Я падумаю:
Лес!
сон
Уладзіміру АРЛОВУ
Па белым ходніку
басанож,
у зялёных кашулях
і з ветрам пад пахамі
мы аднекуль ідзём
ці кудысьці вяртаемся...
Цёпла нагам
і плячу ўтульна,
толькі нейкая млосць на сэрцы,
і я азіраюся -
за намі шурпаты асфальт.
- Глядзі, - кажу я, -
там нельга хадзіць басанож...
- Але можна пісаць белай крэйдай
«Жыве Беларусь», - кажаш ты.
І мы рушым далей
па белым ходніку,
у зялёных кашулях
і з ветрам пад пахамі.
Алесю АСТАШОНКУ
Саступі ў цішыню,
асланіся
на парэнчу прочырку,
вочы затулі павекамі,
стаіся,
каб нават юрлівы хлопчык,
што шукае сябе ў забавах
дзіцячага веку,
не прачуў шолах моўчы
скрозь шапаценне
лісця.
Цішыня
соладка пахне
верасам і канюшынай,
палеглых атаваю...
Брукам на Менск
нячутна грукочуць машыны,
млява пчолы збіраюць
слодыч спякотнага дня.
Хлопчык у цень твой,
быццам у засень шалашыны,
схаваўся ад полымя
пякучага
авадня.
Там і прыснуў,
у абдымках эрасу -
вуснамі варушыць
суніцы хлопчык...
А над канюшынай і верасам
ужо вырасла
чорная хмара моўчы.
Што паробіш,
трэба хлопца будзіць
(яму жыць і расці), -
хай бяжыць да шашы
ад залевы...
Пачакай тут адзін
(і збялелы),
дотык моўкнасці.
Ігару БАБКОВУ
Мы падаем з нябёсаў
лёгка
і, далікатныя,
як дзьмухаўцы,
снім у чаканні,
пакуль нас дагоніць
наша падзенне,
цяжар якога
перайначыць
сон
у камяні.
Леаніду ГАЛУБОВІЧУ
Ля вакна, як і ты,
да відна...
Хіба ноччу паэты
начуюць?
Жонка спіць,
богі рыфмаў не чуюць...
Холадна!
Колькі змроку -
як кінуць вокам
(за тры дні на кані
не аб’едзеш)...
Сонца будзе адно
па абедзе,
ды і то
недзе збоку...
Ля вакна
хоць акраец відна,
мабыць, сёння ўжо
не счакаю
і засну,
не пабачыўшы краю,
дзе наўсцяж чалавеку
холадна.
Леаніду ДРАНЬКО-МАЙСЮКУ
Ты суцяшаеш аблокі,
я рамантую тралейбусы,
але, здараецца,
на беразе Свіслачы,
ля альтанкі для скразнякоў,
мы п’ем з табой піва,
лушчым салёную рыбу
і няўважліва сочым,
як верхаводкі
скачуць па небе,
упоперак якога плывуць
(на правым баку)
тралейбусы і аблокі.
Уладзіміру НЯКЛЯЕВУ
Верас цвіце,
чарот люляе Цнянка...
Пусты, як рыба
па нерасце,
гляджу ў пустую
шклянку.
Там кропля,
чмялю на пахмелку,
яшчэ засталася,
але
чалавек - не пчала,
чалавеку
і мора
ўсяго па калена.
3 берага ў рэчку
пайду,
на дно ля карча
прылягу,
хоць не аматар
піць я ваду,
бо вада не патоліць
смагу.
Буду ляжаць,
што той
цэп,
якім сто гадоў малацілі.
Ад стомы найлепей
хавацца ў рацэ,
ад бруду - найлепей
у ціне...
Выйду на бераг -
верас цвіце,
чмель балюе ў шклянцы...
Запалю
і з цыгарэтай
у дрогкай руцэ
пайду на цягнік
да бліжэйшай
станцыі.
Алесю РАЗАНАВУ
Я бачыў высокага чалавека,
ён нічым не адрозніваўся ад іншых,
адно першым з’явіўся на даляглядзе
і потым,
калі ўсе астатнія прамінулі ды зніклі,
яго яшчэ доўга было відаць.
урэшту
Колькі там часу
міне...
І неяк без мору
ды гільяціны
аднойчы
не стане Уладзі,
трох Алесяў,
двух Леанідаў,
Ігара з Валодзем
і мяне -
Валянціна.
БЕЛАРУСКІ КАЛЕГІЮМ
Было лета 1997 года. Канец ліпеня. Мы з Ігарам Бабковым плылі па зарослай рачулцы. Наперадзе сярод густых чаратоў згубіліся яшчэ дзве байдаркі. Цішыня і трохі млява. Раптам Ігар ачнуўся.
- Валянцін, вы будзеце выкладаць у Беларускім калегіюме!
Я спачатку нічога не зразумеў, а потым, блазнавата рагатнуў. Устаноўчы сход Калегіюма адбыўся яшчэ вясной. Там і было вырашана, што заняткі пачнуцца ў кастрычніку. Кіраўніком быў прызначаны Алесь Анціпенка, а Ігар ачоліў адно з аддзяленняў.