Мая трывога вочы засціць,
Душы спакою не дае,
Бо я трывожуся пра шчасце
I пра няшчасці ўсе твае.
1963 г.
БЕЛЫЯ ЛІПЫ
Горад цудоўны юнацтва майго
Кветкамі скверы усыпаў,
I на праспектах i плошчах яго —
Белыя, белыя ліпы.
Белыя ліпы здалёку прыйшлі,
Ix напаілі жывыя крыніцы
Водарам нашае шчодрай зямлі.
Голле раскінулі i зацвілі
Белыя ліпы сталіцы.
Тут прызначае юнацтва сустрэчы,
Мараць пра заўтрашні дзень юнакі.
Белыя ліны каханым на плечы
Сыплюць i сыплюць з пялёсткаў вянкі.
Моцна сплятуцца гарачыя рукі
Шчырых i самых шчаслівых людзей,
Так, каб ніколі не ведаць разлукі,
Так, каб любіць, як не любяць нідзе,
Так, каб сагрэтыя дружбай далоні
Нават гады астудзіць не змаглі б,
Так, каб i ў старасці белыя скроні
Часам нагадвалі замеці ліп.
1955 г.
ПЕСНЯ
Яна зусім з другімі не такая —
Прыпыніць кожнага, без жарту не міне,
Ды рантам чырванее i змаўкае,
Угледзеўшы на вуліцы мяне.
I я маўчу, хаваючы усмешку,
I смеласці, прызнацца, нестае,
А вечарам ізноў прыводзіць сцежка
Да хаты невялічкае яе.
Зачыненыя шчыльна аканіцы,
Паволі расцвітаюць на сцяне.
Яна заснула, ёй, напэўна, сніцца...
Ёй, мабыць, сніцца тое, што i мне...
Лугі у квецені, i росная дарога,
I неба сіняе, i сінія ільны —
На нашай сцежцы не відаць нікога,
Здаецца, ў цэлым свеце мы адны.
Ды не адны. Выходзяць на змярканні
У поле пары, ходзяць i маўчаць,
Адвагі не хапае закаханым
Аб самым запаветным расказаць.
Разыдземся, i песня узаўецца,
Што нам здаўна спакою не дае,
I зноў мая каханая смяецца,
Пра што маўчым, аб тым яна пяе.
1956 г.
НОЧ НАД MIHCKAM
Ясныя, зорныя ночы над Мінскам.
Што ж ты блукаеш адзін уначы?
Чуеш, спявае каханая блізка,
Мабыць, насустрач табе ідучы.
Сад закіпае ружоваю пенай,
Зоры плывуць у вясновай вадзе.
I па завулку, закончыўшы змену,
Тая, што сэрца трывожыць, ідзе.
Ціха ідзе i кагосьці шукае,
Кліча i, мабыць, яму аднаму
Песню ад шчырага сэрца спявае,
Толькі не ведае добра, каму.
Лёгкі туман праплывае над Мінскам,
Быццам пялёсткамі сыплюць сады.
Ты не хвалюйся — каханая блізка,
Хутка яе напаткаеш i ты.
1956 г.
ШЧЫРАСЦЬ
З гадамі мой не прытупіўся зрок,
I вастрыні пачуццяў я не трачу:
Твой кожны pyx, твой кожны крок,
I радасць, i тугу навылет бачу.
Перада мной душою не крыві,
Здавацца не імкніся самай лепшай
I як мяне пяшчотна ні заві,
Я не паверу, нават i аслепшы,
У шчырасць i праўдзівасць пачуцця,
У чысціню імкненняў i намераў,
Бо на парозе сталага жыцця
Я мала бачыў, а табе паверыў.
Паверыў, што ca мною ўсе гады,
Куды ні кіне лес, заўсёды будзеш разам.
Але шкада, што я не змог тады
Адрозніць шчырых ад прыгожых сказаў.
Але, як май на змену йдзе зіме,
На змену гору надыходзіць шчасце,
I я, жыццё пазнаўшы, зразумеў —
Цяжэй устаць бывае, чым упасці.
Бо сам знячэўку ледзьве не упаў,
Ды нечакана каля самай стромы
Руку ў бядзе мне моцную падаў
I шчыра усміхнуўся незнаёмы.
Дык што ты мне цяпер ні гавары,
Больш не крануць ні ласкі, ні дакоры,
Бо добра ведаю, што шчырыя сябры
Аднолькавыя ў радасці i ў горы.
1956 г.
ЖОНКА
Калісьці самаю прыгожай
З усіх дзяўчат яна была,
I ты за ёю вечар кожны
Хадзіў па вуліцах сяла.
Здавалася, у цэлым свеце
Такіх яшчэ не сустракаў,
I ў пралескавым букеце
Ты ёй запіскі пасылаў.