Рамонкавым пылам i жытам дасіпелым
Павеюць на горад начныя вятры...
Я ведаю: буду i я пасівелы
I толькі ніколі не буду стары.
1963 г.
* * *
Не пойдзем сёння ні ў кіно, ні ў госці
Такая ноч, такая ў небе сінь!
I уздыхаць, каханая, пакінь,
Што больш ужо не вернеш маладосці.
А лепш паходзім па старым бульвары,
Дзе да вясны не падмятаюць снег,
Дзе толькі ходзяць закаханых пары,
Нібы у казцы ці ў дзівосным сне.
У ix марозам пабяліла скроні,
A ў нас — даўно завеялі гады.
Дык пойдзем, любая.
Няхай i сёння
Сябе адчуе кожны маладым.
Не будзем больш з табою уздыхаць.
Зірні, як ноч дарогі снегам мосціць.
Патрэбна так да старасці кахаць,
Як некалі кахалі ў маладосці.
1956 г.
MAMA
Калі пушок прабіўся над губою
I ў сны
прыйшло
дзявочае імя,
Я ні аб чым не раіўся з табою,
Матуля адзінокая мая.
Мне сорамна здавалася часамі
Сярод хлапцоў — цыбатых забіяк —
Назваць цябе, як у маленстве, «мама»,
Таму часцей не называў ніяк.
A вечарамі, слова не сказаўшы,
Ішоў блукаць каля чужых варот
I пазіраў, як у акенцы нашым
Мігаў у лямпе да світання кнот.
Не спала ты асеннімі начамі,
Хоць падала ад зморы галава,
Глядзела ў змрок вільготнымі вачамі,
Прывычная да гора удава.
Ты прала кужаль, ты капала гліну,
A ў час жніва зусім не чула ног,
Ды гаварыла ласкава пра сына:
«Хай падрасце, няхай паспіць сынок».
I зноў сама збіралася па дровы,
A ў валасах гусцела сівізна —
«Хоць бы сказаў ён ласкавае слова,
Хоць бы, як колісь, мамаю назваў».
...Прайшлі гады. Мы пасівелі самі,
I, мабыць, крыўдна мне не аднаму,
Што гэтае святое слова «мама»
Цяпер сказаць ужо няма каму.
1962 г.
ІІІ
КАЛЯНДАР
Перада мной настольны каляндар.
Успамінаю дні, сустрэчы, даты,
I я, нібыта часу уладар,
Заместа будняў бачу толькі святы.
Чырвонай фарбай мечу кожны дзень
У маі, ліпені i ў жніўні,
I чую, як ступаюць па градзе
I як бушуюць радасныя ліўні.
Іграе ў трубах срэбраны аркестр,
Грыміць па даху выбеленай хаты,
I яблыні, як тысячы нявест,
Куды ні глянь, спяшаюцца на свята.
Дачушка, плацце белае надзень —
Хіба ж не свята цёплы майскі дзень?
Гартаю каляндар наадварот,
I кожны дзень жыве ca мною побач —
То зарыпіць вазамі ля варот,
То жытам зазвініць вышэйшай пробы,
То волжскаю плацінай загудзе,
То паляціць у бездані сусвету,
То яблыкам даспелым упадзе,
То зноў адправіць новую ракету,
Пастукаецца радасным лістом,
Атуліць светлай ласкай маладосці
I на світанні прыйдзе ў кожны дом
Найлепшым другам i чаканым госцем,
To жаніха у сваты прывядзе.
Хіба ж не свята кожны новы дзень?
Гартаю каляндар. Мінаюць дні,
Пражытыя, але заўжды жывыя:
У вокнах загараюцца агні,
Сыходзяцца дарогі крыжавыя
I не разыдуцца, агні не дагараць,
Пад ix святло збяруцца нашы дзеці
I нас ні ў чым не будуць дакараць,
Бо мы жывём не дарам на планеце.
Сваёй любові шчодрыя дары
Мы аддаём, не ведаючы меры,
I кожны дзень ва ўсе календары
Увойдзе датай мужнасці i веры.
Зямля імчыцца з захаду на ўсход.
Хіба ж не свята кожны новы год?
Ідуць, ідуць наступныя гады,
A колькі ix у кожнага ў запасе?
Напэўна, столькі, каб мае сляды
Убачылі на Месяцы i Марсе.
Напэўна, хопіць сілы, каб дажыць
I ўсё зрабіць, задуманае намі, —
I дом i песню звонкую злажыць
I ганарыцца нашымі сынамі.
Гартаю каляндар. За годам год
Ідуць гады у год васьмідзесяты:
На полюсе растаў адвечны лёд,
I ўся зямля сваё святкуе свята.