I я хацеў крыху памаладзець,
Напіўшыся вады, як сырадою,
I думаў, што сцяжынка прывядзе
Мяне к таму людскому вадапою,
Дзе у чарзе чакаюць хараства,
I дужасці, i сілы чалавечай,
Дзе робіцца яснейшай галава
I маладзеюць згорбленыя плечы.
Шуміць лістамі старасвецкі парк,
Схіліўся лебедзь над вадой фантана.
Курортніцы двухмесячны загар
Паказваюць умела i старанна.
I толькі на узгорку, ля варот,
Дзе кветак i курортніц небагата,
Стаіць адна, ужо каторы год,
Маленькая дзяўчынка з аўтаматам.
Адкінуў пругкі вецер валасы,
На сонцы вылінялі бровы.
I я ніколі гэтакай красы
Не бачыў, светлай i суровай,
Не сустракаў такое чысціні,
I хараства, i шчырасці дзявочай,
Хоць i здаецца — тысячам зрадні
Яе прыжмураныя вочы.
Параіў мне літовец малады:
«Гаючую крыніцу не шукай ты...»
I хараство адчуў я сапраўды
Ля помніка Марытэ Мельнікайтэ.
1958 г.
НАД СІВАШОМ
Мы з добрым другам — латышом
Часопісы гартаем.
Пілот сказаў:
— Над Сівашом
Мы зараз пралятаем.
Унізе сцелецца туман,
Як шэрыя папахі:
Здаецца, сотні партызан
Ідуць уброд па пахі,
Паўзуць, пакінуўшы акоп,
Смыляць рубцы на целе,
Каб за Сіваш i Перакоп
Спакойна мы ляцелі.
Унізе — горы i лясы
Затканы срэбнай пражай,
I толькі кропелькі расы
Дрыжаць на фюзеляжы.
I месяц да крыла прымёрз
Асколкам сіняй крыгі,
I самалёт яго давёз
Да старажытнай Рыгі.
1963 г.
ГАНЧАР
Ганчарны круг без перадышкі
Гудзе, імчыцца з веку ў век,
I кожны дзень з яго гладышкі
Здымае добры чалавек.
То задуменны, то шчаслівы,
Ён грэе гліну ў руках
I сінім золатам палівы
Выводзіць зоры на гляках.
А потым у ганчарнай печы
Гаршкі, карчагі, гарлачы,
Расправіўшы крутыя плечы,
Гудуць, нібыта трубачы.
У зыркім полымі свіцяцца,
Як маладзіцы, гладышы,
Агонь стараецца дабрацца
Да ix вясёлае душы,
Каб над крынічнаю вадою
Звінела залатое дно,
Каб хмельнай сілай маладою
У ix іскрылася віно.
Каб у спякоту пад снапамі,
Падняўшы гладышы з зямлі,
Дзяўчаты прагнымі губамі
Густы бярозавік пілі,
А на світанні па суніцы
Пайшлі з гладышкамі ў гушчар.
Ім будзе мроіцца i сніцца
З усмешкай добраю ганчар.
Ён зноў бярэцца за работу,
Агонь у печы не патух,
I падаюць расінкі поту,
I зноў гудзе ганчарны круг.
1964 г.
ПАТРЭБЕН ЧАЛАВЕКУ ЧАЛАВЕК
Заўжды хто-небудзь некага чакае,
Заўжды хто-небудзь некага шукае —
Патрэбен чалавеку чалавек,
Што прыйдзе у бядзе на дапамогу,
Што пракладзе надзейную дарогу
Над кручамі i над вірамі рэк,
Што стане часткай сэрца i сумлення,
Што прыйдзе, як высокае натхненне,
I цеплыню i ласку прынясе.
I я яму аддам усё дазвання:
Агонь душы, любоў, i хваляванне,
I радасці, i клопаты усе.
Хай свята дружбы лепшым будзе святам,
Хай векам дружбы наш завецца век,
Хай другу друг заўсёды будзе братам
I другам — чалавеку чалавек.
1959 г.
ЯШЧЭ ЎСЕ ТРЫВОГІ НЕ ПРАЙШЛІ
Часамі нас хвалюе драбяза
I глупства нам трагедыяй здаецца:
То набяжыць гарачая сляза,
То ў сэрцы след надоўга застанецца,
Што не назвалі i тваё імя
У маленечкай газетнай справаздачы,
I самалюбства слізкая змяя
I дзень i ноч адразу перайначыць,
Што прэмію да свята не далі
I тры пустых білеты ў латарэі,
Што зноў дажджы падворак залілі,
А ў хаце слаба грэюць батарэі.