Ён бачыў, што яна вагаецца. Мікалай яшчэ раз паўтарыў пытанне.
— Прыду.
Але чамусьці ў свядомасці ён не верыў яе слову. Два разы ён паверыў і памыліўся.
Пераезд... Па сутнасці, яна хацела сказаць толькі гэта. А вышла так, між іншым, нібы не ў гэтым уся справа...
Прайшоў дзень. Зноў прывакзальная плошча. Мікалай увесь час назіраў за аўтобусным прыпынкам. Час цягнуўся марудна, нібы знарок прадаўжаючы муку Мікалаевага цярпення.
Без дзесяці дзве гадзіны.
Мікалай уздыхнуў.
Ён пастаяў яшчэ некалькі хвілін і замест таго, каб ехаць на работу, накіраваўся да аўтобуса. Праз некаторы час ён быў на Верынай кватэры.
На кухні, куды ён прайшоў па вузкаму калідорчыку, пахла печаным салам. Каля прымуса ўходжвалася пажылая жанчына. Яна падалася да яго насустрач, калі ён спытаў у яе, ці тут жыве Жук Адам, — прымус заглушаў словы.
— Тут ён жыве, але яшчэ не прышоў з работы. А жонка з дзіцем недзе паехала, не сказала нават куды... Запіску толькі пакінула. Вунь у замку, прачытайце хіба, я не скажу...
Мікалай з хваляваннем, асцярожна, нібы капсуль з гранаты, выняў скручаную ў трубачку паперку.
Алоўкам было напісана ўсяго некалькі слоў: «Не шукай нас. В. Кавалёнак».
Паперка ўпала на зямлю з дрыжачых Мікалаевых рук, і калі ён нагнуўся, каб падняць яе, кроў ударыла яму ў галаву і ў вачах пацямнела.
— Яна паехала... — сказаў Мікалай нібы сам сабе.
— А куды? — спытала гучна кабета.
Мікалай толькі паціснуў плечукамі. Ён пастаяў нейкую хвіліну і пайшоў. «Не шукай нас, не шукай нас»,— звінеў у вушах яе голас, нібы яна не пісала, а сказала гэта яму асабіста. А можа і не яму...