Пад тоўстымі чорнымі падэшвамі храбусцела іголка, прыціскалася лясное смецце. У вясновым паветры не кружыла духата, галава была лёгкай, а цела не адчувала цяжару. Задуменна ішоў па дарозе Максім. Адышоўшы ад скрыжавання, сталі з'яўляцца злёгку ўзараныя палосы зямлі. Хтосьці цягнуў па дарозе ствол невялікага дрэва. Вузкая лінія раскінула ў бакі сырыя цёмныя іглічныя рэшткі. Сляды перыядычна знікалі, абрываліся, потым зноў з'яўляліся пасярод дарогі доўгім адрэзкам.
Справа ад Максіма Фёдаравіча непатрабавальна і глуха зашумелі дрэвы. Яны вялікім натоўпам сабраліся побач, выслухваючы плёткі высока гуляючага ветру. Мужчына спакойна паглядзеў на іх шэра-аранжавую стройную постаць, на зялёныя пышныя галіны. Ён падсунуўся бліжэй і ўспамінамі вярнуўся ў мінулае. Яшчэ пару гадоў таму, тут, на гэтым участку лесу, Максім Фёдаравіч займаўся саманарыхтоўкай дроў. Гудзела піла, старыя дрэвы падалі, радзеў натоўп. Мужчына сам валіў высокія сухія хвоі, распілоўваў іх на часткі, а затым разам з сынам грузіў бярвёны ў прычэп і вез іх асабістым трактарам дадому. Цяпер у гэтым месцы не засталося тоўстых сухіх дрэў. А вось злева, у нізкіх голых кустах, уздоўж дарогі, яшчэ радзелі высокія, старыя і тоўстыя, крывыя хвоі. Паміж імі можна было ўбачыць тое самае шырокае поле, якое мільгала сваёй пустэчай з самага скрыжавання.
Павольна ішоў Максім і, злёгку пасопваючы шырокім носам, ён прыслухоўваўся да галасавой разнастайнасці лесу. Удалечыні, наперадзе, маячылі дзве чорныя кропкі з чырвонымі языкамі, якія без стомы рухаліся па дарозе. Гадаванцы перамяшчаліся з боку ў бок, не губляючы з віду Максіма. Уздоўж дарогі можна было сустрэць невялікія рудыя бярвення. То справа, то злева, кінутыя двухметровыя часткі маладой хвоі ляжалі так, нібы хтосьці яшчэ за імі абавязкова вернецца. Ну а пакуль, бяздушная драўніна, паасобку, убірала халаднаватую паверхню зямлі.
Зялёны мох хаваўся, вылазіў з-пад хвойнага смецця, ляжаў пад густымі кусцікамі. А там, у цёмных нізінах, куды яшчэ цяжка было дабрацца сонцу і цёпламу вясноваму паветру, смела адпачываў снег. Ён бесклапотна тонкай белізной, як раскіданыя чыстыя лісты паперы, заставаўся невялікім напамінам аб лютаўскім снегападзе.
Нікуды не знікалі і пазнакі вайны. Хоць акопы за доўгі час аселі, трохі згладзіліся, але ўсё ж яны не страцілі сваёй важнасці пасляваенных адбіткаў. Квадратныя парослыя формы, насыпы па контуры – малявалі мінулае. Гледзячы на іх, можна было ўявіць, як з гэтых траншэй стралялі адважныя салдаты, як у шырокіх акопах стаялі гаўбіцы, танкі. Ад гэтага месца веяла бітвай, болем і смуткам.
Крок за крокам і лес стаў мяняцца, дарога змянялася. Замест іголкавага покрыва, уся паверхня паступова высцілалася леташняй лістотай. Максім Фёдаравіч падышоў да наступнага скрыжавання. На скрыжаванні былі добра прыкметныя межы. Нібы лясныя дарогі малявалі сабой лінію, мяжу, падзяляючы іглічныя дрэвы ад лісцяных парод. Але як бы сартаванне не разбівала, не адштурхоўвала і не дзяліла дрэвы на віды, уздоўж дарог, сярод клёнаў і асін, з'яўляліся адзінокія зялёныя хвоі і елкі. А маладыя адзінокія лісцяныя дрэвы перабягалі да хвойнага бору, разрасталіся ля яго краю.
Максіма Фёдаравіча атачыў водар свежасці. І хоць лёгкая стомленасць з'явілася ў яго нагах, дыхалася добра. Таму, ён не спыняўся, каб перавесці дыханне. Але ўсё ж, мужчына зменшыў ход. Бо не кожны тыдзень ён, вось так, у свой выхадны, адпраўляўся ў лясны шпацыр, падобна гэтаму. Наперадзе яшчэ не было відаць канца шляху. А прыемныя гукі прыроды і прыгожыя пейзажы не адпускалі дарогу. На скрыжаванні Максім Фёдаравіч павярнуў налева, туды, дзе стаялі голыя дрэвы, што былі як штыкі, як пучкі дроту, якія тырчаць з зямлі. Тут былі асіны, дубы і клёны. Пад выглядам вялікага разасланага абруса, пад леташняй лістотай, расліны хавалі свае дробныя карані. Хаваліся ў шчыльным пласце лістоты і ў старых пнях насякомыя, абараняючы сябе ад холаду і галоднага звера.
У нагах ужо прыемна зашалясцела, калі над галавой нягучна засігналіла маленькая шэрая птушка. Мухалоўка пералятала з галінкі на галінку і сваім цыканнем, нібы праводзіла Максіма, сачыла за ім. Тут жа, у лесе лётала незмаўкальнае разнастайнае стракатанне шпака. Чорная птушка мяняла свае прыгожыя спевы: то крычала падобна старой рыпучай замесы лёгкай веснічкі, калышучай ад ветру туды-сюды, то пасвіствала кароткім дрыгаценнем, то спрабавала капіяваць іншых птушак. Удалечыні, дзесьці за спіной, можна было пачуць рэдкае «ку» зязюлі. Шэрая частка лесу, у адрозненне ад хвойнай зялёна-карычневай паловы, не шумела вяршынямі. Тут, сярод разнастайнасці юных лісцяных дрэў, мужна глядзеліся дубы-волаты. Адразу і не скажаш, колькі дакладна гэтым размашыстым і моцным волатам гадоў, але адно праўда – было больш, чым Максіму Фёдаравічу.