МАЛЯР
Цвітуць да замаразкаў астры.
На ціхі сонечны бульвар
У крэйдзе, вапне, алебастры
Выходзіць з вёдрамі маляр.
За ім па вуліцах пасёлка
Ляціць празрысты лёгкі пух,
Усімі фарбамі вясёлкі
Яго распісаны фартух.
Сярод асенняй пазалоты
Высокіх клёнаў i дубоў
Узняўся дом яго работы,
Адменны ад усіх дамоў.
Яшчэ пусты — ані фіранкі
Няма ні ўнізе, ні ўгары.
Сюды, напэўна, заўтра зранку
Пачнуць з'язджацца жыхары.
Нарваў маляр бярэма кветак,
Прынёс, паставіў за акном.
Здалося, што цяпло i лета
Прыйшло адразу ў новы дом.
1956 г.
ПАДАРОЖЖА
Я не стаю на раздарожжы,
Мне пэўны шлях даўно відзён.
Усё жыццё я ў падарожжы —
Ад першых да апошніх дзён.
Бо мой рубеж яшчэ не блізка,
Хоць б'юць часамі перуны,
А я вандрую ад калыскі
I правандрую да труны.
Але шкада, што век кароткі,
А свету не відаць канца,
Што пехатою ад Находкі
Ужо не дайсці да Камянца,
Што легкадумныя раманы
Больш не паўторацца ў жыцці,
Што непраходныя урманы
Наўрад ці прыйдзецца прайсці.
Шкада. А каб усё спачатку
Зноў паўтарыць за кругам круг,
Хадзіць праз вузенькую кладку
Вясной з дзяўчатамі на луг.
I зноў навыперадкі лётаць
Цераз купальскія кастры,
Таптаць задымленую лотаць
I цалавацца да зары.
Шкада, што не з усімі стрэўся,
Kaго калісьці мог сустрэць,
Што каля тых агнёў не грэўся,
Дзе мог i я душу сагрэць
Жывым, гарачым хваляваннем,
Любоўю, светлым пачуццём.
Таму цяпер усё дазвання
Хачу зрабіць сваім жыццём:
Паветрам дыхаць навальнічным,
Таптаць i лотаць, i мурог,
З акрайцам i з вадой крынічнай
Прайсці яшчэ мільён дарог,
Не ўслед, а поплеч з маладымі,
Каб смела марыць, прагна жыць,
Узняцца сцежкамі крутымі,
Дзе зорка ў бездані дрыжыць,
Дзе за ліловым небасхілам
Арбіты зорныя прайшлі,
Дзе самі вырастаюць крылы,
Каб зноў вярнуцца да Зямлі,
Дзе пахнуць першыя рамонкі,
Дрыжаць пад месяцам гаі
I свішчуць на світанні звонка
I традыцыйна салаўі.
Таму хвалюе i трывожыць
Усё, што стрэнецца ў жыцці,
Таму, прыйшоўшы з падарожжа,
Ізноў збіраюся ісці.
1964 г.
МЛЕЧНЫ ШЛЯХ
У зорным небе — Млечны Шлях.
Пад ім ляцяць у вырай гусі,
I мне здаецца, кожны птах
Крычыць: «Вясной дамоў вярнуся!»
Ляцяць у вырай жураўлі,
Ляцяць буслы у зорным небе,
А вось да роднае зямлі
I Млечны Шлях ім не патрэбен.
1957 г.
ЭЛЕГІЯ
Мяцеліца ў завулках вые,
Нясе снягі на ўсе бакі.
Заледзянелі маставыя,
I ледзь паўзуць грузавікі.
Вязуць жалеза i цагліны,
Чырвоныя, нібы агонь,
А вось у кузаве машыны
Ківае галавою конь.
Худы, калматы, заінелы,
Прыгнуўшы шыю, з вышыні
Глядзіць ён скоса i нясмела
На мітуслівыя агні.
Куды цябе вязуць, буланы?
Чаму не звоняць капыты?
У якія графікі i планы
Ужо запісаны i ты?
Падковы ж для цябе кавалі
З найлепшай сталі кавалі,
I людзі помнікі стаўлялі
Табе амаль на ўсёй зямлі.
Ты ў бой ляцеў, прымаў парады,
Ты ў полі за траіх рабіў
I кожнай бабскае брыгады
Апорай i надзеяй быў.
Цяпер цябе знялі з работы —
З палка, з абоза, з баразны,
Хоць i цягнуў заўжды да поту
I гінуў у агні вайны.
Ты не апошні конь на свеце,
A ўсё ж, заўважыўшы, з двара
Бягуць i пазіраюць дзеці
I на цябе, як на зубра.
1966 г.
НЯПІСАНЫЯ ЛІСТЫ