Ён першы садзіцца у мулкі аўтобус,
Упалі на вокны расінкі з галля.
Пад коламі, быццам раскручаны глобус,
Насустрач світанню імчыцца зямля.
То ўлева, то ўправа нахіляцца сосны,
То кружацца ў шыбах густыя rai,
I чутна, як побач пра раннія вёсны
Пяюць нафтабудаўскія салаўі.
Парторг па характару трошачкі лірык
(Без лірыкі кожнаму цяжка пражыць),
Прарабы — рамантыкі,
a брыгадзіры
Гатовы найлепшую песню злажыць.
I вось яна, вось яна — гэтая песня:
Укладзены сцены, нібыта радкі,
Як самыя поўныя рыфмы,
на ўзлессі
I рана i ноччу звіняць цягнікі.
Падумаў парторг: каб праз дзвесце ці трыста
Гадоў зазірнуць выпадкова сюды,
Адразу пазнаў бы, што тут камуністы
Дамы будавалі, саджалі сады
I слухалі часам пагрозы i ноты,
Ды толькі адзіным жаданнем жылі —
Зрабіць як найболей патрэбнай работы,
Паспець як найболей стварыць на зямлі.
У майцы i ў форменнай шанцы танкіста
Вядзе экскаватар нядаўні маёр.
Куды ні паглядзіш, — ідуць камуністы —
Бетоншчык, маляр, трубаклад i шафёр.
У ботах гумовых i сіняй спяцоўцы
Для радасцей новых i новых трывог
На самай адказнай, ударнай пляцоўцы
Ад рання да ночы працуе парторг.
1961 г.
СУПРАЦІЎЛЕННЕ МАТЭРЫЯЛУ
Аўтобус «Полацк — Нафтабуд»
Заўсёды поўны пасажыраў:
I муляры, i цеслі тут,
I капітаны без мундзіраў,
I маладыя лейтэнанты.
Ад службы толькі засталіся канты
I звычка добрая, старая —
Быць першым на пярэднім краі.
Ідзе аўтобус поўным ходам,
Туман курыцца на Дзвіне.
Жартуе хтось: «Замест узвода
Цяпер брыгада у мяне».
Гартаюць ля акна дзяўчаты
Падручнікі па сапрамату,
Складаныя вядуць разлікі —
Сягоння ім здаваць залікі,
I новы дом, i цэх здаваць
У лік наступнага квартала,
I кожным рухам адчуваць
Супраціўленне матэрыялу:
Бетонныя укладваць пліты
І заліваць гарачы бітум,
Вучыць механіку ўначы
I ўсё
самім
перамагчы.
A заўтра зноў усё пачаць,
I скрозь паспець, хоць часу мала.
Нашчадкі будуць вывучаць,
З якога вы матэрыялу.
1961 г.
ДЫСПЕТЧАР
Усыпаны зорамі вечар,
Ля клуба іграе баян.
Танцуюць усе,
а дыспетчар
Глядзіць на блакітны экран,
Глядзіць на сігналы на пульце,
А пальцы, нібыта на пульсе, —
Пад імі гудуць правады:
«Канчаем адкачку вады»,
«Гатова другая калона»,
«Чаму не падвозяць бетону?»
Дыспетчар хвалюецца, кліча
То Оршу, то Віцебск, то Крычаў,
A ў вокнах, нібы на экране,
Ужо занімаецца ранне.
Туман за ракою густы
Паслаўся на буйныя травы,
Грукочуць на станцыі Кеты
З цэментам i шчэбнем саставы.
«Бетон адпраўляем i трубы», —
Пачуўся ў селектары свіст.
Дыспетчар не спіць. А ля клуба
Чакае яе баяніст.
1964 г.
ДАЛЬНІ ПРЫПЫНАК
Пры дарозе — толькі слуп,
Бо прыпынак дальні,
Але тут, нібыта клуб,
Школа i чытальня.
Тут i песню запяюць,
Пажартуе майстра,
I пытанні задаюць
Пра Фідэля Кастра.
Тут завочнік на пяску
Піша, піша штосьці,
Тут гавораць, што з Баку
Прыязджаюць госці.
А з-за Новага Двара,
З невялічкай хмары,
Нечакана як з вядра
Цёплы дождж ударыў.
Заскакалі басанож
Хлопцы i дзяўчаты —
Спорны дождж, харошы дождж
Мые, як на свята,
Прабірае да касцей,
Хвошча, як у душы.
Мо таму у ix чысцей,
Чым у іншых, душы.
1961 г.
* * *
Ад сцюжы пасівелі вейкі,
I стынуць рукі ад жарствы.
Ты б ix схавала ў рукавы
Сваёй шурпатай целагрэйкі.