Неспадзявана, як у снежні гром,
Як у глухую поўнач промень сонца,
Нібы жар-птушка з вогненным пяром,
Ты да мяне ляцела на трохтонцы.
Шчаслівыя, да самага відна
Сядзелі мы, пабраўшыся за рукі,
I верылі, што толькі смерць адна
На свеце мае права на разлукі.
1964 г.
ПАВОДКА
Учора ноччу хрусткі іней
Яшчэ лажыўся на лугі,
А сёння у празрыстай сіні
Крутыя тонуць берагі.
I толькі макаўкі парэчак
Тырчаць з імклівае вады.
Разводдзе самых ціхіх рэчак
Зрывае з берага плыты,
Шпурляе тоўстыя бярвенні
На ледарэзы i быкі,
Галіны, трэскі i карэнні
Нясе у розныя бакі.
I сцежар леташні на мелі
Тырчыць, як мачта карабля.
Набракла гаркаватым хмелем
За дзень адталая зямля.
Мы зноў, як у юнацтве, марым,
I я паказваю табе
Дажджынку першую на твары
I першы коцік на вярбе.
Нас i узрост не перайначыў,
За рукі ўзяўшыся, праз сад,
Па лужах, каб ніхто не бачыў,
Бяжым, як дваццаць год назад.
1958 г.
РАННЯЯ ВЯСНА
Няпэўнае вясны пачатак:
Лядыш да шыбіны прыліп,
Дубеюць пальцы без пальчатак
У клёнаў, ясеняў i ліп,
I парудзелы снег не хоча
Спаўзаць у рыны без пары,
I толькі вочы, толькі вочы
Нясуць праменьчыкі зары.
У ix — i сонца, i сінеча,
I кроплі чыстыя са стрэх,
I радасць першае сустрэчы,
А на губах i ў сэрцах смех.
Вадою захлынуцца трубы,
I ўсе пачуюць навіну,
Што вочы добрыя i губы
Прынеслі раннюю вясну.
1966 г.
* * *
в. м.
Я цябе прыгадаў
Басаногаю, шустраю, тонкай.
Пад нагамі рассыпала
Раніца зерні расы,
I тады, у далёкія тыя часы,
Я цябе уяўляў
Залатою сасонкай,
I здавалася, будзеш такою заўжды —
Маладою, іскрыстаю, крышачку колкай.
Ды хіба ж загадаеш,
Каб вечна квітнелі сады
I у небе ніколі не гаслі вясёлкі?
Ды хіба ж загадаеш каму,
Каб гады
Над табою i мною улады не мелі,
Каб спынілася плынь веснавое вады,
Каб да старасці скроні у нас не сівелі?
Пасівелі, а сэрца не хоча старэць —
Мабыць, вызнана мала i зроблена мала.
Мы гарэлі ў агні, але нам не згарэць,
Навальніца прайшла, але нас не зламала.
Ты заўсёды была клапатліваю жонкай,
Ты суровай была міласэрнай сястрой.
Я цябе i цяпер уяўляю сасонкай,
Што яшчэ палымнее вячэрняй зарой.
1956 г.
* * *
Будзь музаю маёй,
Маім натхненнем,
I ласкаю,
I казкаю жывой,
Маёй надзеяй i маім сумленнем,
I толькі будзь заўжды
Сама сабой,
Няўмольнаю,
Спагадлівай, вясёлай,
Маўкліваю i надта гаваркой,
У дождж іскрыся
Чыстаю вясёлкай,
У спёку стань
Крынічнаю ракой,
Прымі мяне
У залатое лона,
Ад смагі дай
Гаючую ваду,
I я з твайго
Чароўнага палону
Ніколі сам
Нікуды не пайду.
Твайго святла
Ужо нішто не засціць;
Ты для мяне,
Як зорка на зямлі;
Таму з табой
У горы i ў няшчасці
Заўсёды мы
Шчаслівымі былі.
Ты не даеш
Сабе i мне спакою
(Жывым супроцьпаказаны
Спакой).
Свяці вясёлкай,
Будзь жывой ракою,
Надзеяю i музаю
Маёй.
1964 г.
ПРЫЗНАННЕ
Ты ходзіш мяне у дарогу праводзіць,
На месяц, на тыдзень, на некалькі дзён.
Стаіш i глядзіш, як цягнік адыходзіць
I ў змроку знікае апошні вагон.
А потым па плошчах i вуліцах гулкіх
Ідзеш, не сустрэўшы нікога нідзе,
I толькі чуваць, як у вузкіх завулках,
Нібыта у трубах, завея гудзе,
Грыміць у дарожныя знакі да рання
I голыя ліпы хістае i гне.
Ты, пэўна, сумуеш пасля развітання
I з гэтай хвіліны чакаеш мяне.