Усё цябе кудысьці цягне,
Заснуць да рання не дае:
То ты ідзеш па топкай багне
I сцежкі свецяцца твае,
То пралятаеш над ракою,
То зноў пытаешся сама,
Чаму ранейшага спакою
Hi днём, ні вечарам няма.
Здаецца, побач навальніцы
Грымяць i б'юць за сіні лес,
А гэта ж бліскаюць зарніцы
I ціха лопаецца бэз.
Мінаюць першыя трывогі —
I вось ты бачыш з-пад рукі,
Як разбягаюцца дарогі
Ba ўсе кірункі i бакі.
І ты становішся упарцей,
Нібы збіраешся ў палёт,
Нібы адна стаіш на старце,
А за спіной — семнаццаць год.
1964 г.
СУНІЧНЫ СОК
Праходзяць цёплыя дажджы,
Сляпыя, ціхія, грыбныя.
Ты рукі ў росах палашчы,
Пакуль аж сэрца не заные,
Суніцы спелыя збірай,
Пакінь на вуснах сок барвовы
I напрасткі, нібыта ў рай,
Ідзі у цёмныя дубровы,
Дзе пад дажджом i перуном
Іскрыцца i мігціць улонне.
Прапахнуць горкім багуном
Твае i шчокі, i далоні.
I я знайду твае сляды
На багунах i мокрых травах.
Калі ж ты вернешся сюды
Уся ў вясёлкавых аправах,
У кроплях сонца i дажджу,
У сініх пырсках навальніцы,
Цябе я болей не путчу
Адну па спелыя суніцы,
А за табою крок у крок
Пайду збіраць сунічны прысак
I пакаштую спелы сок,
Што на тваіх губах не высах.
1958 г.
ХМЕЛЬ
Гудзе у вербах жоўты чмель,
I млее ўсё ў ліпнёвым звоне.
Цвіце званец,
i горкі хмель
К зялёнай цягнецца кароне,
Паўзе па беламу ствалу
I кожны раз мяняе позу,
Нібыта ўзяў у кабалу
Ён адзінокую бярозу.
А мы з табою ў гэты дзень
Прытулку іншага не мелі —
Прыбеглі пад шырокі цень
I тут ад шчасця анямелі.
На роснай маладой траве
Пад тонкім i празрыстым хмелем
Здавалася, што ў галаве
Званочкі сінія звінелі.
Гады сплылі у забыццё,
I рэкі нават абмялелі,
А мы з табой на ўсё жыццё
У гэты поўдзень ахмялелі.
1963 г.
* * *
Як я жыў без цябе?
I не ведаў, што недзе на свеце,
За глухімі лясамі,
За сотнямі ўзгоркаў i меж,
Не на дальнім сузор'і,
A ў нас на планеце
Ты ў зялёным i ціхім
Завулку жывеш.
Як я жыў без цябе?
A маглі ж не сустрэцца ніколі,
За паўкроку адно
Аднаго абмінуць,
Разысціся, як сцежкі
Расходзяцца ў полі,
I не знаў бы,
За страту каго папракнуць.
Мабыць, трэба было
Праваліцца у пекла,
Траціць блізкіх, пакутаваць,
Мерзнуць, гарэць,
Ратавацца,
Каб лютая бура не ссекла,
Каб цябе
Пад Палярнаю зоркай
Сустрэць,
I пазнаць,
I адразу забыцца аб крыўдзе,
Каб убачыць праменьчыкі
У зрэнках тваіх,
Нарадзіцца ізноў
I паверыць, што прыйдзе
I збавенне, i шчасце
Адно на дваіх;
Падабрэць, памякчэць,
Назаўсёды скарыцца
Непадкупнай
Суровай тваёй чысціні,
Каб істоты тваёй адкрываць
Таямніцы,
Каб душу гартаваць на высокім агні.
Час ляціць i ляціць,
Завіруха завеяла скроні,
Пакідаюць насечкі
Гады на ілбе.
Я гляджу на цябе,
Я дзіўлюся i сёння,
Чым я жыў без цябе,
Як я жыў без цябе?..
1964 г.
* * *
Нас разлучалі вёрсты i гады,
I стылыя аснежаныя далі.
Мае дарогі, сцежкі i сляды
Зыбучыя снягі пазамяталі.
За пластам пласт лажыліся пласты,
Завеі скавыталі, як шакалы.
З усіх дарог вярталіся лісты,
А ты ішла, ты зноў i зноў шукала.
Ішла на поўдзень, захад i на ўсход,
Мяняючы кірункі i вакзалы.
Ляцелі дні, мінаў за годам год,
I сэрца шлях на поўнач наказала.