— Знайшоў бы зручную прычыну
I быў бы дома лепшы госць.
Ты ж маеш слаўную дзяўчыну?
— Ёсць.
— А вунь на пірсе, ў Азерпаху,
Ці не яе бялее стан?
Куды ж ляціш, падобны птаху?
— У акіян.
1963 г.
ГЕОЛАГ
То пахне першымі лістамі,
To бліскавіцай, то дажджом,
То перапрэлымі пластамі,
То мокрым навылет плашчом.
То сціхне ўсё, то раптам грымне,
То сінім бляскам секане,
I кроплі буйныя, як грыўні,
Заскачуць звонка па спіне.
То ледзь адольваючы стому,
Забыўшыся, што быў сухі,
Я не дамоў іду, а з дому,
Не пад страху, а з-пад страхі.
І не шукаю больш прытулку,
Пакінуўшы прытулак свой,
Іду, хоць холадна i мулка,
I дождж гудзе над галавой.
Не знаю большай асалоды,
Як у таежнай цішыні
Каля замшэлае калоды
Заснуць да рання пры агні,
Як адшукаць глухі распадак,
Дзе раптам зазвініць кірка,
Каб сто разгаданых загадак
Трымала кожная рука,
Каб зіхацелі ў кожным керне
I каб іскрыліся заўжды
Жывыя, цёплыя, як зерне,
Крупінкі добрае руды,
Каб не ў ажынніку i хмелі
Мае губляліся сляды,
А каб услед за мной грымелі
Ў таежных нетрах гарады,
Каб загараліся вясёлкі,
Каб зоры падалі ў ваду,
Каб новыя раслі пасёлкі,
Дзе я прайшоў i дзе прайду.
1963 г.
ІЮНЬ-КАРАНЬ
Янку Брылю
Гляджу на леташнія здымкі,
Што крышку палінялі без пары,
I ўспамінаю дальнія заімкі,
I астравы, i плёсы Усуры,
Над ціхай Валачаеўкаю ранне,
Ружовае, як малады фазан.
I ты паціху на Іюнь-Карані
Спяваеш пра амурскіх партызан.
Наўкол палаюць росныя саранкі,
На сонцы стэп i млее i звініць,
А нам здаецца, што ляцяць тачанкі,
Якіх ужо нікому не спыніць.
Чырвоныя істужкі на папахах,
I белыя бінты на галаве...
А табуны стаеннікаў па паxi
Хаваюцца ў някошанай траве...
Ляцяць, ляцяць тачанкі над Бірою
На Спаек, на Благавешчанск, на Іман...
Знікае ўсё. Пра колішніх герояў
Спявае беларускі партызан.
1963 г.
НАХОДКА
Гэта мае i твае аднагодкі
У бараках жылі каля бухты Находкі
I рэзалі сопкі i дзікія скалы
На вуліцы, плошчы, завулкі, кварталы.
Быў хлеб па ліміту i спірт па ліміту,
I толькі хапала на ўсё дынаміту:
Крышыліся сопкі i падалі горы,
A ў небе дрыжалі халодныя зоры.
Шалелі завеі, снягі бушавалі,
Тут мерзлі шафёры на перавале
I вецер i холад клялі акаянны,
А шлях прабівалі да акіяна.
Гляджу я сягоння з таго перавала,
Дзе замець да самай вясны піравала,
Гула, рагатала, свістала i кпіла,
Шляхі замятала i фары сляпіла.
Гляджу, як на горад, блакітны i юны,
Нацягвае сонца гарачыя струны,
На стромкія трубы, на ветразей крылле,
На светлыя дахі, на тонкія шпілі,
На белыя мачты, на вежы, на краны,
На ўсе караблі, што ідуць з акіяна.
Спяшаюцца зранку мае аднагодкі —
Па сэрцу, па духу, па думках сябры,
Што лічаць шчаслівым юнацтвам Находку,
Што самі ссівелі даўно без пары.
1964 г.
ДУМКА ПРА ДУМКУ
Архітэктару Г. В. Сысоеву
Гавораць — думка колеру не мае,
Hi межаў, ні абрысаў, ні вагі.
Яна, спачатку кволая, нямая,
У вузялок завяжацца тугі
I запульсуе жылкаю на скроні,
Дыктуе волю i правы свае;
Ты ўжо яе нявольнік, ты ў палоне,
Яна табе спакою не дае.
I вырвацца з палону немагчыма,
I нельга адпачыць ужо нідзе:
Ты пазіраеш яснымі вачыма,
A ўсім здаецца, што сляпы ідзе
Зарослымі глухімі пустырамі,
Дзе толькі друз i стылыя камы;
А мрояцца табе двары i брамы,
Праезды, скрыжаванні i дамы,