Пытаеш, чаму мне з табой не сядзіцца,
Чаму, завітаўшы на некалькі дзён,
Я зноў ад'язджаю з утульнай сталіцы
У нейкі глухі i далёкі раён.
Чаму я хаджу пехатой у завею,
Чаму не такі, як мужы у людзей.
Ты думаеш, — я ад вандровак сівею,
А я адчуваю, што стаў маладзей.
Я чую, як пахне смаловае вецце,
Як стукае дзяцел па звонкай сасне,
Я чую начамі, як студзеньскі вецер
То вые, то снегам шуміць па сцяне.
Я невад на бераг цягну з рыбакамі,
Я з імі начую на Куршскай касе, —
Мне хочацца толькі сваімі рукамі
Адчуць асалоду i цяжкасці ўсе,
У ядраным жыце сустрэць агранома,
Блукаць да світання па мокрай траве,
Стаяць пад дажджом на дняпроўскім пароме,
Пачуць, як дзяўчаты пяюць на жніве,
I думаць з усімі аб сонцы i хлебе,
I самую лепшую песню злажыць.
Калі ты камусьці хоць крышку патрэбен,
Дык хочацца доўга i радасна жыць.
Я новых вандровак маршрут i кірунак
На карце, прыехаўшы, зноў правяду,
Вясёлку табе прывязу ў падарунак
I ў светлыя косы твае запляту.
1958 г.
* * *
І мы сварыліся.
За нешта папракалі
Адно другога дзень, i два, i тры.
Здавалася, што ў гэтакім напале
Маланкі свішчуць i гудуць вятры.
Здавалася, нябачнаю мяжою
Падзелены даўно i ты, i я,
I колкаю, суроваю, чужою
Зрабілася каханая мая.
За што сварыліся? Чаго не падзялілі —
Мы ўспомніць не маглі i ў першы дзень.
Ад радасцей i колішніх ідылій
У памяці астаўся толькі цень.
Нікому не хацелася скарыцца
I першаму пераступіць мяжу,
А тут бы нам усмешкай заіскрыцца,
Пайсці насустрач першаму дажджу,
Адно другому паглядзець у вочы
I адгукнуцца сонечнай вясне,
Паслухаць разам, як вада булькоча
I кропелькі сцякаюць па вясле,
Як лопаюцца клейкія пупышкі,
Як гнёзды ўюць вясёлыя дразды,
I на пяску ля парашутнай вышкі
Знайсці юнацтва нашага сляды.
Хутчэй хадзем! A крыўды i папрокі
Няхай узважыць i закрэсліць час.
Глядзі — плывуць блакітныя аблокі,
Прыслухайся — разводдзе кліча нас,
I белы свет іскрыцца i шчабеча,
Прарэзваюцца першыя лісты.
Мы зноў ідзём, абняўшыся за плечы,
Шчаслівыя ад мудрай дабраты.
1963 г.
* * *
Я шчыра люблю
Неспакойных i смелых,
I тых,
Што сабе не даруюць віну,
Люблю маладых
I люблю пасівелых,
Вясёлых люблю,
А кахаю адну.
Каханне не мае
Hi межаў, ні стажу,
Каханне прыносіць
Заўжды навіну.
I, мабыць, ніколі
Ніхто не адкажа,
За што ён кахае
На свеце адну.
1964 г.
* * *
Што я ў цябе даўно ў даўгу,
Заўсёды ведаю i помню,
A дазваніцца не магу
К табе па сонечнаму промню.
Ён, як струна, між нас вісіць,
Іскрысты, тоненькі i дрогкі.
Штодня званю, каб папрасіць
Адтэрміноўкі i палёгкі,
Прызнацца у сваёй віне,
Паабяцаць, а ты затое
Караеш кожны дзень мяне
Сваёю шчодрай дабратою.
1965 г.
* * *
Мяняешся, нібы рака, ты:
То пацямнееш ад тугі,
То на крутыя перакаты
Ўзлятаеш ветразем тугім,
Іскрышся сонечнай паводкай
I лашчышся, нібы прыбой,
Гарыш маланкаю кароткай
I ўслед гукаеш за сабой.
Тут i канчаюцца разлукі.
Сінее дзень, i побач ты
Працягваеш насустрач рукі,
Як два надзейныя масты,
Каб зноў трывожыць i смяяцца,
Знікаць, іскрыцца i любіць, —
Нібы рака, заўжды мяняцца
I, як рака, нязменнай быць.
1965 г.