1962 г.
МАЛАДОЕ ВІНО
Пасохлі да восені грады,
Намокла ад поту спіна —
Настала пара вінаграду,
Пара маладога віна.
Пульсуе у скручаных жылах
Лазы вінаграднай даўно,
Нібы першабытная сіла,
Заўжды маладое віно.
У кожнай задымленай гронцы
Гатункаў усіх i парод
Злучыла паўднёвае сонца
Дажджынкі i сотавы мёд.
У белых касынках дзяўчаты
Паўнюткія носяць кашы
I песняй i спелым мускатам
Частуюць усіх ад душы.
Паклічуць на першую спробу
Свайго маладога віна
У госці к сабе вінаробы
I просяць, каб выпіў да дна.
Я шчасця жадаю i сілы,
Віно маладое п'ючы,
Дзяўчыне, што гронкі насіла,
Хлапцу, што кляпаў абручы,
Што клёпкі часаў да змяркання,
Што ставіў дубовае дно,
Жадаю, каб вечна у чане
Гуло маладое віно.
1960 г.
БЕЛЫЯ ВЕРШЫ
За ноч пабялелі маўклівыя сосны.
Нібыта шкляныя, ільдзінкі вісяць.
Снуе завіруха кужэльныя кроены,
Аж хочацца белыя вершы пісаць.
Завеі стагі за аселіцай вершаць,
Засыпалі сцежкі, шляхі замялі.
Ды толькі хачу я, каб белыя вершы
Чырвонымі верша мі вечна былі.
1964 г.
ЗІМА
Закітавала вокны зранку,
Капусту ссекла да цямна
I вышыла за ноч фіранку
На шыбах цёмнага акна.
Платы i веснічкі пабеліць,
Усе калюжыны зашкліць
I за аселіцай пасцеле
Палотны зрэбныя бяліць.
А на дасвецці сырадою
У вёдры звонкія налье
I свежай, чыстай, маладою
Нячутна пройдзе па сяле.
Празрыстым пухам галубіным
Усе дарогі замяце
I сокам спелае рабіны
Палоску ў небе правядзе.
1960 г.
НА ТАЕЖНАЙ ДАРОЗЕ
Вецер вые ў заломах рудое кугі,
Завіруха шляхі замятае дазвання.
Па дарогах блакітнай сібірскай тайгі
Ледзьве чутна рыпяць адзінокія сані.
Ад сяла да сяла каля сутак язды —
Hi жывое душы, толькі вецер калматы
Замятае ля самай дарогі сляды,
Што на поўдзень прабіў адзінокі сахаты.
Не змаўкаюць, гудуць пры дарозе слупы,
Вецер белую пражу снуе на сумёце.
Завіруха лютуе. Глядзіш, як сляпы,
I здаецца, на конях прымерзлі аброці.
Завіруха лютуе, мяце i мяце —
Закавала асіны у белыя латы.
Але ў змроку начы на трыццатай вярсце
Мільгануў аганёк невялічкае хаты.
Над высокім сумётам пакатай страхі
Нахілілася голае шэрае вецце,
I у морак бязлюднай сцюдзёнай тайгі
Два акенцы да самае раніцы свецяць.
Увайшоў, a ў хаціне нікога нідзе,
Толькі ў печы агеньчык яшчэ дагарае;
На услоне карэц у крынічнай вадзе,
Соль у шклянцы i свежага хлеба акраец
На шырокім i чыстым піхтовым стале,
На паліцы газеты за першае снежня.
Нехта печ напаліў i паехаў далей,
I знікае у замеці снежнай.
Нехта хлеба пакінуў i трэсак насек,
Запаліў каганец, каб у змроку не збіўся
Незнаёмы, ды блізкі яму чалавек,
Што за ноч перамёрз i ў дарозе змарыўся.
Вось i я, абагрэўшыся, дровы прынёс,
Хлеб пакінуў, крыху пастаяў ля парогa.
Завіруха змаўкае, не страшны мароз,
I ніякая болей не зморыць дарога.
1963 г.
КРЫНІЦА
Бруіцца каля берага крыніца
То ціха, то звініць на ўсе лады,
I смагай змораны сюды ідзе напіцца
Празрыстае сцюдзёнае вады.
А снег над белым полем заіскрыцца,
У студзені удараць халады —
Булькоча нестрыманая крыніца
Струменямі празрыстае вады.
Hi спёка, ні мароз, ні навальніцы
Бяздоннай не трывожаць глыбіні,
Ніхто не зможа вычарпаць крыніцы,
А ёй самой ніколі не спыніцца:
Яна ж народу нашаму зрадні.