Дзе ўзялі такую моду
Дарагія землякі —
Пасылаць мне слоік мёду
I паўторбачкі мукі?
Аглядаю ўсё дазвання
I дзіўлюся, што няма
Ад знаёмых прывітання —
Hi запіскі, ні пісьма.
Што ж пісаць, калі i гэтак
Сам павінен зразумець,
Што па тоне мёду з кветак
Можа кожны зразу мець.
Паспытаў, аж стала млосна:
Пахне ліпай за сялом,
Сенам, дзяцельнікам росным,
I гарэніць палыном,
Bee спелымі лугамі,
Белай грэчкаю — здаля,
Жытам, просам, пірагамі
Пахне глуская зямля
I крутым пшанічным хлебам,
Што ў дзяжы, як пух, расце.
Вось i прачытаў, што трэба
Я ў няпісаным лісце.
1964 г.
ПЦІЧ
He гані гусей дахаты
I не кліч,
Глянь, зрабілася крылатай
Рэчка Пціч.
Крылы белыя лапочуць
На Пцічы,
I, здаецца, гyci хочуць
Уцячы
На шырокія азёры,
З асакі,
Ды стаяць, як у дазоры,
Гусакі.
Перасохла, абмялела
Рэчка Пціч.
Не махай хусцінкай белай
I не кліч
Hi гусей, ні шызых качак
На лугі,
Бо рака без ix заплача
Ад тугі.
1966 г.
ГРУЗАВІКІ
Ад вечара i да зары
I ад зары да вечара
Грукочуць МАЗы ў Мазыры
I круцяцца дыспетчары:
То адпраўляй па сто мяхоў
Цэменту ў школу новую,
То патрабуе прыстань Пхоў
Разгрузку тэрміновую.
То швелер, бэлькі i слупы
Паслаць патрэбна ў Петрыкаў, —
I, быццам у палёт сляпы,
Ляцяць машыны з ветрыкам.
Наскрозь бензінам пыл прапах,
А пылам — кветак венчыкі.
Імчацца ноччу па шляхах
Чырвоныя агеньчыкі.
Імчацца МАЗы ў цемнату
Ад вечара да раніцы,
I пыл за імі на хаду
Бясконцым шлейфам цягнецца.
Ляцяць машыны па начах
I рэжуць змрок на сектары.
Нібыта здані,
у плашчах
Стаяць аўтаінспектары.
А побач гулкі шлях курыць
Ад Мазыра да Турава...
Інспектар просіць закурыць;
Хоць сам i мае курыва,
Але выходзіць на шашу,
Запылены i змораны,
Адвесці ж хочацца душу
З мазырскімі шафёрамі.
I так ад змроку да зары
I ад зары да вечара
Працуюць МАЗы ў Мазыры,
Шафёры i дыспетчары.
1963 г.
ІГРАЕ РЫБАЧКА
На прыстані Мага[1]
Іграе гармонік,
То шэпча, то некага ціха гукае,
Празрыстая хмарка,
Як срэбраны коннік,
За сінію сопку плыве
I знікае.
Іскрыцца Амур,
А рыбачка іграе,
I ёй не патрэбна
Інакшага раю,
Чым гэтыя плёсы,
Чым гэтыя горы,
Чым звонкіх
I чыстых ладоў
Пераборы.
Рыбачка іграе «Амурскія хвалі»,
А побач стаяць
Рыбакі на прычале
I слухаюць моўчкі
Былую салдатку,
Што некалі з гора
Купіла трохрадку.
Вясною i ўлетку,
Увосень i ўзімку
Хадзілі жанкі
Да яе на заімку.
Хадзілі нявесты
I ўдовы сівыя
I песні спявалі
Да дня франтавыя.
З гаручай слязою
Іскрыліся ў хоры
Надзея, трывога,
I радасць, i гора.
Іграе рыбачка на прыстані Мага.
Стаяць i маўчаць юнакі i мужчыны
I слухаюць песню, як слухаюць мага,
Глядзяць на Амур i чакаюць пуціну.
1963 г.
РАЗМОВА З АМУРСКІМ РЫБАКОМ
Прамокла да рубца цяльняшка
I распаўзлася на спіне.
— Табе, рыбак, напэўна, цяжка?
— Не.
Кіпіць у невадзе гарбуша
I б'ецца ў смаляное дно.
— Ты быў, відаць, даўно на сушы?
— Даўно.
— Тупыя чорныя кунгасы
Вадзіць i ў штормы ты мастак.
А пагуляць не маеш часу?
— Так.