1957 г.
ЖОЛУД
Пад шэлест лісця, пад птушыны спеў,
Апалены апошняй навальніцай,
Расою цёплай вымыты,
даспеў
Тугі, каляны жолуд над крыніцай.
Ад ветру ён увосень трапятаў
Паміж лістоў пакручаных i шэрых,
Хапаўся за галінкі і... упаў
На заінелы вытаптаны бераг.
Яго вятры качалі па траве,
Дажджы хвасталі i пранізваў холад,
Дрыжаў, патрэскаўся, a ўсё-такі жыве
Тугі, каляны пераспелы жолуд.
Ён парасткам схапіўся за зямлю,
Каб перасіліць i адолець згубу
I сілу перадаць таму галлю,
Што стане каскай будучаму дубу.
1966 г.
ЯК ХЛЕБ НАДЗЁННЫ
На рошчыну маці лінула вады —
Дражджамі запахла,
I хлеб малады
Яна рашчыніла ў дубовай дзяжы,
А сыну сказала:
— Па сіта бяжы.
Насыпала свежае жытняй мукі,
Пазаддзе адсеяла
I асцюкі
I доўга пасля, не шкадуючы сілы,
Крамянае цеста
Мясіла, мясіла.
Прынесла зялёны аер з азярыны
I боханы, густа
Пасыпаўшы кмінам,
Саджала ў прасторную печ на лапаце.
I хлебам гарачым
Запахла у хаце...
Палёгак i скідак, паэт, не прасі ты, —
Пачуцці i словы
Прасейвай праз сіта,
I што ні прыдумвай, i што ні кажы,
А вершы замешвай,
Як цеста ў дзяжы,
Каб пахлі аерам i духам зямлі,
Каб хлебам надзённым
Заўсёды былі.
1964 г.
БЯССОННІЦА
Пішу, хвалююся i рады, як дзіця,
Удалай рыфме, вобразу i слову.
Нібыта ў гэтым сэнс майго жыцця,
Нібыта тут усіх асноў аснова.
Хіба ж не так?
Хіба ж не мы з табой
Пазналі свет у словах калыханкі?
Хіба ж без песні мы хадзілі ў бой?
Хіба ж не з песняй мы вадзілі танкі?
I, па лугах туманных ідучы
Асеннім днём ці раніцаю весняй,
У небе жураўліныя ключы
Мы сустракаем i праводзім песняй.
Паэзія без фальшы i прыкрас,
Мяняючы то формы, то адценні,
Жыве i будзе жыць у кожным з нас
I ў кожным нашым светлым летуценні.
Пішу, a ў памяці i ў сэрцы ажылі
Усе пачуцці, колеры i гукі —
Цвітуць рамонкі i звіняць чмялі.
I толькі словы не даюцца ў рукі.
Шукаю ix i не знаходжу ix,
Жывых, шурпатых, зыркіх, як маланкі...
Ужо i горад змораны заціх,
Паружавелі белыя фіранкі,
А я пішу, i ўсё здаецца мне,
Што тут няма ні складу, ні парадку.
Калі ж мой верш нікога не кране,
Закрэслю ўсё i ўсё пачну спачатку.
1961 г.
НАТХНЕННЕ
Мне ўсе знаёмыя кварталы:
Вось тут вывешваюць «Звязду»,
Тут разгружаюць самазвалы,
А там чытаюць на хаду
Заўжды занятыя студэнты
Непаслухмяны сапрамат.
У гэтым скверы, каля стэнда,
Чакаюць вечарам дзяўчат.
А на рагу, за ўзгоркам гэтым,
У светлым, сонечным муры
Жывуць прарабы i паэты,
Канструктары i муляры.
Да раніцы не тухнуць лямпы
У ціхім доме ля ракі.
Тут, пэўна, праектуюць дамбы,
Знаходзяць рыфмы i радкі.
Да рання неспакойны токар
Над чарцяжамі спіну гне.
Ягонае натхненне токам
Наскрозь пранізвае мяне.
I я пра новыя кварталы
Складаю песню на хаду,
Калі ад вуліцы Купалы
Да плошчы Коласа іду.
1964 г.
ДОБРЫ ДЗЕНЬ
Я ўсё спазнаў: i радасці, i гора,
Я з сотні рэк пакаштаваў вады,
I ноч у ноч мне сніўся родны горад,
Не даючы спакою ўсе гады.
Ён клікаў, уставаў цудоўнай явай,
Далёкі, але блізкі мне такі.
На ўсіх шляхах, за кожнай пераправай
Яго успаміналі землякі.
Я пехатой Еўропу перамераў.
I вось іду між пасталелых дрэў
I нечакана у асеннім скверы
Найлепшага знаёмага сустрэў.
I прыгадаў пра першае спатканне,
Калі яго чароўная рука
Вяла мяне, малога хлапчука,
З жалейкаю па дзедаўскім кургане.
I прывяла ў такі дзівосны свет.
А праз гады па бальшаках Палесся
Ішоў з кійком няўрымслівы паэт
Да першых камунараў на Арэсе.
Вось ён стаіць, над ім звісае вецце,
Шуміць праспект, гамоніць людны сквер,
I ён, здаецца, зараз усміхнецца
I прачытае самы лепшы верш.
Над ім яшчэ i лісце не апала,
Асмужыў шчокі сонечны прамень.
Маўчыць, маўчыць, задумаўся Купала.
Я шапку зняў, сказаўшы: «Добры дзень!»