- Ты тут! - прашаптала яна. - Аж не верыцца!
Яна пацалавала мяне, асцярожна, сур'ёзна, пяшчотна, нiбы дакрануўшыся да нечага i баючыся, каб не разбiць. Адчуўшы дотык яе вуснаў, я задрыжаў. Усё адбылося занадта хутка, i я не ўсведамляў яшчэ ўсяго. Я быў тут i не тут. Я яшчэ быў у палоне язды, шуму матора i дарогi. Я адчуваў сябе як чалавек, якi з халоднай ночы трапляе ў цёплы пакой: ён адчувае цяпло на скуры, ён успрымае яго вачыма, але сам яшчэ не сагрэўся.
- Мы ехалi хутка, - сказаў я.
Яна не адказала. Яна ўсё яшчэ моўчкi глядзела на мяне. Яе твар кранаў сваiм выразам, яе вочы былi вельмi блiзка, i здавалася, што яна шукае i хоча знайсцi штосьцi вельмi важнае. Я абняў яе за плечы i апусцiў позiрк долу.
- Ты цяпер застанешся тут? Скажы мне адразу. Скажы, што табе трэба ехаць, каб я адразу ведала.
Я хацеў ёй адказаць, што яшчэ не ведаю, што мне, магчыма, прыйдзецца паехаць праз некалькi дзён, бо ў мяне няма грошай. Але пад яе позiркам я не мог сказаць.
- Праўда, - сказаў я. - Я застануся тут. Пачакаю, калi можна будзе паехаць разам.
Яе твар заставаўся нерухомым. Але ён раптам пасвятлеў, нiбы асветлены з сярэдзiны.
- Ах, - прашаптала яна. - Я не вытрывала б...
Я паспрабаваў праз плячо прачытаць, што стаяла на тэмпературнай карце над ложкам. Яна гэта заўважыла, хутка зняла лiсток, скамячыла яго i шпурнула пад ложак.
- Цяпер гэта не мае значэння, - сказала яна.
Я заўважыў, дзе ляжала паперка, i вырашыў забраць яе пасля, каб яна не бачыла.
- Ты хварэла? - спытаў я.
- Крышку. Але ўсё прайшло.
- А што сказаў лекар?
- Не пытай цяпер пра лекара. Увогуле нi пра што не пытай. Ты тут, i гэтага дастаткова.
Яна раптам змянiлася. Не ведаю, цi таму, што я яе даўно не бачыў, але мне здалося, што яна была iншая, не такая, як раней. Яе рухi былi больш плаўныя, яе цела цяплейшае, i нават да мяне яна наблiзiлася неяк iнакш. Цяпер гэта была не проста прыгожая маладая дзяўчына, якую трэба было асцерагаць. Нешта ў ёй з'явiлася новае. Калi я раней часта сумняваўся, цi любiць яна мяне, то цяпер проста адчуваў гэта, яна больш нiчога не хавала: яна ўся была напоўнена жыццём i блiзкая мне як нiколi... напоўненая жыццём, блiзкая i прыгожая, яна абяцала мне шчасце, але i ўсяляла ў мяне дзiўным чынам нейкую трывогу.
- Пат, - сказаў я, - мне трэба спусцiцца ўнiз. Там Кёстэр. Трэба знайсцi сабе жытло.
- Кёстэр? А дзе Ленц?
- Ленц, - адказаў я, - застаўся дома.
Яна нi пра што не здагадалася.
- Табе потым можна будзе сысцi ўнiз? - спытаў я. - Цi нам падняцца?
- Мне можна ўсё. Цяпер мне можна ўсё. Мы спусцiмся ўнiз i чаго-небудзь вып'ем. Я пагляджу на вас, як вы будзеце пiць.
- Добра. Мы будзем чакаць цябе ўнiзе.
Яна падышла да шафы, каб узяць сукенку. Я выкарыстаў момант, падняў i схаваў тэмпературны лiсток.
- Пакуль што, Пат.
- Робi!
Яна падышла да мяне ззаду i абняла за шыю.
- А я так шмат хацела сказаць табе.
- А я - табе, Пат. Але цяпер у нас будзе час. Мы будзем увесь дзень штосьцi расказваць адно аднаму. Заўтра. Спачатку адразу не разгаворышся.
- Праўда, давай усё раскажам адно аднаму. Тады ўвесь час, што мы не бачылiся, не будзе для нас расстаннем. Тады мы будзем ведаць усё, быццам былi ўвесь час разам.
- Мы i так былi, - сказаў я.
- Я не была з табой. У мяне няма столькi сiлы. Мне было цяжэй. Я не магу ўсцешыць сябе марамi, калi я адна. Тады я думаю толькi пра сваю адзiноту. Калi не любiш, тады лягчэй быць аднаму.
Яна ўсё яшчэ ўсмiхалася. Яна трымалася, але было бачна, што гэта ўсмешка праз слёзы.
- Пат, - сказаў я, - стары адважны сябра.
- Гэтага я даўно не чула, - сказала яна, i яе вочы напоўнiлiся слязьмi.
Я спусцiўся ўнiз да Кёстэра. Ён ужо выгрузiў чамаданы. Нам адвялi два суседнiя пакоi ў флiгелi.
- Паглядзi, - сказаў я i паказаў яму скамячаны лiсток. - Як скача тэмпература.
Мы пайшлi па лесвiцы ў флiгель. Снег рыпеў пад нагамi.
