Завершыць гэты фрагмент хацеў бы вяртаннем да ягонага пачатку, каб шчыра запытацца ў самога сябе: а насамрэч ці была (ёсць) у мяне хоць якая роля ў гэтай гісторыі з Бум-Бам-Літам, акрамя міфапаэтычнага «хроснага бацькі»? Бадай што была (ёсць). Гэта роля адваката Бум-Бам-Літа. І хаця публічна мне не надта часта даводзілася выступаць у ягоную абарону, але ў такім азначэнні найболей праўды...
На гэтым я пакідаю Бум-Бам-Літ. Пакідаю ў пару яго росквіту. Наперадзе яшчэ о-го-го колькі ўсяго. І славутага, і прыкрага. Можа, яшчэ некалі будзе ў мяне раздзел "Бум-Бам-Літ у працяг", а, можа, і не. Бо залішне шмат чаго просіцца быць згаданым. Нават не ведаю, за што хапацца? Час быў такі - навальнічны. Як з рога ўсё сыпалася адразу, і ўсё падавалася не проста значным - фантастычным...
Даробак-4
Чым болей улягаю ў працу, тым больш востра адчуваю, што ў мяне не стане ні моцы, ні часу, а мо і жадання, каб напоўніцу ахапіць і разгорнута запрэзентаваць усе інтэлектуальныя праекты таго пасіянарнага часу. Тым болей у той запаволенай стылістыцы і ў тых ёмістых фарматах, што вызначыў дзеля расповеду пра вялікія наратывы, у якіх сам браў чынны ўдзел. А без напаміну пра агульны кантэкст, у які былі ўпісаныя і "Культура" ("ЗНО"), і "Наша Ніва", і "Крыніца", і "Беларускі калегіюм" будуць выглядаць моцна фанабэрыстымі і з гэтага не зусім праўдзівымі. Таму паспрабую хаця б намінатыўна апазнаць бальшыню з таго мноства, якое тады раптам забуяла на закарэлых раней палетках айчыннай культуры.
Адным з першых праектаў у гэтым пераліку мусібыць названы Скарынаўскі цэнтр, які адасобіўся з амаль цалкам зрусіфікаванай Акадэміі навук Рэспублікі Беларусь, каб сабраць і задзіночыць раскіданых паасобку нацыянальна заангажаваных інтэлектуалаў дзеля супольнай працы (кіраўнік Адам Мальдзіс).
Менавіта ў дзейнасці Скарынаўскага цэнтра напрыканцы васьмідзясятых гадоў акрэсліўся базавы корпус персаналіяў (Уладзімір Конан, Алесь Анціпенка, Ігар Бабкоў, Алег Бембель, Мікола Матрунчык, Віталь Зайка, Захар Шыбека, Алесь Жлутка, Галіна Дубянецкая і іншыя), з якімі я схільны звязваць тое, што можна было б назваць першай хваляй беларускага інтэлектуалізму, якая выявілася ў формах філасофіі і культуралогіі. Гэты, знешне як быццам фармальны, крок насамрэч аказаўся надзвычай істотным, бо сабраны пад адным дахам ладны хаўрус таленавітых асобаў увідавочніў і для іх саміх, і для ўсяго грамадства немалы патэнцыял ужо ўласна беларускага мыслярства.
А калі пераходзіць ужо непасрэдна да новых выданняў, то паперадзе ўсіх згадаю часопіс "Унія" (1990 г.). Рэлігійны паводле ідэі ды зместу, гэты першы незалежны беларускі часопіс перадусім выяўляў прагу актуалізацыі сучаснага беларускага мыслення. (Дарэчы, у яго стваральнікаў досыць цікавыя лёсы. Галоўны ініцыятар выдання Ірына Дубянецкая і яе найбліжэйшая хаўрусніца Караліна Мацкевіч потым абароняць доктарскія дысертацыі па тэалогіі: першая ў Лёване (Бельгія), другая - у Парыжы. А яшчэ адзін чалец гэтага хаўрусу, вядомы паэт і культуролаг Алег Бембель стане манахам славутага на Беларусі Жыровіцкага манастыра.)
Наступнымі па часе былі "Наша Ніва" і "Культура" (1991 г.), але пра іх ужо казалася.
Адметнай падзеяй у працэсе разгортвання інтэлектуальнага дыскурса сталася з’яўленне суполкі "Крыўе" і выпуск "крывамі" некалькіх альманахаў ("Vieda", "Крыўе"). Інтэлектуальным лідэрам "крываў" быў Сяргей Санька, філосаф з крытычным ладам мыслення, што адбівалася і на падборы тэкстаў для альманахаў, і на выбары тэмаў канферэнцыяў, якія ладзіліся гэтай суполкай.
Для той першапачатковай пары інтэлектуальнага чыну вельмі карыснай і заўважнай была дзейнасць штотыднёвіка "Літаратура і мастацтва", асабліва з гледзішча таго, што друкавалася ў яго колькігадовай рубрыкі "Ідэальная Беларусь". Шэраг артыкулаў і гутарак, якія ў межах гэтай рубрыкі арганізоўваў Юрась Залоска, шмат чаго дадалі да асэнсавання Беларусі як інтэлектуальнай праблемы.
Буйной структурнай падзеяй, якая кардынальна перамяніла культуралагічны ландшафт Беларусі, сталася выданне кніг серыі "Адкрытае грамадства". Каардынатар праекта філосаф Алесь Анціпенка змог за вельмі кароткі час наладзіць эфектыўную перакладніцкую і выдавецкую дзейнасць, у выніку чаго мы досыць хутка займелі ладны стос выданняў на беларускай мове па філасофіі, культуралогіі, гісторыі, паліталогіі, сацыялогіі, псіхалогіі.
Новай "Крыніцы" таксама яшчэ будзе адведзена значнае месца ў гэтых хроні-ках, таму абмяжуемся адно напамінам.