывалі на вяршыне, пакуль не замёрзлі. Пакрысе я збольшага акрыяў і, асцярожна спусціўшыся, распавёў сябру (кіраўніку), што са мной здарылася. Ён максімальна аблегчыў мой заплечнік, і да Хальмер-Ю я адтаптаў маршрут без асаблівых прыгодаў. А вось у Варкуце, скуль мы цягніком вярталіся да Мінску, чорт падштурхнуў мяне бегчы наўздагон тралейбусу. Толькі тралейбус я не дагнаў, бо тут жа зваліўся на асфальт. Потым у горадзе гады два не адважваўся нават з пільнай патрэбы падбегчы, хіба адно цішком, чуйна пільнуючы сэрца. Таму далей пра горы і мовы не магло быць...
Так скончыўся мой працяглы і прыўкрасны раман з гарамі, што доўжыўся больш як два дзесяцігоддзі. Дык чаму пра яго нічога няма ў маіх расповедах, калі ён быў такі прыўкрасны?
Няма і не будзе. Бо маё мілаванне з гарамі - гэта прыватныя эмоцыя і чын. І яны не маюць нічога агульнага з будоўляй Вавілонскай вежы, якая і паклікала мае ўспаміны.
Дарэчы, забыўшыся на сваё параненае сэрца, першае, што я зрабіў на мінскім вакзале, гэта набыў "Культуру" і перачытаў радок за радком усе прамовы з круглага стала "Нацыянальная філасофія: вектары кірунку". І толькі запэўніўшыся, што ўсё як мае быць, паехаў да хаты.
***
Праект літаратурна-філасофскага сшытка ў тыднёвіку "Культура" мне бачыцца настолькі важным (і не толькі дзеля мяне асабіста), што было б непапраўна абысціся адно згадкамі пра нараджэнне ды хаўтуры.
"ЗНО" і блізу не мела таго сацыяльна-палітычнага ды культурнага значэння, як, скажам, "Наша Ніва". Але інтэлектуальна і, у пэўным сэнсе, літаратурна яму не было інавацыйнай раўні. Тут упершыню агучылі сябе фрэйдызм, постмадэрн, постструктуралізм і шэраг іншых "ізмаў". Тут заманіфеставаў сябе (і застаўся сярод гаспадароў) блізкі да постмадэрну літаратурны рух "Бум-Бам-Літ", тут знайшло сабе прытулак "Таварыства Вольных Літаратараў", не кажучы пра дзясяткі і дзясяткі безумоўна таленавітых філосафаў, празаікаў, паэтаў...
Асобнай гаворкі патрабавала б перакладніцкая майстроўня сшытка. Мы не адмовіліся ад перакладаў сусветнай філасофскай класікі (Платон, Ратэрдамскі, Шапенгаўэр, Кіркегар, Ніцшэ, Шпенглер, Вебер...). І ўсё ж такі нам бліжэй былі тыя, хто быў бліжэй да нас ці ўвогуле яшчэ жыў у статусе класікаў (Ясперс, Гайдэгер, Леві-Строс, Артэга-і-Гасэт, Арто, Фуко, Дэрыда, Дэлёз, Дэбрэй, Мукс, Калакоўскі...)
На жаль, пакуль я не бачу магчымасці непасрэдна запыняцца ні на арыгінальнай, ні на перакладной літаратуры. Але адшкадую трохі месца, каб згадаць некалькі значных інтэлектуальных падзей і колькі маладых аўтараў, што прагаварыліся на старонках сшытка.
***
Пяты выпуск "ЗНО" быў цалкам прысвечаны Постмадэрну. Пра яго тады ў нас мала хто ведаў, а калі хто недзе такое і чуў, дык маўчаў пра тое, як пра жахлівы сон. Таму цалкам натуральна, што я распачаў нумар з расповеду пра гэты вялікі стыль, які пераможна гойсаў тады па ўсёй зямной кулі. Казалася ў маім тэксце прыкладна наступнае.
Першы постмадэрновы акт адбыўся тады, калі Бог вырашыў распушыць адну мову на мноства і «дэканструяваць» Вавілонскую вежу. Таму Жак Дэрыда звяртае нашу ўвагу на «Апакаліпсіс» як на мадэль постмадэрнай свядомасці («Пра нядаўна ўзніклыя апакаліптычныя матывы свядомасці»).