Вось так сваю разменьваеш душу
I тым жывеш, што крыўдзішся i лаеш
Бюро пагоды, дрэнную шашу
I толькі «фельетончыкі» чытаеш.
Прыслухайся, на ўсе бакі зірні:
Яшчэ
вайна
блукае па планеце,
Яшчэ паўстанцы курчацца ў агні
I ў Хірасіме паміраюць дзеці.
Яшчэ усе трывогі не прайшлі,
Яшчэ не ўсе развязаныя рукі,
Яшчэ жывуць на свеце каралі
I каты Гітлера, i кайзеравы ўнукі.
Разменьвацца на дробязі не час!
Заўсёды трэба памятаць пра гэта,
Каб не было трагедый больш у нас,
Каб не згарэла ў полымі планета.
1966 г
СЕВАСТОПАЛЬ
Я тут дагэтуль не бываў ніколі,
Я не ступаў на гулкую панель
У горадзе, што стаў, як на прыколе
Вялікі акіянскі карабель.
Яго калыша шторм i лёгкі вецер
Ля самай чарнаморскае вады.
Але ніхто не чуў, што ёсць на свеце
Падобныя на гэты гарады.
Я узышоў на бераг, шапку зняўшы,
Нібы пераступіўшы праз вякі,
Равеснікам, сябрам i продкам нашым
На ўсе чатыры кланяўся бакі.
Світала на Малахавым кургане,
У бераг ледзьве стукаўся прыбой,
На крылах чаек зіхацела ранне,
А мне здалося, не сціхае бой.
Здавалася, што ў полымі i дыме
Яшчэ стаіць да гэтае пары
На ратным полі адмірал Нахімаў
I камсамолец на Сапун-гары,
Стаіць, шынель накінуўшы напашкі,
I прагна пазірае з-пад рукі,
Як навылёт прабітыя цяльняшкі
Прыкладамі прыкрылі маракі.
Здавалася, узяўшы з толам ношку,
Пад кулямі, па пнях, па лебядзе,
Даўно знаёмы чарнаморац Кошка
Маіх сяброў на подзвігі вядзе.
Здавалася, што ў ранішнім тумане
Не яхты i байдаркі праплылі,
A Шмідт вядзе пад сцягамі паўстання
З «Ачакавым» у мора караблі...
На курганах да самай Балаклавы,
Не згодныя ніколі паміраць,
Адлітыя не з бронзы, а са славы,
Героі Севастопаля стаяць.
Стаяць танкісты, лётчыкі, сапёры
I ў пехацінскіх ботах маракі,
Каб Ленін, углядаючыся ў мора,
Стаяў на гэтым беразе вякі.
Я думаў — пачынаецца світанне,
У горад славы трапіўшы да дня,
А гэта на Малахавым кургане
Гарыць паходня вечнага агня.
1958 г.
ТРЫВОГА
Вайны няма, магчыма, i не будзе,
Калі зусім не звар'яцее свет,
Вайны няма, a паміраюць людзі
За сотні міль ад выбухаў ракет.
Імкліваю нячутнаю хадою,
Прыкінуўшыся снегам, ці дажджом,
Ці свежаю крынічнаю вадою,
Прыходзіць смерць неспадзявана ў дом
Яна паўзе у ранішнім тумане
То кропелькай, то чорным павуком,
То плешчацца у Ціхім акіяне
Спалоханым кстовым касяком.
Нябачаным праменьчыкам свідруе
Яна усё жывое навылёт,
Збівае з ног рыбачку маладую,
Спыняе сэрца радасны палёт.
Яна ляціць у снежнай крутаверці, —
Лупатая, сляпая, як сава.
I дзіўна, што дагэтуль востраў смерці
Яшчэ завецца «Востраў Ражджаства».
1962 г.
ВЕРА
Ул. Мяжэвічу
Ты помніш калючыя сінія зімы?
Ты помніш глухія сігналы адбою?
Ты помніш разлукі?
I толькі Радзіма
Была неразлучна, ca мной i з табою.
Здавалася, ўсё засталося ў мінулым,
I мы анікога на свеце не мелі,
Мы клікалі... Ноч азывалася гулам,
I белыя сосны ў трывозе нямелі.
Мы трацілі ўсё да апошняе ніткі,
I толькі ніколі не трацілі веры,
Мы чулі здалёку, як білі зеніткі
I білася сцюжа ў настылыя дзверы.
Нам сніліся часта гудкі паравозаў,
Дарога на фронт i свінцовыя буры,
Мы марылі разам прайсці, як Матросаў,
Апошнія крокі к чужой амбразуры.
Ніхто не паслухаў, ніхто не паверыў,
I дзеці забыліся нашы імёны...
Ад рання да ночы грымелі сякеры
I падалі наўзніч бярозы са звонам.