- Ранiцай спытай у лекара, - сказаў Кёстэр, - па тэмпературы цяжка што вызначыць.
- Для мяне дастаткова, - адказаў я, склаў лiсток i схаваў у кiшэнь.
Мы ўмылiся. Потым Кёстэр прыйшоў да мяне ў пакой. Ён быў свежы, быццам добра выспаўся.
- Табе трэба апрануцца, Робi, - сказаў ён.
- Добра. - Я ачнуўся ад сваiх думак i распакаваў чамадан.
Мы пайшлi да будынка санаторыя. "Карл" стаяў яшчэ на вулiцы. Кёстэр накрыў яго радыятар коўдрай.
- Ота, калi мы паедзем назад? - спытаў я.
- Я думаю, што паеду заўтра вечарам цi паслязаўтра ранiцай. Ты ж застанешся...
- Але як? - спытаў я ў адчаi. - Маiх грошай хопiць не больш чым на дзесяць дзён. А за Пат санаторый аплочаны таксама толькi да пятнаццатага. Мне трэба вяртацца i зарабляць. Тут, пэўна, iм такi слабы пiянiст не патрэбны.
Кёстэр нахiлiўся над машынай i падняў капот.
- Я дам табе грошай, - сказаў ён, выпростваючыся. - Пра грошы можаш не турбавацца i спакойна заставацца тут.
- Ота, - сказаў я, - я ж ведаю, колькi ў цябе засталося ад усёй распрадажы. Менш чым трыста марак.
- Я не пра тыя грошы. Я дастану. Не хвалюйся. Праз восем дзён ты iх атрымаеш.
- Атрымаеш спадчыну? - спытаў я з горкай iронiяй.
- Амаль адгадаў. Павер мне. Ты ж не можаш цяпер зноў паехаць адсюль.
- Не, - сказаў я. - Я не ведаў, як ёй усё растлумачыць.
Кёстэр зноў накрыў радыятар коўдрай. Ён лёгка правёў рукой па капоце. Потым мы пайшлi ў вестыбюль.
- А колькi зараз часу? - спытаў я.
- Палова сёмай.
- Дзiўна, - сказаў я. - Мне здалося, што ўжо пазней.
Па лесвiцы спускалася Пат. Яна была ў футравай куртцы. Яна хутка наблiзiлася да Кёстэра, каб павiтаць яго. Толькi цяпер я заўважыў, якая яна загарэлая. Чырванавата-бронзавы загар рабiў яе падобнай да маладой светлай iндыянкi. Але твар яе выцягнуўся, вочы занадта блiшчалi.
- У цябе тэмпература? - спытаў я.
- Крыху павышаная, - хутка сказала яна, ухiляючыся ад размовы на гэтую тэму. - Вечарам тут ва ўсiх тэмпература. А ў мяне толькi ад таго, што вы прыехалi. Змарылiся?
- Ад чаго?
- Тады пойдзем у бар, добра? Вы ж мае першыя наведнiкi тут...
- А тут ёсць бар?
- Ёсць маленькi. Ва ўсякiм разе куточак, абсталяваны пад бар. Таксама лячэнне. Нiчога не павiнна напамiнаць пра бальнiцу. Чаго нельга, таго ўсё роўна не дадуць.
Бар быў перапоўнены. Пат з тым-сiм павiталася. Я звярнуў увагу на iтальянца. Мы знайшлi свабодны столiк.
- Што табе заказаць? - спытаў я.
- Кактэйль з ромам. Такi, якi вы заўсёды пiлi ў бары. Ты ведаеш рэцэпт?
- Вельмi проста, - сказаў я дзяўчыне, якая абслугоўвала. - Палова партвейну, палова ямайскага рому.
- Два, - сказала Пат. - А адзiн "спецыяльны".
Дзяўчына прынесла два "порта-ронка" i ружовы напiтак.
- Гэта мне, - сказала Пат. Яна падсунула да нас шклянкi з ромам. - Салют!
Яна паставiла сваю шклянку, не пакаштаваўшы, азiрнулася, хуценька схапiла маю шклянку i выпiла да дна.
- Ох, - сказала яна, - як добра!
- А што ты там заказала? - спытаў я i пакаштаваў падазрона ружовае пiтво. У iм быў смак малiны i лiмона. Алкаголем там не пахла.. - Ад смагi, - дадаў я.
Яна засмяялася.
- Закажы яшчэ "порта-ронка". Але сабе. Мне не дадуць.
Я паклiкаў дзяўчыну.
- "Порта-ронка" i "спецыяльны", - сказаў я. Я бачыў, што за сталамi шмат хто пiў "спецыяльны".
- Сёння мне можна, праўда, Робi? - сказала Пат. - Толькi сёння! Як у старыя часы! Праўда, Кёстэр?
- "Спецыяльны" - добры напiтак, - адказаў я i выпiў другую шклянку.
- Я яго ненавiджу. Бедны Робi... што табе даводзiцца тут пiць!
- Калi хутка заказваць, то i я яшчэ паспею, - сказаў я.
Пат засмяялася.
- За ядой потым i мне можна будзе выпiць. Чырвонага.
Мы заказалi яшчэ некалькi "порта-ронка", потым перайшлi ў сталовую. Пат выглядала цудоўна. Яе твар свяцiўся. Мы селi за маленькi столiк, накрыты белым абрусам, недалёка ад вокнаў. Было цёпла, а за вокнамi ляжала вёска з заснежанымi вулiцамi. Снег iскрыўся.