Буфетчык кажа. : «Усякае бывае»,
А у мяне цямнее уваччу:
«Не, самагубцаў хтосьці забівае», —
Я сытаму буфетчыку крычу.
Натоўп расходзіцца. Паехала машына.
Струменямі іскрыстае вады
Маўклівы абыякавы мужчына
Змывае з бруку ліпкія сляды.
1966 г.
ГРЭШНЫ ГОРАД
Дажджынкі за акном закапалі,
Прымялі мокрую траву,
А я — усё яшчэ ў Неапалі
I ў Рыме сонечным жыву.
Стаю пад парасонам пініі
Ля ватыканскае сцяны
I жмуруся на неба сіняе,
A ў небе бомкаюць званы.
Усе чатырыста касцёлаў
Склікаюць грэшных на імшу
I гулкім звонам, невясёлым,
Трывожаць сонную душу.
Ідуць манахіні ў сутанах
I тоўсты ксёндз з капелюшом,
А побач, між іконак танных —
Паштоўкі грэшніц целяшом.
Усё, што трэба, прадаецца
Турыстам, юным i старым.
Гудуць званы, а мне здаецца,
Што найвялікшы грэшнік — Рым.
Граміла з крыжыкам на шыі
Зноў спавядальніка кране
Прызнаннем: «Сёння саграшыў я
I то не па сваёй віне».
Крычыць, гандлюе i гаруе
Набожны Рым i б'е ў званы,
Грахі нягоднікам даруе,
Каб паўтараліся яны.
Дзе больш грахоў, там больш касцёлаў,
Скалечаных i кволых душ...
Шуміць вятрак, i круціць кола
Журботны рымскі Мулен Руж.
1966 г.
СПАКУСА
Прыйшла паціху, без дазволу,
Аловак выбіла з рукі
I, як няўмольная назола,
Мяне штурхае пад бакі.
Параскідала ўсе паперы,
Пазамыкала стэлажы,
Завалай зачыніла дзверы
I кажа: «Трохі паляжы».
Страфа замерла на паўслове,
Ляжыць недачытаны ліст,
Што мне на беларускай мове
Прыслаў балгарскі журналіст.
Пасля, як хлопчыка, раздзела,
Накрыла коўдрай з галавой,
Аблытала душу i цела,
Наводзячы парадак свой.
Чаго прыйшла, адкуль i хто ты
Ну, што ты маеш да мяне?
Ты бачыш, колькі тут работы
I тэрміновых спраў, ці не?
Герой не скончанай паэмы
Прыспешвае: «Хутчэй пішы!»
У сэрца стукаюцца тэмы,
А ты мне шэпчаш: «Паляжы».
Не, я не ўлежу. Вокны насцеж,
Ад гулу хай дрыжыць пакой.
Мне трэба людзі, трэба шчасце
I не патрэбен твой спакой.
Паэт — заўсёды на рабоце,
Аж дух займае кожны раз.
Ён не капаецца ў блакноце,
Што накрыж перакрэсліў час!
Ён сам усё пабачыць хоча, —
Паспець усюды за траіх.
Паэт працуе дні i ночы
Без адпускоў i выхадных.
1956 г.
ХВАЛЯВАННЕ
Урачу Я. У. Шейфаху
Мяне хвалюе квецень мая
I радуе дзявочы смех,
Хоць я заўжды адпачываю,
Калі іду на свой паверх.
Мне раіць доктар не стамляцца,
Пасаду лёгкую знайсці,
Забараняе хвалявацца
I працаваць пасля шасці.
Я п'ю мікстуру, ем таблеткі
I па усходцах не бягу,
Але ні восенню, ні ўлетку
Не хвалявацца не магу.
Хвалюе гул пракатных станаў,
Хвалюе ў полі сіні лён,
Хвалююць лічбы новых планаў,
Што сталі явай нашых дзён.
Мяне хвалюе новы скверык,
Што зашумеў на пустыры,
Хвалююць негры дзвюх Амерык
I пакістанскія сябры.
Мяне турбуе, што ў суседа
Яшчэ ўсяго адзін пакой,
Што хтосьці грошы на «Пабеду»
Сабраў нячыстаю рукой.
Мяне хвалюе — дзесьці ў багне
Загразлі ноччу цягачы.
Мяне туды заўсёды цягне,
Дзе я магу дапамагчы,
Дзе трэба адшукаць дарогу,
Пракласці новую шашу...
Лепш быць сляпым або бязногім,
Чым мець халодную душу.
Мой добры ўрач, адну папраўку
Я ўношу ў ісціну тваю,
Хоць сэрца просіцца ў адстаўку,
А я адстаўкі не даю.